Είχα πάντα μια συμπάθεια στους Βούλγαρους.Όχι για την ιστορία ή τον πολιτισμό τους.Με αυτά ήρθα σε επαφή αργότερα.Επειδή από μικρός ήμουν ολίγον τι οξύθυμος και πεισματάρης ο παππούς μου,ο συγχωρεμένος,με φώναζε "Βούλγαρο".Έτσι μου δημιουργήθηκε μια ιδιαίτερη συμπάθεια για το συγκεκριμένο λαό.Μετά λίγο από τη Βυζαντινή ιστορία,λίγο από τους μεγάλους μπαλαδόρους Στόιτσκοφ και Κονσταντίνοφ,λίγο από εδώ λίγο από εκεί,η συμπάθειά μου για τους Βούλγαρους μεγάλωσε.
Και ξαφνικά πριν από κάποια χρόνια διαβάζω σε κάποια ιστοσελίδα ένα τίτλο για έναν περίεργο παππού που φεύγει κάθε μέρα από το χωριό του,πάει στη Σόφια και ζητιανεύει.Το όνομά του Ντόμπρι Ντόμπρεφ.Γεννημένος το 1914 στο χωριό Μπαήλοβο,έχασε την ακοή του από έκρηξη βλήματος κατά το Β΄ΠΠ,απέκτησε τέσσερα παιδιά,δύο εκ των οποίων έχουν πεθάνει,άφησε την όποια περιουσία είχε στους απογόνους του και μένει σε μια καλύβα στο προαύλιο του Ι.Ν.Μεθόδιου και Κυρίλλου.Τι ήταν αυτό που τον ώθησε να ακολουθήσει ένα τέτοιο δρόμο κανείς δεν ξέρει.Κάποιο όραμα;Κάποιο γεγονός;Κάτι άλλο;
Ο παππούς Ντόμπρι λοιπόν,ζητιανεύει.Αλλά όχι για τον εαυτό του.Τα χρήματα που μαζεύει τα δωρίζει κυρίως σε εκκλησίες,ώστε να μπορέσουν να κάνουν τις απαραίτητες ανακαινίσεις,και σε ορφανοτροφεία .Τα ποσά που έχει δωρίσει είναι τεράστια,με μια δωρεά στο Ι.Ν. Αλεξάντερ Νιέφσκυ να φτάνει τα 40.000 Ευρώ.Ο ίδιος ζει με 80 ευρώ το μήνα(σύνταξη από το Βουλγαρικό κράτος),τρώγοντας μια ντομάτα και λίγο ψωμί ή μια φέτα καρπούζι το καλοκαιράκι.Τα ρούχα που φορά τα φτιάχνει ο ίδιος.Τα πόδια του πια δεν του δίνουν τη δυνατότητα να περπατά τα 25 χλμ αλλά γι'αυτό υπάρχουν τα λεωφορεία.Οι περισσότεροι οδηγοί δεν του παίρνουν λεφτά για το εισιτήριο.
Τι όμορφοι άνθρωποι υπάρχουν στον κόσμο!Εκεί που πνιγόμαστε από εγωπαθείς,αυτάρεσκους ρήτορες της τρύπιας δεκάρας που θέλουν να μας σώσουν,γιατί αυτοί ξέρουν καλύτερα,και θέλουν να μας επιβάλλουν τον τρόπο τους,την ώρα που η κοινωνία και η Εκκλησία ασφυκτιούν κάτω από τον κλοιό των πάσης φύσεως Φαρισαίων,έρχεται ένα κρύο ρεύμα αέρα από τη γειτονική μας χώρα να μας δροσίσει.Να μας δείξει ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και η εκούσια φτώχεια πλούτος.Ναι,η ζωή του γερο-Ντόμπρι δεν είναι για όλους.Αλλά το παράδειγμά του είναι.Αντί για βερμπαλιστικούς λόγους αντιτάσσει την ολιγολογία,αντί για την αυτοπροβολή και τον αυτοθαυμασμό την απομάκρυνση,αντί για το κυνήγι τιμών και πλούτου τη λιτή ζωή,αντί για τον εγωισμό την προσφορά.
Σε καιρούς δύσκολους και ψυχρούς,ο Θεός εμφάνισε στη Βουλγαρία έναν νέο Ιβάν Ρίλσκι(γιορτάζει 19 Οκτωβρίου και 18 Αυγούστου).Το γιατί,Αυτός μόνο το ξέρει.Αυτό που σίγουρα μπορώ να πω είναι ότι οι Βούλγαροι έχουν την ευτυχία να περπατά(ακόμα)ανάμεσά τους ένας άνθρωπος που θα αφήσει μια πνευματική κληρονομιά ανεκτίμητη.Κι ας μην παίζει μπάλα σαν τον Στόιτσκοφ...
Οι πληροφορίες πάρθηκαν από διάφορες ιστοσελίδες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου