Το σύμπαν

 

http://www.isagiastriados.com/index.php/articles/diafora-2/5847-to-sympan-kai-o-anthropos

Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ἱεροθέου

Οἱ ἐπιστήμονες διερευνοῦν τόν κόσμο πού μᾶς περιβάλλει καί ὅσο μποροῦν διερευνοῦν καί αὐτό πού χαρακτηρίζεται Σύμπαν. Κάνει ἰδιαίτερη ἐντύπωση ὅτι μέσα σέ ὅλο τό Σύμπαν, τούς γαλαξίες, ἡ μικρή γῆ ἔχει τό προνόμιο νά ἔχη κάτοικο τόν ἄνθρωπο πού προσπαθεῖ νά τό διερευνᾶ.

Οἱ ἐπιστήμονες διερευνοῦν τό πῶς δημιουργήθηκε τό Σύμπαν καί ἡ Γῆ καί μιά ἀπό τίς θεωρίες, ἡ πιθανότερη, εἶναι ὅτι αὐτό ἔγινε μέ τήν λεγόμενη Μεγάλη Ἔκρηξη (Big Bang).

Ὅμως, κάθε ἀρχή ἔχει καί τό τέλος της. Ὁ θάνατος ὑπάρχει μέσα μας καί γύρω μας. Γι’ αὐτό οἱ ἐπιστήμονες τώρα διερευνοῦν τά σχετικά μέ τόν «θάνατο» τοῦ Σύμπαντος.

Τρεῖς οἱ θεωρίες γιά τόν «θάνατο» τοῦ Σύμπαντος, ἤτοι ἡ «Μεγάλη Ψύξη», ἡ «Μεγάλη Σχάση» καί ἡ «Μεγάλη Σύνθλιψη».

Διαβάζοντας τά σχετικά μέ τίς τρεῖς αὐτές θεωρίες γιά τόν «θάνατο» τοῦ Σύμπαντος καί τό τέλος τοῦ κόσμου πού θά συμβοῦν, κατά τούς ἐπιστήμονες μετά ἀπό δισεκατομμύρια ἔτη, σκέφθηκα ὅτι αὐτές εἶναι ὑποθέσεις ἐπιστημονικές πού δημιουργοῦνται σάν νά μήν ὑπάρχη Θεός, ὁ ὁποῖος κατευθύνει τόν κόσμο, ἤ ἐνδεχομένως περιγράφεται ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖον ὁ Θεός ἐπιτρέψη νά τελειώση ὁ κόσμος. Ὅμως, δημιουργός τοῦ κόσμου εἶναι ὁ Θεός, ἡ οὐσιοποιός καί ζωοποιός ἐνέργεια δημιούργησε καί προνοεῖ γιά τόν κόσμο καί ἑπομένως ὁ Θεός θά ἀποφασίση καί τήν συνέχειά του καί τό τέλος του.

Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος γιά τό θέμα αὐτό γράφει στήν καθολική του ἐπιστολή: «Θά ἔλθει βεβαίως ἡ μεγάλη ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου. Θά ἔλθει ὅμως ἔξαφνα, σάν κλέπτης κατά τήν νύκτα. Καί κατά τήν ἡμέραν αὐτήν οἱ οὐρανοί θά παρέλθουν καί θά ἐξαφανισθοῦν μέ ἀπερίγραπτον βοήν καί κρότον. Τά δέ ὑλικά στοιχεῖα, ἀπό τά ὁποῖα ἀποτελοῦνται οἱ οὐρανοί, θά ἀναφλεγοῦν καί θά διαλυθοῦν καί ἡ γῆ καί τά ἔργα, πού ὑπάρχουν σ’ αὐτήν, θά κατακαοῦν». (Β΄ Πέτρ. 3,10). Καί ἀμέσως πιό κάτω: «Νά περιμένετε δέ ὄχι μέ φόβον, ἀλλά μέ ἐλπίδα καί χαράν, καί νά προχωρῆτε μέ ὄρεξιν καί ἐνδιαφέρον πρός τήν παρουσίαν τῆς μεγάλης ἐκείνης ἡμέρας τοῦ Θεοῦ, κατά τήν ὁποίαν οἱ οὐρανοί φλεγόμενοι ἀπό τό πῦρ θά διαλυθοῦν καί τά ὑλικά στοιχεῖα τοῦ σύμπαντος καιόμενα καί αὐτά θά λυώσουν! Ἐμεῖς δέ, οἱ Χριστιανοί, καινούργιους οὐρανούς καί καινούργιαν γῆν, σύμφωνα μέ τήν ὑπόσχεσιν τοῦ Θεοῦ περιμένομεν, στούς ὁποίους πλέον μονίμως θά κατοικεῖ ἡ δικαιοσύνη καί κάθε ἀρετή». (Β΄ Πέτρ. 3, 12-13).

Προσμένουμε «καινούς οὐρανούς καί γῆν καινήν». Δέν ἀπογοητευόμαστε ἀπό τό τέλος, ἀλλά προσμένουμε τόν νέον κόσμο.

Ἐπίσης, σκέφτομαι ὅτι μιλᾶμε γιά «Μεγάλη Ψύξη», «Μεγάλη Σχάση» καί «Μεγάλη Σύνθλιψη» τοῦ Σύμπαντος, ἐνῶ αὐτά τά βλέπουμε καί στόν μικρόκοσμο πού ζοῦμε, στίς οἰκογένειες καί τίς κοινωνικές σχέσεις μας. Ἐκεῖ παρατηροῦνται ἡ ψύξη, ἡ σχάση καί ἡ σύνθλιψη. Ὅ,τι γίνεται στόν μεγαλόκοσμο γίνεται μέ τραγικό τρόπο καί στόν μικρόκοσμο. Ψύχεται ἡ ἀγάπη, διαιρεῖται ἡ σχέση καί ἐπικοινωνία μέ ἀγαπητούς ἀνθρώπους, γίνεται σύνθλιψη τῶν ἀνθρώπων λόγω συμφερόντων καί σκοπιμοτήτων.   

Τελικά ἀναπτύσσονται θεωρίες γιά τόν «θάνατο» τοῦ Σύμπαντος καί μᾶς ξεφεύγει ὁ θάνατος πού εἶναι μέσα μας καί γύρω μας, ἀλλά καί ἡ ἀνακαίνιση πού περιμένουμε.