Φαρισαίοι σήμερα

Φιλαλήθης
Όπως έχουμε αναφέρει σε παλαιότερα άρθρα της στήλης, η αγία των ημερών μας και μάρτυρας μοναχή Μαρία Σκομπτσόβα (1891-1945) είχε διαπιστώσει την ύπαρξη και στις μέρες μας παρόμοιων δυνάμεων, παρατάξεων και «κομμάτων», με αυτά που συναντούμε στα Ευαγγέλια:

«…στην πραγματικότητα ο Χριστιανισμός διέσωσε όλες τις δυνάμεις που ήταν ενεργές στην Παλαιά Διαθήκη. Το ίδιο σκληροτράχηλο, αδιάφορο, ασταθές πλήθος, οι ίδιοι φύλακες του νόμου (τώρα του δικού Του νέου νόμου), Χριστιανοί, Γραμματείς και Φαρισαίοι, δόκτορες του νόμου -κι επίσης οι ίδιοι προφήτες προς λιθοβολισμόν…»

(«Η θυσία του αδελφού», εκδ. Δορκάς, 2007, σελ. 154)

Ειδικότερα, κυρίαρχο ρόλο διαδραμάτισε τότε η παράταξη των Φαρισαίων. Σύμφωνα με σχετικό άρθρο του αείμνηστου π. Ευάγγελου Σκορδά, το όνομα της παράταξης αυτής ετυμολογικά προερχόταν από το «Φαρούς που προέρχεται από το ρήμα «φοράς», το οποίο σημαίνει χωρίζω, διαχωρίζω, διακρίνω. Φαρισαίοι εκαλούντο οι ανήκοντες στην ομώνυμη αίρεση, η οποία ανεφάνη στο ιουδαϊκό έθνος μετά τους χρόνους των Προφητών. Ονομάσθηκαν έτσι γιατί ξεχώριζαν τους εαυτούς τους από τους άλλους ανθρώπους, ότι δήθεν αυτοί ήσαν οι πιστοί και ακριβείς τηρητές του Μωσαϊκού Νόμου». Ταυτόχρονα οι Φαρισαίοι υπήρξαν μοιρολάτρες, εφόσον σύμφωνα με τον μεγάλο ιστορικό του ισραηλιτικού έθνους Ιώσηπο, απέδιδαν τα πάντα στην ειμαρμένη, στο «γραφτό» και απαρνούνταν την ανθρώπινη βούληση και πρωτοβουλία, υπήρξαν δηλαδή κήρυκες της παθητικότητας και της αβουλίας υπό τη λεοντή της «ευσέβειας».




Το γνωστότερο πάντως ιδίωμά τους ήταν μάλλον αυτό του ακραιφνούς ηθικισμού και νομικισμού. Εκτός από το ότι ήσαν προσκολλημένοι στο «γράμμα και όχι στο πνεύμα του γράμματος», επισώρευαν ιδίας επινοήσεως διατάξεις επί διατάξεων, που ήταν βέβαια «βασισμένες» στον Μωσαϊκό Νόμο, με αποτέλεσμα να καταταλαιπωρούν και να «συμπνίγουν» την ελευθερία των ανθρώπων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην αντέξουν την ελευθερία και τη φιλανθρωπία του Χριστού, να γίνουν θανάσιμοι εχθροί Του και να εκβιάσουν τον Πιλάτο ώστε να Τον σταυρώσει.

Όλα αυτά μας ήρθαν αβίαστα στον νου με ένα πρόσφατο περιστατικό που συνέβη στην Θεσσαλονίκη: εφημέριος κεντρικού ναού της πόλης (Ι. Ν. Αχειροποιήτου), με αφορμή την ύπαρξη νόμου που ζητά την αδειοδότηση τοπικών φορέων, έχει κηρύξει δημόσια, τοιχοκολλώντας ανακοινώσεις που απειλούν με δικαστήρια, «ανένδοτο» αγώνα κατά ανέργων και φτωχών νέων (και πιστών) ανθρώπων της περιοχής που επιθυμούν να ανοίξουν μικρό συνεταιριστικό «γκαλερί-καφέ» σε μικρή απόσταση από τον Ναό. Ο εν λόγω εφημέριος θεωρεί βάσει των δημόσιων ανακοινώσεών του βέβαιο ότι η γειτονιά θα γεμίσει, λόγω του μικρού καφέ, σε μια οδό που τελεί υπό καθεστώς σχεδόν γενικευμένης ερήμωσης λόγω της μνημονιακής κρίσης των τελευταίων ετών και το οποίο θα λειτουργεί κατά τη διάρκεια της ημέρας σύμφωνα με το ρεπορτάζ της ιστοσελίδας “voria.gr”, με συμμορίες, ναρκωτικά, ύποπτα «μπαράκια», «ζευγαράκια» και «διαφθορείς της νεολαίας κυρίως». Επομένως και προς τον σκοπό της αποφυγής της μίανσης των περιοίκων από ένα τέτοιο διαφθορείο, γίνεται ο εν λόγω «αγώνας».

Ας κλείσουμε με μία φράση του Αλ. Τσιριντάνη:



«Όποιος όμως ισχυρίζεται πως δεν ενδιαφέρεται για τα κοινωνικά ζητήματα, γιατί τον ενδιαφέρει μόνον ο Ουρανός, αυτός απλούστατα συκοφαντεί τον Ουρανό!… Εδώ κάτω, λοιπόν! Κάτω στη γη. Εδώ μέσα μας αρχίζει ο δρόμος για τον ουρανό…. Εδώ, στην τρώγλη του ΄πεινασμένου… Δεν τα είπε αυτά ο Μαρξ. Ο Κύριος τα είπε… (Γιατί) υλισμόν αποτελεί να επιδιώκεις την ύλην δια τον εαυτόν σου. Αντιθέτως, το να ανακουφίζεις τα οικονομικάς, τας υλικάς ανάγκας του πλησίον σου δεν είναι υλισμός, είναι η γνησιότερη εκδήλωσις της πνευματικότητας».