Ο Χριστός πηγαίνοντας στην περιοχή των Γεργεσηνών συνάντησε δύο δαιμονισμένους.Αμέσως διέταξε τα δαιμόνια να αφήσουν τους δύο ταλαίπωρους αυτούς ανθρώπους ενώ επέτρεψε σε αυτά να μπουν σε ένα κοπάδι γουρουνιών που έβοσκαν,παρανόμως,οι Γεργεσηνοί.Τα γουρούνια αμέσως βούτηξαν σε μια κοντινή λίμνη και πνίγηκαν.Οι κάτοικοι της πόλης μόλις τα πληροφορήθηκαν όλα αυτά ζήτησαν από τον Χριστό να φύγει.
Οι Γεργεσηνοί έμειναν απαθείς μπροστά στο θαύμα που ο Χριστός έκανε μπροστά τους.Έδωσαν σημασία σε αυτό που τους ενδιέφερε.Την οικονομική απώλεια από τους χοίρους που πνίγηκαν.Κι ενώ είχαν μπροστά τους τη ζωντανή απόδειξη ότι μπορούν να ελευθερωθούν από τα δεσμά του διαβόλου έμειναν προσκολλημένοι στις συνήθειες,στα πάθη και στις αμαρτίες τους.
Ο Χριστό-και η Εκκλησία Του- είναι καλός όσο μας μιλά για αγάπη,όσο πολλαπλασιάζει τα ψάρια και τους άρτους ή κάνει φιλανθρωπίες.Όταν όμως μας υποδεικνύει,με τον ένα ή τον άλλο τρόπο,τα λάθη,τις αστοχίες,τις παραλείψει μας-όταν μας καλεί να αλλάξουμε τρόπο ζωής,να απελευθερωθούμε από τη δύναμη της συνήθειας,από την συμφεροντολογική θεώρηση της ζωής,από τον ίδιο τον διάβολο,τότε μας γίνεται δυσάρεστος.Τότε επιλέγουμε όχι το προφανές,τον Χριστό και την αιώνια ζωή,αλλά την αμαρτία και την πρόσκαιρη ζωή.
Λέμε ότι αγαπάμε τον Χριστό αλλά στην πραγματικότητα δεν θα αντέχαμε ούτε δευτερόλεπτο κοντά Του.Γιατί δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση να αλλάξουμε τη ζωή μας και να χάσουμε τη βολή μας.Κι ας έχουμε μπροστά μας Αυτόν που έδιωξε τα δαιμόνια.Παρ'όλα αυτά ο Χριστός επιμένει,μας καλεί και μας περιμένει.Και μας διαβεβαιώνει ότι αν επιλέξουμε τον δρόμο αυτόν,θα είναι εκεί να κάνουν το φορτίο μας ελαφρύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου