Σάββατο του Λαζάρου

Σήμερα, Σάββατο του Λαζάρου: Ο  Λάζαρος βρίσκεται ήδη μέρες τοποθετημένος στον τάφο του. Ο Ιησούς ζητά να ανοιχτεί ο τάφος. Οι αδερφές του Λαζάρου, οι συγγενείς και οι φίλοι διστάζουν. Φοβούνται το κύμα της δυσοσμίας, το αίσθημα της αποσύνθεσης που θα χυμήξει απ’ το μνήμα. Αντ' αυτών όμως ακούγονται τρεις λέξεις. "Λάζαρε, έλα έξω". Ο Λάζαρος εγείρεται από τους νεκρούς. Αντί θανάτου και φθοράς ο τάφος λάμπει από δόξα και θρίαμβο. Ο Άδης δέχεται το πρώτο μεγάλο, προειδοποιητικό χτύπημα. Ένα φως αρχίζει να αχνοφαίνεται στα σκοτεινά του δωμάτια. προάγγελος του μεγάλου εκτυφλωτικού φωτός που θα ακολουθήσει. 

Ο σωματικός θάνατος δε τρομάζει πια τους ανθρώπους του Θεού. Κακώς συνεχίζουμε να τον φοβόμαστε. Υπάρχει όμως ένας θάνατος πιο φρικτός και πιο σκοτεινός, τον οποίο αγνοούμε ενώ θα έπρεπε να τρέμουμε. Ο πνευματικός θάνατος. Αυτός που προηγείται του φυσικού θανάτου. Που του ξαναδίνει την κυριαρχία του πάνω στους ανθρώπους. Που συσκοτίζει και πάλι το ηττημένο βασίλειό του. Αυτός είναι ο αληθινός θάνατος, η πιο τρομακτική απειλή για την ανθρώπινη ύπαρξη. Αν δεν αφήσουμε τον Χριστό να συντρίψει και αυτού τις πύλες τότε ο Άδης ξαναχτίζει τα κελιά του για να μας κλείσει μέσα. 

Ο Λάζαρος αναστήθηκε και απελευθερώθηκε και από τα δύο είδη θανάτου. Η ανάστασή του είναι θαυμαστό γεγονός και υπόσχεση που θα επισφραγιστεί λίγες μέρες μετά. Ο θάνατος μπορεί να ηττηθεί. Ο θάνατος δεν είναι το τέλος. Είναι η αρχή του άφθαρτου θριάμβου...