«Αν δείτε τα διαθέσιμα στοιχεία, όπως αυτά που δημοσιεύει η Eurostat, θα δείτε ότι η εικόνα που βγαίνει είναι ότι όντως υπήρξε μία αύξηση των κρουσμάτων, η οποία συντελέστηκε στα χρόνια της οικονομικής κρίσης το 2009-2012, μετά υπάρχει μία σταθεροποίηση του αριθμού ων κρουσμάτων παραβατικής συμπεριφοράς με δράστες ανηλίκους, αμέσως μετά υπάρχει μία πτώση, μικρή αρχικά και και πολύ μεγάλη το 2020-21 λόγω της καραντίνας και το 2022-23 αρχίζει μάλλον μία ανάκαμψη στα επίπεδα προ της καραντίνας, χωρίς να ξεπερνάει τα επίπεδα του 2018-19. Οπότε, ποσοτικά δεν φαίνεται να υπάρχει διαφοροποίηση».
«Αντικειμενικά ποσοτικά το φαινόμενο δεν έχει τέτοια έκρηξη. Κι αυτό δημιουργεί κάποιες απορίες: Γιατί επιμένουμε να προβάλλουμε την εικόνα ότι τα παιδιά μας έχουν γίνει τόσο άγρια, τόσο επιθετικά, τόσο επικίνδυνα; Σαν να θέλουμε να στήσουμε απέναντι στην κοινωνία έναν φανταστικό εχθρό που είναι τα παιδιά μας».
Σχετικά με την πρόθεση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε κατασταλτικά μέτρα, όπως αυστηροποίηση ποινών, τόνισε πως «αυτό το πακέτο έχει γίνει σε κάποιες κοινωνίες και έχει αποδειχθεί ολέθριο. Στις ΗΠΑ για παράδειγμα, εδώ και δεκαετίες, έχουν όχι μόνο μηδενικό αποτέλεσμα, αλλά αρνητικό αποτέλεσμα. Ξέρουμε ότι ο φοβισμένος επιτίθεται. όταν ξαφνικά το παιδί φοβάται το διπλανό παιδί ως δυνητικά επικίνδυνο, όταν ο γονιός βλέπει το διπλανό παιδί ως δυνητικά επικίνδυνο, αυτό θα παράξει περισσότερη επιθετικότητα και περισσότερη βία. Το λάθος που γίνεται σε αυτές τις κοινωνίες, είναι ότι επενδύουν στην καταστολή και την αυστηροποίηση, αυτό χειροτερεύει τα πράγμα και στη χειρότερη κατάσταση απαντούν με περισσότερη καταστολή… Έτσι παγιδευόμαστε σε ένα αρνητικό σπιράλ, που έχει οδηγήσει για παράδειγμα τις ΗΠΑ στην τελευταία θέση των χωρών του ΟΟΣΑ όσον αφορά τα κρούσματα της ανήλικης παραβατικότητας».
Σχετικά με το τι θα έπρεπε να γίνει για το ζήτημα, επικαλέστηκε τη διεθνή εμπειρία καλών πρακτικών και εστίασε στην ανάγκη «να επενδύσουμε ώστε να κάνουμε περισσότερο συνεκτικές τις κοινότητες των παιδιών. Να ενισχύσουμε τους δεσμούς αλληλεγγύης ανάμεσα στα παιδιά. Στα σχολεία να αφιερώσουμε χρόνο, όχι μόνο για να δίνουμε πληροφορίες σε αυτό το ιδιότυπο τρέξιμο αλόγων κούρσας προς τις πανελλήνιες, να δώσουμε χρόνο να τα κάνουμε μία κοινότητα, μία συλλογικότητα με δεσμούς αλληλεγγύης.
Να μάθουμε στα παιδιά ότι όταν παραβιάζονται τα δικαιώματα ενός αδυνάμου από τον διπλανό του που είναι ισχυρός, μπαίνουμε όλοι μπροστά και υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα του αδυνάμου».
Γιώργος Νικολαΐδης, επικεφαλής της Διεύθυνσης Ψυχικής Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού
Από το https://sfedona.gr/114218/2024/
Και η συνέντευξη:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου