Τι είναι ο Μέγας Κωνσταντίνος; Αυτός που έκανε τον Χριστιανισμό μια αυτοκρατορική θρησκεία; Ο παγανιστής που ευνόησε το Χριστιανισμό για πολιτικούς λόγους; Ο μεγάλος Χριστιανός πολέμαρχος; Τίποτα από αυτά. Ο ίδιος κάποτε είπε τα εξής: Ἔνθεν εἰκότως αὐτὸς ἐν ἑστιάσει ποτὲ δεξιούμενος ἐπισκόπους λόγον ἀφῆκεν, ὡς ἄρα καὶ αὐτὸς εἴη ἐπίσκοπος, ὧδέ πη αὐτοῖς εἰπὼν ῥήμασιν ἐφ’ ἡμετέραις ἀκοαῖς· “ἀλλ’ ὑμεῖς μὲν τῶν εἴσω τῆς ἐκκλησίας, ἐγὼ δὲ τῶν ἐκτὸς ὑπὸ θεοῦ καθεσταμένος ἐπίσκοπος ἂν εἴην”. Δηλαδή με άλλα λόγια θα ήθελε (ευκτική) να είναι Επίσκοπος των εκτός της ενδιαφερόντων της Διοικούσας Εκκλησίας, δηλαδή Κυβερνήτης των βιοτικοκοινωνικών ζητημάτων.
Σε ό,τι αφορά την επιρροή του στα εντός της Εκκλησίας, ο Ράνσιμαν τουλάχιστον στη “Βυζαντινή Θεοκρατία” είναι κατηγορηματικός: συνεκάλεσε μεν την Α’ Οικουμενική Σύνοδο, όπως του ζητήθηκε, αλλά παρακάθησε σε μια άκρη απλώς και παρακολουθούσε τα θεσμικά εκκλησιαστικά πρόσωπα και τους Αγίους να συνομιλούν.
Μήπως όμως καταπίεσε το παγανιστικό θρήσκευμα; Για αυτό θα αρκούσε μια ανάγνωση αυτού του υπέροχου νομικού κειμένου που ακούει στο όνομα “Διάταγμα περί ανεξιθρησκείας” (313 μ.Χ.). Δεν ήταν ο Κωνσταντίνος ο άγιος και (κατά την Ιστορία) μέγας, αλλά ο Θεοδόσιος ο Α’ ο οποίος κατέστησε το Χριστιανισμό “επικρατούσα θρησκεία”, το 380 μ.Χ..
Μήπως παραταύτα προέβαλε ή προβλήθηκε από την Εκκλησία η μονοκρατορία του ως πρότυπο ή ανάλογο για τον μονοθεϊσμό στον Ουρανό; Το μόνο κείμενο στο οποίο μπορεί να στηριχτεί μια τέτοια ιδέα είναι τα γραπτά του Ευσεβίου Καισαρείας, και ιδιαίτερα ο “Τριακονταετηρικός”, αλλά ο Ευσέβιος δεν είναι Άγιος της Εκκλησίας, αφού μάλιστα διακρινόταν για κακοδοξίες. Στο έργο του Ιωάννη του Χρυσοστόμου, για παράδειγμα, δεν υπάρχει πουθενά μια τέτοια ιδέα, όπως καταδεικνύεται στο βιβλίο του K. Μποζίνη “Ο ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ IMPERIUM ROMANUM”.
Μήπως τέλος είναι ο μεγάλος πολέμαρχος, που για αυτό το λόγο αγιοποιήθηκε από τον Ανώτερο Κλήρο; Ούτε μια τέτοια ιδέα βρίσκει ανταπόκριση μέσα στην Πατερική γραμματεία, αφού το γεγονός ότι ο Μ. Κωνσταντίνος υπήρξε “ανήρ αιμάτων”, όπως ο Δαυίδ, σαφώς καταβίβασε την εκκλησιαστική αξία του, σύμφωνα με σημαντικούς Βίους Αγίων. Αντιθέτως, ο Μ. Κωνσταντίνος υπήρξε αυτός που κατεξοχήν αναβίβασε την αξία των φτωχών, των γυναικών, των δούλων, και τους υπερασπίστηκε από την αδικία και την καταπίεση, θεωρώντας αυτό ιερό χρέος του, προσδιορίζοντας έτσι εντελώς διαφορετικά τη “χριστιανική πολιτική” από αυτό που νομίζεται και προβάλλεται σήμερα εκ μέρους του αστοχριστιανισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου