Κείμενο οφειλόμενο για τη γερόντισσα Χριστονύμφη της Ραψάνης

Αν έχω κάτι σπουδαίο  να θυμάμαι από το πέρασμά μου από την Ι.Μ.Λαρίσης,είναι η γνωριμία μου με έναν άνθρωπο που θα έλεγε κανείς ότι είχε βγει μέσα από τις σελίδες της Φιλοκαλίας.Πρόκειται για μια ασκήτρια η οποία ασκήτευε στην Ι.Μ.Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.Τη γερόντισσα Χριστονύμφη.
Η συγκεκριμένη μονή έχει μεγάλη ιστορία.Εκεί διέμεινε και λειτουργούσε για περίπου ένα χρόνο ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός.Ήταν για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα πνευματικό κέντρο της περιοχής μέχρι που εγκαταλείφθηκε κι έφτασε να χρησιμοποιείται σαν στάβλος κάποιες φορές.
Σε μια τέτοια άσχημη κατάσταση ήταν το μοναστήρι όταν έφτασε εκεί(επί εποχής Μητρ/τη Λαρίσης Σεραφείμ),μια μικρόσωμη,ασθενική μοναχή,η Χριστονύμφη. Προηγουμένως είχε μονάσει από πολύ μικρή ηλικία στην Ι.Μ.Δαμάστας αφού την είχε κάνει μοναχή ο,τότε,Φθιώτιδος Δαμασκηνός.Από εκεί έφυγε για να αποφύγει να γίνει ηγουμένη,μιας και αποστρεφόταν οποιαδήποτε μορφή αναγνώρισης της προσφοράς της και της αξίας της.Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα και με εξαιρετικά πενιχρά μέσα,κατάφερε και σουλούπωσε το μοναστήρι και το κατέστησε πνευματικό κέντρο μεγάλης ακτινοβολίας.Οι συνθήκες ήταν εξαιρετικά δύσκολες καθώς το μοναστήρι βρίσκεται ψηλά στη Ραψάνη και το χειμώνα αποκλειόταν.Νερό είχε μέσω μιας πηγής που κατέβαινε στη δεξαμενή του μοναστηριού,με αποτέλεσμα το χειμώνα να πλημμυρίζει και το καλοκαίρι να μη μένει σταγόνα.Για ρεύμα δεν το συζητάμε,καθώς η γερόντισσα το θεωρούσε πολυτέλεια ενώ αγωνίστηκε με όλες της τις δυνάμεις ώστε να μη της φτιάξουν μεγάλο ασφαλτοστρωμένο δρόμο προς το μοναστήρι και να γίνει έτσι προορισμός θρησκευτικού τουρισμού.



Παρ'όλα αυτά ήταν τέτοια η πνευματικότητά της που ,το ξέρω επειδή λειτουργούσα συχνά εκεί,υπήρχαν άνθρωποι που ταξίδευαν ώρες ολόκληρες για να εκκλησιαστούν στο μοναστήρι και να ακούσουν,μετά τη λειτουργία δυο λόγια απ'τη γερόντισσα.
Δε θυμάμαι κι εγώ πόσες φορές ξεκινήσαμε κουβέντα για πνευματικά κι εκκλησιαστικά θέματα οι οποίες διήρκεσαν μέχρι και τέσσερις ώρες.Εκεί έβρισκαν παρηγοριά και θεραπεία όλων των ειδών άνθρωποι.Από μάνες που έχασαν τα παιδιά τους,ως κοπέλες με προβλήματα με ναρκωτικά και ημίτρελοι παπάδες(ξέρετε για ποιον λέω).Η γερόντισσα ήταν εξαιρετικά αυστηρή με τον εαυτό της(και κάποιους  πιο κοντινούς της)αλλά είχε περισσή κατανόηση για όλους όσους υπέφεραν από τα δεσμά της αμαρτίας. Είναι κρίμα που υπήρχαν πολλοί που δεν πήραν χαμπάρι τον πνευματικό θησαυρό που κρυβόταν στα ορεινά μέρη της Μητρόπολης Λαρίσης.Και είναι κρίμα που είναι  αυτοί που θα έπρεπε να το ξέρουν.

Η γερόντισσα κοιμήθηκε στις 14-12-2011.Ήταν 62 ετών.Πολλοί απ'όσους βρίσκαμε εκεί καταφύγιο ακόμα και σήμερα δεν έχουμε συνηθίσει στην απουσία της.Δεν έχουν γραφτεί βιβλία γι'αυτήν και ούτε πρόκειται μια και η επιθυμία της ήταν να μη γραφτεί τίποτα γι'αυτήν(όπως δεν ήθελε να βγαίνει και φωτογραφίες,υπάρχουν μια δυο  το πολύ).Μια επιθυμία που δεν τη σεβαστήκαμε όλοι.Αλλά νομίζω ότι τέτοιοι άνθρωποι,ζωντανές αποδείξεις ότι πράγματι η εν Χριστώ ζωή είναι κάτι το διαφορετικό πρέπει,αν όχι να γίνονται ευρέως γνωστοί,τουλάχιστον να μένουν για πάντα στις μνήμες αυτών που τους γνώρισαν.

ΥΓ.Υπάρχουν πολλά θαυμαστά περιστατικά με τη γερόντισσα,όπως και περιστατικά που δείχνουν την απίστευτη ρηχότητα κάποιων "ανθρώπων της εκκλησίας" αλλά δε θεώρησα σκόπιμο να αναφερθούν εδώ.Θα ήταν κρίμα.