Δύο χρόνια μετά...

philalethe00

Πέρασαν ήδη δύο χρόνια από το δημοψήφισμα της 5/07/2015 και η αλήθεια είναι ότι δεν βλέπει κανείς πολύ φως στον ορίζοντα, σε ό,τι αφορά τα διδάγματα που θα έπρεπε κανείς να αντλήσει από αυτό το γεγονός, ώστε –όχι να ακυρώσει αλλά- να εμπλουτίσει την πολιτική του ανάλυση, και μέσα στο σωστό «συγκείμενο» να εξαγάγει τα ορθά συμπεράσματα.

Βεβαίως, από τον παλαιό καθεστωτικό/μνημονιακό χώρο και τα διαπλεκόμενα παρακολουθήματά του δεν μπορεί κανείς να αναμένει κάτι. Η Νέα Δημοκρατία του Κ. Μητσοτάκη, όπως και το ΠΑΣΟΚ της Φ. Γεννηματά βρίσκονται σε παρόμοια ή και χειρότερη κατάσταση από αυτήν των ολετήρων Γ. Α. Παπανδρέου και Αντ. Σαμαρά.

Οι δε δυνάμεις της παρούσας συγκυβέρνησης τελούν ακόμη σε καθεστώς διαχείρισης των κληροδοτημένων και νέων, πέραν ακόμη του 3ου Μνημονίου, μνημονιακών υποχρεώσεων, ενώ η ανάλυσή τους για τα παρελθόντα μοιραία «επισκιάζεται» από τον εγγενή ευρωπαϊσμό των κομμάτων αυτών, από τον οποίο καταστατικά δεν μπορούν να απεμπλακούν.



Ο αντιμνημονιακός χώρος, όμως, από τον οποίον αναμένουμε να δώσει προτάσεις για μια ριζοσπαστική και μεσομακροπρόθεσμη έξοδο από τα μνημόνια, που θα έδινε τις προϋποθέσεις και για τον επιθυμητό συνολικό κοινωνικό μετασχηματισμό, βρίσκεται, με ορισμένες τιμητικές εξαιρέσεις, σε καθεστώς ελλιπούς αυτοκριτικής και ελλιπούς ορθής θεώρησης των τετελεσμένων γεγονότων και κινείται εν πολλοίς με βάση τον πολιτικό βολονταρισμό. Αυτό μάλλον μοιάζει με τον τρόπο που γινόταν η αντιπολίτευση παλαιότερα, αλλά εφόσον επιθυμεί να απευθυνθεί στον ελληνικό λαό με ένα τρόπο έντιμο και απαρτιωμένο, και δη σε συνθήκες ιδιαίτερα επιβαρυμένες, χρειάζεται να δει τα πράγματα με όραμα αλλά και με ρεαλισμό.

Όσον αφορά το Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου ’15, είναι γεγονός ότι με δεδομένη την επιβαρυμένη κατάσταση των χρηματικών διαθεσίμων των κρατικών ταμείων, την «απόσυρση» όλων των δυνάμει και ενεργεία συμμαχικών κυβερνήσεων του ελληνικού λαού και της τότε κυβέρνησης, οι συνθήκες ήταν συνθήκες ήττας και αγώνα μάλλον διεξαγόμενου «για την τιμή των όπλων». Αυτήν την περίσταση επιβάρυνε περαιτέρω και το bank-run που, πριν ακόμη πραγματοποιηθεί, είχε «προλειανθεί ο δρόμος» από τα ελλαδικά ΜΜΕ, που αντιμετώπιζαν την εν λόγω μάχη ως την «έσχατη».

Ένας από τους ισχυρότερους συμμάχους πάντως του ελληνικού λαού ήταν ο υποψήφιος (και παρ’ολίγον νικητής έναντι της Χ. Κλίντον) για το Χρίσμα των Δημοκρατικών 74χρονος Μπέρνι Σάντερς, ο οποίος εξέδωσε μια φλογερή ανακοίνωση εκείνες τις μέρες:

«Είναι απαράδεκτο ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και οι Ευρωπαίοι κατασκευαστές πολιτικών έχουν αρνηθεί να εργαστούν με την Ελληνική κυβέρνηση σε ένα λογικό πλάνο για την βελτίωση της οικονομίας και την αποπλήρωση του χρέους της».(…) «Σε μια στιγμή φρικαλέας ανισότητας πλούτου, οι συντάξεις των ανθρώπων στην Ελλάδα δεν θα έπρεπε να κοπούν έτι περαιτέρω, ώστε να ξεπληρώσουν κάποιες από τις μεγαλύτερες τράπεζες και κάποιους από τους πλουσιότερους χρηματοδότες στον κόσμο».

Αυτό που θα χρειαζόταν σήμερα ο πολιτικός χώρος ο οποίος «επιμένει αντιμνημονιακά» θα ήταν συζητήσεις και επεξεργασίες όπως αυτές που πολύ τελευταία ξαναήρθαν στο προσκήνιο, πάνω σε δυνατές άμυνες σε περίπτωση εκτεταμένης ρήξης με τους Δανειστές, σχετικά με τη χρήση υποσχετικών (IOU/κουπονιών) και ένα παράλληλο σύστημα πληρωμών. Παρά το ότι το παλαιό καθεστώς θεωρεί «έγκλημα καθοσιώσεως» τετοιες συζητήσεις και επιδιώκει την «πρόθυμη και άνευ αντιλογίας» υποταγή στα παρανοϊκά κελεύσματα των Δανειστών, είναι απολύτως αναγκαίες για την προετοιμασία του λαού μας, για την τακτική και στρατηγική μιας νέας και ρηξικέλευθης αντιμνημονιακής κυβέρνησης.



ΥΓ Αναδημοσίευση από τη στήλη «Φιλαλήθειες» του φ. 989 της εφ. «Χριστιανική»