Από τον βίο του οσίου Δαβίδ Γκαρεντζέλι-Το πικρό νερό

Μια μέρα ο όσιος επισκέφθηκε κάποιον από τους αναχωρητές που μαζεύτηκαν κοντά του  στη Γκαρέντζι και τον ρώτησε:

-Πώς είσαι αδελφέ μου;

-Με τις άγιες προσευχές σου καλά είμαι, τίμιε πάτερ, και ευγνωμονώ τον Θεό.Μόνο, να , αυτό το νερό που βγαίνει από τη σχισμάδα του βράχου, είναι πικρό σαν φαρμάκι.Ωστόσο, παρά την αηδία που μου προξενεί,το πίνω, λέγοντας στον εαυτό μου:"Τα βάσανα του άδη είναι ασύγκριτα πικρότερα. Καλύτερα,λοιπόν, να δοκιμάζεις την πρόσκαιρη πίκρα παρά την αιώνια".

Ο όσιος χαμογέλασε και του είπε με πατρική στοργή:

-Δεν αμφιβάλλω παιδί μου,ότι ο παντοδύναμος Θεός μας, που έκανε γλυκό το πικρό νερό στη Μερρά,θα γλυκάνει και τούτο το νερό για χάρη σου.Γέμισε μια κούπα και φέρε μου την.

Χωρίς καθυστέρηση ο μοναχός υπάκουσε στην εντολή του οσίου. Κι εκείνος , αφού έκανε το σημείο του σταυρού πάνω από την κούπα, του την έδωσε πάλι, λέγοντας:

-Πιες, αδελφέ!Δεν είναι πια πικρό.

Πραγματικά,το ήπιε και αναφώνησε:

-Τι γλυκό, τι υπέροχο νερό!

Έκπληκτος από το θαύμα, άρχισε να δοξάζει τον Κύριο, που χαριτώνει τους αγίους Του με θεία δύναμη.

Από τότε και μέχρι σήμερα,το νερό εκείνης της πηγής είναι εύγευστο, πεντακάθαρο και δροσιστικό.Απεναντίας, το νερό μιας άλλης πηγής,που βρίσκεται μόλις δυο οργιές πιο πέρα και ονομάζεται Μερρά της Γεωργιανής Θηβαΐδας,παραμένει πικρό και ακατάλληλο για πόση. 

Άγιοι της Γεωργίας,Ι.Μ. Παρακλήτου