Χριστούγεννα

 

Κάθομαι απέναντι από το χριστουγεννιάτικο δέντρο και κοιτάζω τα λαμπιόνια που αναβοσβήνουν. Και αναρωτιέμαι. Σήμερα, τη μέρα που γιορτάζουμε τη γέννηση του Σωτήρα, Αυτού που ήρθε ώστε να ανοίξει ξανά ο δρόμος για την επιστροφή μας στο σπίτι μας, κοντά στον Θεό, άραγε άναψε κάτι μέσα μου; Ένα μικρό έστω φωτάκι που να σβήνει κάπου κάπου. Λέμε, όσοι υποστηρίζουμε πως είμαστε χριστιανοί, ότι πιστεύουμε στον Χριστό και ότι τον λατρεύουμε. Αλήθεια; Πώς; Τρώγοντας και πίνοντας μέχρι σκασμού; Πηγαίνοντας σε δεξιώσεις υψηλών προσώπων; Ηθικολογώντας; Πώς; 

Με ευσέβεια θα πει κάποιος. Με παρακολούθηση των Λειτουργιών και των ακολουθιών. Και αυτό πράγματι είναι όμορφο. Υπέροχο θα έλεγα. Και η ευσέβεια και η λειτουργική ζωή. Καταπληκτικά! 

Και η αγάπη; Πού είναι η αγάπη; Η αγάπη, όχι μόνο για τα στενά μας πρόσωπα, που συνήθως τη συγχέουμε με τα οικογενειακά συμφέροντα, ή έστω τα συμφέροντα ενός μικροπεριβάλλοντος, αλλά η αγάπη για τους ανθρώπους. Και όχι μόνο. Για τα ζώα, αυτά ζέσταναν τον νεογέννητο Ιησού άλλωστε, για τα φυτά που από αυτά δε φτιάχτηκε το πρώτο κρεβατάκι Του, για τα άστρα, άστρο ήταν που έδειξε στους Μάγους που βρισκόταν ο Ιησούς, τους αλλοεθνείς και αλλόπιστους αυτούς σοφούς που άφησαν την άνεση της πατρίδας τους για να διανύσουν χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων μέχρι να βρουν τον Ιησού, για τη γη ου πατάμε, που έδωσε το σπήλαιο για να γεννηθεί ο Χριστός. 

Και βλέπουμε να υποφέρει η γη, να μολύνεται ο αέρας, να καίγονται τα δέντρα και να εξαφανίζονται τα ζώα και τελικά βλέπουμε να σκοτώνονται κατά χιλιάδες οι άνθρωποι και ακόμα περισσότεροι να ζουν σε συνθήκες φτώχειας ή και εξαθλίωσης. Και πού είναι η αγάπη μας; Πού είναι οι ερωτήσεις μας για την αιτία όλων αυτών; Τις απευθύνουμε εκεί που θα έπρεπε; Όχι. Γιατί όλοι ξέρουμε την απάντηση. Η απληστία είναι. Κι εμείς, προσπαθώντας να τα έχουμε καλά και με το Θεό και τον Μαμωνά, ενώ ο ίδιος ο Χριστός μας είπε πως αυτό δε γίνεται, συμμετέχουμε σε αυτήν την απληστία. Λέμε πως δεν πειράζει να θέλουμε το καλύτερο για την οικογένειά μας, η στρεβλή οικογενειακή αγάπη που λέγαμε προηγουμένως, δε πειράζει να θέλουμε να ζούμε καλύτερα. Όχι, δεν πειράζει. Όταν όμως μας ενδιαφέρει μόνο αυτό και αδιαφορούμε για όλα τα άλλα τότε είμαστε υποκριτές. Και αυτό, πειράζει.

Κοιτάζω ξανά τα πολύχρωμα λαμπάκια στο δέντρο. Τα βλέπω σαν κάλεσμα. Κάλεσμα σε όλους τους χριστιανούς, να γίνουμε όχι μόνο το αλάτι της γης αλλά και το χρώμα. Σε αυτή τη γκριζομαύρη καθημερινότητα να φέρουμε τα χρώματα που ο Ιησούς ζωντάνεψε με τη γέννησή Του ακόμα. Τα χρώματα που η ενανθρώπιση του Θεού μας υπενθύμισε πως υπάρχουν και τα οποία όχι μόνο πρέπει ν ατα αναζητήσουμε αλλά να τα φέρουμε στη Γη όπως υπάρχουν και στον Ουρανό. Τα χρώματα της αγάπης, της ανιδιοτέλειας, της αλληλοβοήθειας και όλα τα παρόμοια χρώματα. Θα ανταποκριθούμε; Καλά Χριστούγεννα!