Απόγευμα Μεγάλης Δευτέρας

  

Τα "ουαί" του Κυρίου προς τους Φαρισαίους που διαβάζουμε το απόγευμα της Μεγάλης Δευτέρας είναι αλήθεια κάπως δυσάρεστα για εμάς τους κληρικούς καθώς σε αυτά δε βλέπουμε τις απαράδεκτες συμπεριφορές των Φαρισαίων αλλά και τις δικές μας, των ιερέων της Εκκλησίας του Χριστού. Του Κυρίου που κυνήγησαν και σταύρωσαν οι Φαρισαίοι. Και το γεγονός ότι επαναλαμβάνουμε τις συμπεριφορές τους είναι σαν να προδίδουμε τον ίδιο τον Χριστό. Γιατί κακά τα ψέματα, και τις πρωτοκαθεδρίες επιζητούμε και να μας φέρονται με σεβασμό και να μας φωνάζουν -όχι δασκάλους- αλλά γέροντες και πατέρες, και υψώνουμε τους εαυτούς μας θεωρώντας πως είμαστε κάποιοι σπουδαίοι. Και λέμε και ανοησίες όπως ότι η φιλανθρωπία αγιάζεται όταν γίνεται μέσω της Εκκλησίας λες και δεν είναι από μόνη της αγιαστική πράξη η φιλανθρωπία. Ακόμα δεν είναι λίγες οι φορές που φράζουμε  τον δρόμο για τον Παράδεισο στους ανθρώπους. Κάνουμε είναι η αλήθεια και  όλα όσα αναφέρονται στη σημερινή περικοπή. Και τελικά ναι, να το παραδεχτούμε, διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε την κάμηλον. Η αποψινή περικοπή είναι ένα σκληρό μάθημα αυτογνωσίας για εμάς. 

Όμως πριν γεννηθεί κάποια μορφή αντικληρικαλισμού στη συνείδηση των πιστών, και μάλιστα πριν εκστομίσει τα "ουαί" ο Κύριος κόβει κάθε τέτοια διάθεση από τον λαό. Να κάνετε αυτά που σας λένε, λέει στον λαό αλλά να αποφεύγετε να τους αντιγράφετε σε υποκρισία και συμπεριφορές ανάρμοστες. Γιατί ο αντικληρικαλισμός που έχει εισαχθεί στη χώρα μας(σε αυτή τη μορφή που τον συναντάμε σήμερα στη χώρα μας, τη νεκραναστημένη και γι' αυτό κενή περιεχομένου και ψυχής, από τον 17ο-18ο αιώνα της δυτικής Ευρώπης) δεν είναι τίποτα παραπάνω παρά "προφάσεις εν αμαρτίαις". Για να διευκολύνουμε τη συνείδησή μας να αποδεχτεί τα δικά μας λάθη, τις δικές μας αδυναμίες, ρίχνουμε εύκολο ανάθεμα στους κληρικούς και αποσιωπούμε τις δικές μας αμαρτίες.. Έτσι, με τη συνείδησή μας σε ύπνωση, ελαχιστοποιούμε την πνευματική μας προσπάθεια. 

Η Μεγάλη Εβδομάδα, δεν είναι μια εβδομάδα φολκλορικών θρησκευτικών τελετών. Είναι η κατ' εξοχήν εβδομάδα των παθών και της αγωνίας. Είναι η εβδομάδα των σκληρών αληθειών για τον εαυτό μας. Και το βράδυ της Μεγάλης Δευτέρας, παίρνουμε το πρώτο ηχηρό μάθημα. Αν πράγματι θέλουμε να διδαχτούμε και να σωθούμε δηλαδή...