Δεν είναι και λίγες οι φορές που όταν γράφουμε κάτι, δεν αντιπροσωπεύει ακριβώς τις σκέψεις μας αλλά περισσότερο μας ενδιαφέρει να βρει θετική αποδοχή από αυτούς που θα μας διαβάσουν. Ειδικά στην εποχή του διαδικτύου και των social media. Πολλές φορές η κατηφόρα είναι τόσο απότομη που παρασύρει όχι μόνο γραφόμενα ή λεγόμενα αλλά και πράξεις. Όσο μεγαλώνει το κοινό, τόσο πέφτουμε στην παγίδα να το καλοπιάσουμε, να του δώσουμε αυτό που θέλει και όχι αυτό που εμείς θέλουμε να γράψουμε ή να πούμε. Και όταν σε αυτόν τον ολισθηρό δρόμο κουβαλήσουμε και τις πράξεις μας ακόμα, τότε ζούμε μια ζωή η οποία δεν είναι πια δικιά μας. Είναι μια ζωή παγιδευμένη και εγκλωβισμένη στις απαιτήσεις άλλων. Και φτάνουμε μετά από πολλή προσπάθεια να μη ζούμε σύμφωνα με τις επιταγές της κοινωνίας ή της οικογένειας, όπως συνέβαινε παλαιότερα, να βρισκόμαστε στην ίδια ακριβώς αφετηρία και να ζούμε πάλι με σκοπό να ικανοποιήσουμε κάποιους άλλους. Γράφουμε, μιλάμε και τελικά σκεφτόμαστε σύμφωνα με όσα άλλοι θέλουν, με αντάλλαγμα ένα like, ένα χειροκρότημα ή έναν κούφιο τίτλο, πραγματικό ή άτυπο, που θα μας απονείμουν. Και τελικά θυσιάζουμε το μοναδικό πολύτιμο δώρο που έχουμε. Την ελευθερία μας. Αυτό το σπάνιο άνθος που δύσκολα ανθίζει μα εύκολα μαραίνεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου