Ένας πλούσιος και ένας φτωχός,με το όνομα Λάζαρος,είναι οι πρωταγωνιστές της σημερινής παραβολής που χρησιμοποιεί ο Χριστός για να διδάξει τους μαθητές Του.Ο πλούσιος απολαμβάνει τα αγαθά του,αδιαφορώντας για τον φτωχό Λάζαρο ο οποίος περιμένει να πέσουν τίποτα αποφάγια από το τραπέζι ώστε να χορτάσει.Ήταν τόσο άσχημη η κατάσταση του Λαζάρου που τα σκυλιά έρχονταν και του έγλυφαν τις πληγές.Όταν πέθαναν και οι δύο τους ο Λάζαρος μεταφέρθηκε από τους αγγέλους στους κόλπους του Αβραάμ ενώ ο πλούσιος κατέληξε να βασανίζεται στον Άδη.
Όταν ζήτησε από τον Αβραάμ ν αφήσει τον Λάζαρο να του δώσει λίγο νερό για να δροσιστεί,ο Αβραάμ του απάντησε ότι αυτός χάρηκε τα αγαθά στη ζωή,τώρα είναι η σειρά του Λαζάρου να χαρεί και του πλούσιου να υποφέρει.Και ο πλούσιος ζητά ξανά από τον Αβραάμ να στείλει το Λάζαρο στους ζωντανούς συγγενείς του και να προειδοποιήσει ώστε να μην έχουν το ίδιο τέλος με αυτόν.Και ο Αβραάμ του απαντά ότι έχουν τις διδασκαλίες του Μωυσή και των προφητών.Κι αν δεν ακούσουν αυτά τα λόγια ούτε κι αν εμφανιστεί μπροστά τους κάποιος από τους νεκρούς δεν θα πειστούν.
Η κόλαση,ο βασανισμός στη μετά θάνατον ζωή είναι μια φυλακή που τη φτιάχνουμε μόνοι μας,μπαίνουμε μέσα,κλειδώνουμε και πετάμε και το κλειδί μακριά.Και τη φτιάχνουμε από τα υλικά της παρούσης ζωής.Από εδώ άλλωστε ξεκινά η κόλαση ή ο παράδεισος.Ο πλούσιος της παραβολής ήταν αδιάφορος για τους γύρω του.Ο Λάζαρος κάτω από το τραπέζι του,σε άθλια κατάσταση περίμενε από τα ψίχουλα να ζήσει και αυτός,ενώ τον ήξερε,δεν έκανε τίποτα για να τον βοηθήσει.Ούτε καν τα σκυλιά που έγλειφαν τις πληγές του δεν έδιωξε.Έτσι έχτισε μια κόλαση αδιαφορίας και βασανισμού για τον εαυτό του.Αυτό ακριβώς που ήταν το πάθος του,η αμαρτία του στη ζωή,έγινε η τιμωρία του μετά θάνατον.Βρέθηκε σε ένα μέρος,λοιπόν,που τα πλούτη του δεν υπήρχαν πια αλλά η απομόνωσή του από τους υπόλοιπους τον ακολουθούσε.Βρέθηκε μόνος,με τον αγαπημένο εαυτό του,αλλά χωρίς πλούτη.Και αυτό τον βασάνιζε.Η αδιαφορία και ο ατομισμός του έγιναν τώρα τα βασανιστήριά του.
Πιστεύουμε ότι υπάρχει μετά θάνατον ζωή.Αυτό όμως δε σημαίνει ότι πρέπει να αδιαφορούμε για την εδώ ζωή ή να δεχόμαστε μοιρολατρικά ό,τι συμβαίνει.Γιατί σε αυτή τη ζωή και ανάλογα με τον τρόπο που θα ζήσουμε θα θέσουμε τα θεμέλια για το πως θα περάσουμε την αιωνιότητα.Και ο Θεός μας περιμένει,μέχρι και την τελευταία ώρα,να αφήσουμε τον ατομισμό μας,να ανοιχτούμε στους συνανθρώπους μας,να τους βοηθήσουμε,να έρθουμε σε επικοινωνία μαζί τους.Να δώσουμε αγάπη ώστε να δεχθούμε την αγάπη του Θεού που είναι ο πραγματικός Παράδεισος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου