Μεγάλη Παρασκευή

 

Μεγάλη Παρασκευή. Στεκόμαστε σιωπηλοί μπροστά στον τάφο του Ιησού. Όλα έχουν παρέλθει. Η είσοδος στα Ιεροσόλυμα, η συνωμοσία των Φαρισαίων, ο μυστικός δείπνος,  η προδοσία του Ιούδα, η παρωδία δίκης, τα βασανιστήρια, η σταύρωση, ο θάνατος. 

Όλα μοιάζουν χαμένα. Ο Ιησούς είναι νεκρός και οι Φαρισαίοι γελούν. Στην έρημο ακούγεται το επινίκιο ουρλιαχτό του Σατανά. Οι μαθητές κρύβονται, ο πιο γενναίος από αυτούς, ο Πέτρος, κλαίει σαν μωρό αναλογιζόμενος πως αρνήθηκε τρεις φορές τον αγαπημένο του Δάσκαλο. Μόνο κάποιες γυναίκες έμειναν δίπλα Του ως το τέλος, αδιαφορώντας για τα πιθανά αντίποινα των Φαρισαίων, τις αντιδράσεις των Εβραίων αλλά και τυχόν κακοποίηση από τους Ρωμαίους στρατιώτες. Κι εμείς που παρατηρούμε τα τεκταινόμενα χιλιάδες χρόνια μετά, αναρωτιόμαστε τι θα κάναμε αν ζούσαμε τότε. Οι περισσότερες απαντήσεις μάλλον δε μας αρέσουν. 

Η άνοιξη έχει έλθει και είναι ως συνήθως γλυκιά. Σαν να προσπαθεί να απαλύνει τον πόνο των Μαθητών. Μετά τον σεισμό και το σκοτείνιασμα του ήλιου, μετά το σχίσιμο του καταπετάσματος του ναού επικρατεί ηρεμία. Σχεδόν στασιμότητα.

Όμως δεν είναι έτσι. Ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του Ζώντος, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, δεν είναι στον τάφο. Είναι στον Άδη και ξεθεμελιώνει το σκοτεινό βασίλειο, ξεθεμελιώνοντας τα κελιά που κρατούνται οι ψυχές των κεκοιμημένων. Ο Ιησούς παίρνει από το χέρι τον Αδάμ και την Εύα και επιτέλους τους ελευθερώνει. Αυτούς και όσους θέλουν αν Τον ακολουθήσουν. Γιατί υπάρχουν και αρκετοί που προτιμούν το σκοτάδι του Άδη από τη λύτρωση που προσφέρει ο Μεσσίας. Και αν στον Άδη υπήρξαν άνθρωποι που δεν ακολούθησαν τον Χριστό στο Αναστάσιμο Φως, γιατί εκπλησσόμαστε που υπάρχουν άνθρωποι στον κόσμο που Τον αρνούνται; 

Αυτή τη μέρα, σε αντίθεση με την ηρεμία του υλικού κόσμου, ο πνευματικός συνταράσσεται και συγκλονίζεται . Μεταμορφώνεται και δε θα είναι πια ο ίδιος. Ο ίδιος ο θάνατος ηττάται. Θα παραμείνει και θα συνεχίσει να μας πληγώνει βαρύτατα αλλά πλέον δεν θα είμαστε αιχμάλωτοί του. Ο δρόμος για την Βασιλεία των ουρανών είναι πια ανοικτός και μάλιστα περνά μέσα από τα κάποτε αδιαπέραστα δώματα του Άδη. Η Ανάσταση είναι πια γεγονός!