Είναι πολύ γνωστή η σημερινή περικοπή. O Χριστός περνά από την γη των Γαδαρηνών. Εκεί βρίσκει έναν δαιμονισμένο που ταλαιπωρειται από δαιμόνια, με το όνομα Λεγεών, τρομοκρατώντας τους κατοίκους της περιοχής. Ο Χριστός διώχνει τα δαιμόνια από τον άνθρωπο, αυτά μπαίνουν σε μια αγέλη χοίρων που βρίσκεται εκεί κοντά και κατακρημνίζονται σε μια λίμνη, καταλήγοντας τελικά στην άβυσσο που τόσο έτρεμαν. Οι κάτοικοι τρομαγμένοι ζητούν από τον Χριστό να φύγει από την περιοχή τους. Ο Κύριος φεύγει αφού λέει στον θεραπευμένο πια δαιμονισμένο να διηγηθεί σε όλους ό,τι έγινε.
Σε αυτό το γεγονός υπάρχουν κάποια αξιοπρόσεκτα σημεία. Οι δαίμονες, οι οποίοι σκορπούσαν τρόμο στους ανθρώπους της περιοχής, μόλις συνάντησαν τον Χριστό έγιναν αμέσως μαλακοί, ήπιοι και τρομαγμένοι ικέτευαν τον Ιησού να μην τους στείλει στην Άβυσσο. Τα φοβερά αυτά πνεύματα γνώριζαν ποιον είχαν απέναντί τους και κυριολεκτικά παρέλυσαν από τον φόβο τους.
Οι κάτοικοι από την άλλη, παρόλο που είδαν ένα θαύμα να γίνεται μπροστά στα μάτια τους, ζήτησαν από τον Χριστό να φύγει από την περιοχή τους. Γιατί; Γιατί αυτοί ήταν οι πραγματικοί δαιμονισμένοι και όχι ο νέος που ταλαιπωρούταν. Γιατί αυτός μπορεί να υπέφερε αλλά οι υπόλοιποι είχαν με τη θέληση τους υποταχτεί στα δαιμόνια. Και τι ήταν αυτό στο οποίο έδωσαν περισσότερη βάση; Όχι στη θεραπεία του δαιμονισμένου αλλά στην οικονομική απώλεια που τους προκάλεσε η κατακρήμνιση των χοίρων. Και ήξεραν πως η παρουσία του Χριστού ήταν μια ζωντανή παρακίνηση για αλλαγή της μέχρι τότε ζωής τους. Και αυτό ήταν κάτι που δεν είχαν σκοπό να κάνουν.
Αυτή περικοπή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί προφητική. Και σήμερα βλέπουμε πολλούς δαιμονισμένους, με διάφορες μορφές, με τη μορφή ενός άντρα που σκοτώνει τη σύζυγό του, με τη μορφή ενός ενήλικου που κακοποιεί κάποιο παιδάκι, με την μορφή κάποιας γυναίκας που καίει το πρόσωπο μια άλλης γυναίκας επειδή ζήλεψε κοκ. Αυτές είναι εκφράσεις της συνολικής αμαρτίας μας. Γιατί πραγματικά η αμαρτία δεν είναι μόνο μια ανήθικη πράξη ή ένα έγκλημα. Είναι κυρίως η προσπάθεια να φτάσουμε στη θέωση παρακάμπτοντας τον Θεό. Αντί να αλλάξουμε ζωή και να γίνουμε άξιοι της δωρεάς του Θεού, προτιμούμε να συνεχίσουμε όπως είμαστε και να προσπαθήσουμε να κλέψουμε τη θέση του Θεού. Αντί να ζητάμε την επιστροφή στον Παράδεισο, θέλουμε να γίνουμε εισβολείς και αφέντες του.
Ευτυχώς όμως θα υπάρχουν πάντα οι άνθρωποι αυτοί, που θεραπευμένοι από το άγγιγμα του Χριστού θα διηγούνται την ιστορία τους και θα μας καλούν σε μετάνοια. Θα υπάρχει πάντα η Εκκλησία με τα μυστήριά της και θα μας περιμένει. Θα υπάρχει πάντα ο Θεός με την απέραντη αγάπη Του. Το θέμα πια είναι αν θα επιλέξουμε τον Χριστό ή την αγέλη με τους χοίρους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου