Ένα χρόνο μετά την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης, αν βγει κάποιος στο δρόμο και ρωτήσει τους περαστικούς αν γνωρίζουν κάτι, το πιθανότερο είναι να αντικρίσει πρόσωπα γεμάτα απορία.
Σεβόμενος τις προσπάθειες και τους κόπους όλων αυτών που μισό και πλέον αιώνα εργάστηκαν για να την προετοιμάσουν αλλά και όλων αυτών που δούλεψαν σκληρά για να υλοποιηθεί, θα αποφύγω να δώσω κάποιο χαρακτηρισμό στο αποτέλεσμα, αλλά όσο κι αν προσπαθώ η αλήθεια δύσκολα κρύβεται.
Η αλήθεια λοιπόν, εκ του αποτελέσματος όπως το εισπράττω εγώ, είναι πως η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Κρήτης άνοιξε περισσότερες «πληγές» απ’ όσες έκλεισε.
Αν δεν υπήρχαν μάλιστα οι πολέμιοι της, ίσως σήμερα να μην μιλούσε κανείς γι αυτήν, γιατί… μεταξύ μας τώρα οι μόνοι που ασχολούνται με την παρ’ ολίγον Πανορθόδοξη Σύνοδο είναι αυτοί που την πολέμησαν.
Θα έλεγε κανείς πως στην Κρήτη, Η ορθόδοξη Εκκλησία στάθηκε μπροστά σε ένα καθρέφτη, είδε μια εικόνα που την τρόμαξε, ξανασκέπασε τον καθρέφτη και από τότε προσποιείται πως δεν είδε τίποτα.
Κι όμως είδε πολλά τα οποία όσο κι αν κάνει πως δεν βλέπει κάποτε θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει κι αν δεν αντιμετωπίσει αυτά, θα πρέπει να ζήσει με τις συνέπειες τους.
Είδε για παράδειγμα πως η ενότητα των Εκκλησιών δεν είναι κάτι δεδομένο.
Είδε πως παρά τα όσα γράφονται και λέγονται κατά καιρούς, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι μια, αλλά πολλές.
Είδε πως οι Εκκλησίες, εξακολουθούν να συνδέονται άμεσα και σε βάθος με τα κρατικά συμφέροντα των χωρών τους.
Είδε πως σε μια εποχή που τα γεγονότα και οι εξελίξεις τρέχουν με ασύλληπτες ταχύτητες αδυνατεί να ορίσει μια ατζέντα διαλόγου που να πλησιάζει έστω και λίγο την σημερινή πραγματικότητα.
Και πάνω απ’ όλα είδε ότι είναι άτολμη!
Ίσως λοιπόν θα ήταν καλό για την ηγεσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας να αντικρύσει ξανά αυτόν τον καθρέφτη αλλά αυτή τη φορά θα πρέπει να θέλει να δει και να έχει την πρόθεση να πράξει, να τολμήσει.
Ανδρέας Λουδάρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου