Δημοσιεύουμε το Διεθνιστικό Μανιφέστο των Βάσκων που κυκλοφόρησε το 2012, στα 25 χρόνια από την ίδρυση της οργάνωσης, για το οποίο οι εκπρόσωποι της οργάνωσης Askapena τονίζουν ότι «και σήμερα δεν θα αλλάζαμε ούτε λέξη από αυτό ». Πρόκειται για μια συμβολή, από την πλευρά ενός σημαντικού κινήματος κινήματος και μια επίκαιρη παρέμβαση στη σχέση που έχει το εθνικό” ζήτημα με το κοινωνικό και το διεθνές. Τα ζητήματα αυτά απασχόλησαν και τροφοδότησαν μια ενδιαφέρουσα συζήτηση μεταξύ δύο συνεργατών της εφημερίδας μας στα προηγούμενα φύλλα (δείτε εδώ, εδώ , εδώ και εδώ).
Η Askapena («Απελευθέρωση» στα βάσκικα) είναι η οργάνωση διεθνιστικής αλληλεγγύης στη Χώρα των Βάσκων, και ανήκει στο ευρύτερο ρεύμα της Πατριωτικής Αριστεράς. Πραγματοποιεί δράσεις σε πολλές χώρες του κόσμου, ενώ αντιπροσωπεία της συμμετέχει κάθε χρόνο στο Resistance Festival. Πολλά στελέχη της διώκονται από το καθεστώς της Μαδρίτης ως… ύποπτοι για τρομοκρατία, ενώ επανειλημμένα η ισπανική «δικαιοσύνη» επιχείρησε να τη θέσει εκτός νόμου – χωρίς επιτυχία μέχρι σήμερα.
«Ο διεθνισμός δεν είναι έγκλημα» – Από διαμαρτυρία ενάντια στην περυσινή δικαστική δίωξη πέντε μελών της Askapena. Κατηγορούνταν ως «υποστηρικτές της τρομοκρατίας», αλλά τελικά αθωώθηκαν «ελλείψει στοιχείων»…
Διεθνιστικό Μανιφέστο των Βάσκων
1. Ο ιμπεριαλισμός και η λαϊκή κυριαρχία
Ζούμε/υπάρχουμε σε μια κοινωνία, στην οποία η εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας και η ετερόφυλη-πατριαρχική εξουσία καταδικάζουν την πλειονότητα των ανθρώπων σε μια ζωή βουτηγμένη στην αδικία και την αθλιότητα. Ζούμε/υπάρχουμε σε μια κοινωνία, στην οποία η συσσώρευση της υπεραξίας και ο ανταγωνισμός για τα κέρδη ρυθμίζουν την κοινωνική και την παραγωγική δραστηριότητα, επιβάλλοντάς τους το άδικο και παράλογο κριτήριο του κέρδους πριν από οποιεσδήποτε άλλες προτεραιότητες – κοινωνικές, οικολογικές ή πολιτικές. Ζούμε/υπάρχουμε σε μια κοινωνία, στην οποία η αναπαραγωγή του καπιταλιστικού συστήματος σέρνει μαζί της τη διεστραμμένη και ακόρεστη είσοδο στην αγορά νέων κοινωνικών και γεωγραφικών χώρων μέσω γεωγραφικού, πολιτικού, ιδεολογικού και στρατιωτικού καταναγκασμού.
Ο ιμπεριαλισμός είναι αποτέλεσμα αυτής της μορφής καπιταλιστικής κυριαρχίας: σεξιστικός, ξενοφοβικός, επεκτατικός και βίαιος, δομικά υποστηριζόμενος από τα κράτη και εφαρμοζόμενος σε ένα παγκόσμιο πλαίσιο το οποίο διαιρείται σε κοινωνικές τάξεις και λαούς. Η μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο αυτών διαιρέσεων είναι ότι η πρώτη πρέπει να εξαφανιστεί και η δεύτερη να αναδιαρθρωθεί. Οι κοινωνικές τάξεις πρέπει να εξαφανιστούν, οι λαοί όχι. Η ύπαρξη κοινωνικών τάξεων ανταποκρίνεται στην αναγκαιότητα ενός συστήματος εκμετάλλευσης. Η ύπαρξη διακριτών λαών είναι το αποτέλεσμα της ιστορικής πορείας του σχηματισμού των ανθρώπινων κοινοτήτων. Αυτό που πρέπει να εξαφανιστεί είναι οι υφιστάμενες άνισες σχέσεις ισχύος μεταξύ των λαών.
Συνεπώς, η ιστορική, πολιτιστική και γλωσσική κοσμοαντίληψη κάθε λαού ούτε μπορεί ούτε χρειάζεται να ξεπεραστεί, καθώς η ύπαρξη των λαών δεν συνεπάγεται από μόνη της ανισότητες ισχύος. Αντίθετα, η ύπαρξη διακριτών λαών συνιστά έναν αμύθητο πλούτο της κοινωνικο-ιστορικής βιοποικιλότητας, που θα συνεχιστεί σε μια χειραφετημένη κοινωνία, αν και με σημαντικές ποιοτικές αλλαγές ώστε ο πλούτος αυτός να μην χαρακτηρίζεται πλέον από σχέσεις εκμετάλλευσης και κυριαρχίας.
Επομένως η λαϊκή κυριαρχία, νοούμενη ως έκφραση της ταξικής και της εθνικής ανεξαρτησίας, συνεπάγεται για τους ανθρώπους του μόχθου την ανάγκη να υπερβούν την οικονομική, πολιτική και πολιτιστική κατάσταση υποτέλειάς τους: τόσο για εκείνους που, όπως και εμείς, δεν διαθέτουν δικό τους κράτος, όσο και για εκείνους των οποίων το κράτος παραμένει στα χέρια των τοπικών, εθνικών και/ή διεθνικών αστικών τάξεων.
2. Ο διεθνισμός και η διαδικασία της απελευθέρωσης
Ως εκ τούτου, παρά τις διαφορετικές κοινωνικές, πολιτιστικές και πολιτικές παραδόσεις μεταξύ των λαών, έχουμε έναν κοινό στρατηγικό στόχο: την εθνική και κοινωνική απελευθέρωσή μας. Όντας κάτω από τους ζυγούς της ίδιας δομής εκμετάλλευσης και καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής-πατριαρχικής εξουσίας, ο ενωτικός και αλληλέγγυος αγώνας των εργαζομένων είναι στρατηγικού χαρακτήρα.
Με αυτήν την έννοια, ριζικά διαφορετική από τον πατερναλισμό και τον φιλανθρωπικό ανθρωπισμό, κατανοούμε την αλληλεγγύη πρωταρχικά ως πολιτική πρακτική, απορρέουσα από την αναγνώριση των στρατηγικών δεσμών που ενώνουν τις καταπιεζόμενες τάξεις και τους καταπιεζόμενους λαούς, προκειμένου να ξεπεραστεί αυτή η κατάσταση πραγμάτων. Δεδομένου ότι η χειραφέτηση κάθε λαού εξαρτάται άμεσα από τη χειραφέτηση των άλλων, ο διεθνισμός καθίσταται συστατικό στοιχείο απαραίτητο για την οικοδόμηση συσσώρευσης δυνάμεων σε διεθνές επίπεδο, ώστε να επιτευχθεί ένα υψηλότερο ηθικό σύστημα βασισμένο στην αλληλεγγύη και τις αξίες της ισότητας.
Άρα, παράλληλα με το σεβασμό των πολιτιστικών διαφορών και ιδιαιτεροτήτων που υπάρχουν μεταξύ των λαών και το σεβασμό προς τη συγκυρία, τις προτεραιότητες και τις μορφές του αγώνα που κάθε λαός αναπτύσσει σε ένα αυτόνομο πλαίσιο ταξικής και έμφυλης πάλης, η άσκηση διεθνιστικής πολιτικής, όπως την αντιλαμβανόμαστε, επιδιώκει μέσω της αλληλεγγύης και της αμοιβαίας μάθησης –από τη μια στην άλλη και αντίστροφα– την ενίσχυση των διαδικασιών κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης, ξεκινώντας από τις δικές μας.
3. Διεθνισμός και βασκική κοινωνική και εθνική οικοδόμηση
Στη Χώρα των Βάσκων ο διεθνισμός δεν έχει νόημα έξω από το πολιτικό σχέδιο οικοδόμησης και την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση του λαού μας. Στην ουσία, η οικοδόμηση ενός σοσιαλιστικού κράτους, φεμινιστικού και πολιτισμικά βασκικού, αντιστοιχεί όχι μόνο στα στρατηγικά συμφέροντα των λαϊκών τάξεων της χώρας μας, αλλά και στα συμφέροντα όλων των ανθρώπων του μόχθου που αγωνίζονται να υπερβούν το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό-πατριαρχικό σύστημα. Εξαιτίας αυτού, με την επίτευξη του στρατηγικού μας στόχου, δηλαδή ενός σοσιαλιστικού κράτους που θα περιλαμβάνει και τις επτά βασκικές επαρχίες, θα αποκτήσουμε ως λαός το απαραίτητο εργαλείο για να διεξάγουμε μια αυθεντική διεθνιστική πολιτική – η οποία, υπ’ αυτήν την έννοια, θα καταστεί μια σημαντική συνεισφορά αλληλεγγύης των Βάσκων εργαζομένων προς άλλους αγωνιζόμενους λαούς.
Αντίστοιχα, η χειραφέτησή μας δεν έχει νόημα και δεν μπορεί να επιτευχθεί πλήρως δίχως να προϋποθέσουμε το διεθνισμό ως αναπόσπαστο συστατικό στοιχείο του πυρήνα της πολιτικής πρακτικής μας. Πράγματι, ένα ανεξάρτητο και σοσιαλιστικό κράτος δεν μπορεί να είναι επιτεύξιμο δίχως να έχει ή να διαιωνίζει ένα ισχυρό συστατικό στοιχείο ικανό να ενθαρρύνει τη διεθνιστική αλληλεγγύη στον αγώνα μας, να διανοίγει δυνατότητες εμπλουτισμού των εμπειριών των άλλων αγωνιζόμενων λαών, και να στηρίζει και να δημιουργεί υποστηρικτικές σχέσεις σε όλους τους τομείς, μέσω διαδικασιών προσηλωμένων στο στόχο της υπέρβασης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Με λίγα λόγια, δεν υφίσταται χειραφέτηση χωρίς ένα συστατικό στοιχείο διεθνισμού στον πυρήνα όλων των πεδίων παρέμβασης που καλύπτουν την οικοδόμηση του έθνους και την κοινωνική ανάπτυξη του λαού μας, σε κάθε ένα από τα βήματα και τους τομεακούς αγώνες.
Συνεπώς, ο διεθνισμός είναι ένα βασικό στοιχείο και προαπαιτούμενο χειραφέτησης στη διαδικασία απελευθέρωσής μας, ιδίως στο πλαίσιο της καπιταλιστικής δομικής κρίσης. Πράγματι, μπρος στην οικονομική, πολιτική και στρατιωτική επίθεση, ενορχηστρωμένη από κράτη και κεφάλαιο, η ενότητα και η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων του μόχθου χρειάζεται να βαθύνει, ώστε να σφυρηλατήσει μια αντικαπιταλιστική, αντισεξιστική, αντιρατσιστική, αντιφασιστική και αντιϊμπεριαλιστική διέξοδο από τη σημερινή κρίση.
Ο διεθνισμός θα είναι πατριωτικός ή ανύπαρκτος! Ο πατριωτισμός θα είναι διεθνιστικός ή ανύπαρκτος! Ζήτω μια Χώρα των Βάσκων ελεύθερη! Ζήτω μια Χώρα των Βάσκων σοσιαλιστική! Ζήτω μια Χώρα των Βάσκων διεθνιστική!
Μετάφραση – Επιμέλεια:
Νίκος Λάιος – Ερρίκος Φινάλης
Νίκος Λάιος – Ερρίκος Φινάλης
«Ζήτω η διεθνιστική Χώρα των Βάσκων – Χτες, σήμερα και πάντα!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου