Μεγάλη Πέμπτη

 

Η Μεγάλη Πέμπτη είναι η πιο εντυπωσιακή ίσως από τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας. Όλη αυτή η επιβλητική ατμόσφαιρα, με τη περιφορά του Εσταυρωμένου, το λιγοστό φως, τις δώδεκα ευαγγελικές περικοπές που διαβάζονται και εξιστορούν τη σύλληψη, τα βασανιστήρια και τη σταύρωση του Κυρίου σίγουρα ξυπνά πολλά συναισθήματα στους πιστούς, λαϊκούς και κληρικούς.

Τι βλέπουμε όμως, τι ακούμε αυτή την ημέρα; Τη δική και την καταδίκη ενός αθώου. Όχι απλά ενός αθώου αλλά του μόνο αθώου ανθρώπου που περπάτησε στη γη. Γιατί έναν άνθρωπο θεωρούσαν πως δίκαζαν οι Ρωμαίοι. Για τους Φαρισαίους δεν είμαστε και τόσο σίγουροι. Και -όπως αναφέρθηκε- ποιοι δίκασαν τον Ιησού; Οι Ρωμαίοι. Το ρωμαϊκό δίκαιο, το καμάρι της αυτοκρατορίας, το υψηλότερο επίτευγμά της, το σπουδαιότερο σύστημα απονομής δικαιοσύνης στην ιστορία, οδήγησε σε θάνατο ατιμωτικό και βάναυσο, έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν είχε κάνει τίποτα κακό! Η υψηλότερη δικαιοσύνη των ανθρώπων αποδείχτηκε ένα μεγάλο τίποτα! 

Όχι ακριβώς τίποτα. Αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος ήταν το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος ενσαρκωμένο, αποκάλυψε την αληθινή πίστη, πέρα από τις τυπολατρείες και τις πονηριές του ιερατικού κατεστημένου. Έδειξε ένα τρόπο ζωής που οι εξουσίες δε μπορούν να ελέγξουν, να φθείρουν, να υποβαθμίσουν. Μίλησε με αγάπη και αλήθεια, τη θεϊκή μάλιστα αγάπη και αλήθεια, και αυτά τα δύο στοιχεία είναι που ανάβουν φωτιά στον κόσμο καθώς δε μπορούν αν συμπορευθούν με την αρχομανία, τη φιλαργυρία, την ανθρωπαρέσκεια και τη φιλοδοξία. Η αγάπη και η αλήθεια είναι αυτές οι δύο αρετές που φέρνουν τα πάνω κάτω. Ειδικά όταν συνδυάζονται με την αποκάλυψη του αληθινού Θεού. 

 Τούτη η σκοτεινή μέρα κρύβει ένα μεγάλο φως. Το φως της ελπίδας, το φως της πίστης. Κρύβει τη θέληση των ανθρώπων να ζήσουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Μέσα σε αυτό το σκοτάδι, οι μαθητές του Χριστού — κι εμείς οι μεταγενέστεροι χριστιανοί — διαπιστώνουμε ποιος είναι ο δρόμος που καλούμαστε να περπατήσουμε. Είναι ο δρόμος που περνά από το δικαστήριο του Πιλάτου, τις συνωμοσίες των φαρισαίων, τη χλεύη του όχλου, την κατακραυγή των «λογικών» και τελικά οδηγεί στον Γολγοθά. Και όμως… αυτή η πορεία δεν πτοεί τους αληθινούς πιστούς. Γιατί μέσα στο βαθύ σκοτάδι της νύχτας, μέσα στις σκιές του φόβου και της εγκατάλειψης, αυτοί διακρίνουν — έστω και αχνά — το αναστάσιμο φως να σιγοκαίει. Κι αυτό το φως δεν είναι απλώς υπόσχεση· είναι φωτιά που περιμένει να θεριέψει, να βάλει φωτιά στις καρδιές, να κατακάψει κάθε φόβο, κάθε εξουσία, κάθε ψεύτικη δικαιοσύνη. Και να γεννήσει ανθρώπους καινούργιους.