Μέσα από όλες τις συζητήσεις που γίνονται, σχεδόν εθιμικά, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και ανάμεσα σε όλες τις ανοησίες που γράφονται, συνήθως με ύφος σοβαρής και απόλυτα τεκμηριωμένης αλήθειας, για το Άγιο Φως, για τις ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδες, τις ευαισθησίες των άθεων, τους κληρικούς, τα αρνιά που σφάζονται από κακούς και υποκριτές χριστιανούς και άλλα πολλά, ξεχωρίζει μία -κατά τη γνώμη μου- κάπως πιο σοβαρή ερώτηση. Τελικά ο Ιησούς ήταν επαναστάτης;
Οι περισσότεροι, ίσως και όλοι, παραδοσιακοί θεολόγοι(αρχιερείς, ιερείς και καθηγητές) θα βιαστούν να αποκηρύξουν μετά βδελυγμίας τον χαρακτηρισμό. Κάποιοι άλλο, ίσως θέλοντας να δείξουν πως είναι κάπως πιο προχωρημένοι, θα πουν πως ήταν επαναστάτης αλλά πνευματικός επαναστάτης. Και θα αναλύσουν στη συνέχεια με τρόπο βαρύγδουπο και αρκούντως ακαδημαϊκό και βαθιά θεολογικό.
Κι εγώ που δεν είμαι θεολόγος, θα μείνω να αναρωτιέμαι, πότε θα τους πει κάποιος πώς λένε τέτοιες βλακείες χωρίς να κοκκινίζουν... Ας πάρουμε τη πρώτη περίπτωση. Ο Χριστός δεν ήταν επαναστάτης. Τότε πώς είναι Λυτρωτής; Γιατί για να αναγνωρίσουμε κάποιον ως λυτρωτή, αυτός ο κάποιος μας λυτρώνει από κάποιου είδους τυραννίας. Χωρίς επανάσταση(βίαιη ή μη βίαιη δεν έχει σημασία) πώς θα μας λυτρώσει; Με τραγούδια και χορούς; Που κι αυτά κάποιες φορές είναι μορφή επανάστασης. Οπότε; Ή δεν είναι Λυτρωτής(που είναι) ή είναι και επαναστάτης(που, επίσης, είναι).
Στη δεύτερη περίπτωση, που προσπαθεί να φανεί μεσοβέζικη και γι' αυτό και είναι γελοιότερη. Ήταν πνευματικός μόνο επαναστάτης. Ένας πνευματικός επαναστάτης τι κάνει; Μας αλλάζει, πρώτα εσωτερικά κι έπειτα και εξωτερικά. Μας δείχνει ένα καινούριο τρόπο πνευματικότητας, ένα νέο τρόπο προσευχής, πίστης και σκέψης. Και αν αλλάξει ο τρόπος σκέψης, υπάρχει περίπτωση να μην αλλάξει και ο τρόπος πράξης; Είναι δυνατόν αλλιώς να σκεφτόμαστε, αλλιώς να βιώνουμε τη πραγματικότητα και αλλιώς να πράττουμε εντός αυτής; Μόνο αν είμαστε δειλοί ή υποκριτές. Αλλά ο Χριστός κι αυτά ήρθε να διαλύσει. Τη δειλία και την υποκρισία.
Συμπερασματικά, είτε αρέσει είτε όχι σε κάποια μουχλιασμένα ή βολεμένα(τακτοποιημένα επί το ευγενικότερον) μυαλά, ο Χριστός ήταν επαναστάτης και ο χριστιανισμός των πρώτων αιώνων ήταν μια επανάσταση. Απέναντι σε όλη τη παρακμή και τη πτώση του αρχαίου κόσμου και των συστημάτων που είχε γεννήσει. Όταν ο χριστιανισμός έγινε επίσημη θρησκεία της Αυτοκρατορίας και πάλι γεννήθηκε ένα επαναστατικό κίνημα, αυτό του ασκητισμού της Ερήμου. όταν και ο μοναχισμός-ασκητισμός πήραν καθεστωτική μορφή άρχισε η παρακμή, ακόμα κι αν δεν ήταν ορατή αρχικά. Πάντως, ακόμα και στα πλαίσια της παρακμής αυτής, μικρά επαναστατικά ρεύματα ξεπηδούν εδώ κι εκεί, σαν αναχώματα της πλήρους αποσύνθεσης, σαν άνεμοι ξαφνικοί που διώχνουν τη μούχλα. Γιατί αν πάψει ο χριστιανισμός να γεννά επαναστάσεις, θα πάψει να είναι χριστιανισμός τελικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου