Πριν από κάμποσο καιρό μου έκαναν μια πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση. Αν θα αναλάμβανα να εξομολογήσω ένα φίλο ή μία φίλη. Και αν θα ήμουν αντικειμενικός. Η αλήθεια είναι πως δε το σκέφτηκα και πολύ πριν απαντήσω θετικά. Είναι άλλωστε πολύ εύκολο να εξομολογείς κάποιο φιλικό πρόσωπο, ειδικά αν έχετε και μία κάποια επαφή και ξέρεις τα χούγια, τις αδυναμίες, τα προτερήματα και τα ελαττώματα που κουβαλάει. Άλλωστε η αντικειμενικότητα δε παίζει ρόλο στην πραγματικότητα αφού ο εξομολόγος δεν είναι δικαστής που θα βγάλει ετυμηγορία αλλά συνοδοιπόρος στον πνευματικό αγώνα.
Το πρόβλημα είναι αλλού. Η εξομολόγηση ως μυστήριο, δίνει στον εξομολόγο τη δυνατότητα να ασκήσει εξουσία σε κάποιο βαθμό, μικρότερο ή μεγαλύτερο, στον εξομολογούμενο. Και ενώ αυτό, σε φυσιολογικές συνθήκες, δηλαδή στη περίπτωση να είναι νορμάλ άνθρωποι και οι δύο, δεν αποτελεί κάποιο σημαντικό πρόβλημα όταν έρχεται να εξομολογηθεί κάποιο άγνωστο μέχρι πρότινος πρόσωπο, όταν στην εξίσωση μπαίνει και η μακρόχρονη φιλία, τα πράγματα περιπλέκονται.
Κατ' αρχήν ο πειρασμός, να ελέγξεις τη ζωή κάποιου ή κάποιας που γνωρίζεις είναι μεγαλύτερος. Ακόμα μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος να το κάνεις αυτό με τη δικαιολογία πως θες να βοηθήσεις. Και από καλή διάθεση να προκαλέσεις μια κόλαση στη ζωή του άλλου.
Αλλά κρύβονται και άλλοι κίνδυνοι. Ποια είναι τα πραγματικά αισθήματα που υπάρχουν ανάμεσά σας. Όλοι ξέρουμε πως οι φιλίες δεν είναι απλές σχέσεις. Μέσα τους μπορεί να κρύβουν πολλά και διάφορα πράγματα. Από ανταγωνισμό και ζήλια μέχρι κάποιου είδους λανθάνοντα έρωτα. Καταλαβαίνει κανείς, λοιπόν, πως σε μια τέτοια περίπτωση, ο πειρασμός να μπεις στη ζωή κάποιου και τελικά αντί να θες να βοηθήσεις πνευματικά, να θελήσεις να πετύχεις άλλου είδους πράγματα είναι υπαρκτός. Και αν κάποιος εξομολόγος σκεφτεί πως κάτι τέτοιο μπορεί εύκολα να το ελέγξει πλανάται πλάνην οικτράν. Είναι πολύ πιο εύκολο να σε πάρει η κατηφόρα απ' ό,τι να την κατέβεις ομαλά...
Οπότε ο εξομολόγος αλλά και ο εξομολογούμενος/η εξομολογούμενη οφείλουν να έχουν από πριν ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα μέσα τους. Αν το φίδι μπόρεσε και γλίστρησε ανάμεσα στους Πρωτόπλαστους οι οποίοι βίωναν την παραδείσια κατάσταση, πολύ πιο εύκολα μπορεί να γλιστρήσει ανάμεσα σε όλους εμάς που απέχουμε από την όποια πνευματική καθαρότητα. Και ακόμα και όταν αυτά τα πράγματα έχουν ξεκαθαριστεί, χρειάζεται συνεχής επαγρύπνηση ώστε να μη γεννηθούν κατά τη διάρκεια της πνευματικής αυτής σχέσης. Κάτι που επίσης μπορεί να συμβεί. Βέβαια αυτό το τελευταίο ισχύει και όταν εξομολόγος και εξομολογούμενοι είναι άγνωστοι μεταξύ τους.
Εν κατακλείδι, στην παραπάνω ερώτηση η απάντησή μου παραμένει σταθερά θετική αλλά το ίδιο σταθερή παραμένει και η συνειδητοποίηση των κινδύνων που κρύβονται σε τέτοιες περιπτώσεις. Αλλά οι κίνδυνοι είναι που κάνουν (και) την πνευματική ζωή να αξίζει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου