Οι Άγιοι ένδοξοι Θεοπάτορες Ιωακείμ και Άννα είχαν υποσχεθεί πως, αν ο Θεός τους ελευθέρωνε από τη φοβερή κατάρα της ατεκνίας, θα προσέφεραν το παιδί τους εκεί που αληθινά ανήκε: στον Θεό!
Όταν λοιπόν η Μαριάμ έγινε τριών ετών, οι γονείς της –προχωρημενοι πια στην ηλικία- αποφάσισαν να εκπληρώσουν την υπόσχεσή τους. Και την οδήγησαν στο Ναό, εμπιστευόμενοι στους ιερείς την ανατροφή της μονάκριβης θυγατέρας των. Η Εκκλησία μας τιμά το γεγονός αυτό με τη μεγάλη θεομητορική εορτή των Εισοδείων της Θεοτόκου, κάθε χρόνο στις 21 Νοεμβρίου. Μάλιστα στον Όρθρο της εορτής αυτής, και καθώς έχουμε ήδη εισέλθει στη νηστεία των Χριστουγέννων, ψάλλουμε για πρώτη φορά τις πολύ γνώριμες και πολύ αγαπητές λαό μας Καταβασίες «Χριστός γεννάται δοξάσατε…».
Στο Ναό η Θεοτόκος έλαβε σεμνοπρεπή αγωγή αλλά και ικανή μόρφωση από τους ιερείς, που αποτελούσαν τους διδασκάλους του λαού. Εκείνοι δίδασκαν ανάγνωση, γραφή αλλά και το νόμο του Θεού. Η Παναγία διακρίθηκε για τη σεμνότητα, τη σοβαρότητα, την αρετή, την εργατικότητα και την υπακοή της. Αγάπησε την προσευχή, που έγινε η αναπνοή της ψυχής της. Ακόμη μελετούσε με πολύ ζήλο το λόγο του Θεού, όπως αυτός αποτυπωνόταν στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης. Έτσι πληροφορείται πως ο Θεός έχει υποσχεθεί στον Αβραάμ και τους απογόνους του πως θα έλθει ο Μεσσίας, ο οποίος θα ελευθερώσει όλο τον κόσμο. Κι αρχίζει να περιμένει κι εκείνη τον Σωτήρα. Που θα σαρκωθεί, όταν έλθει η κατάλληλη στιγμή, από την ίδια…
Στην ηλικία της εφηβείας η Παναγία επέστρεψε στο σπίτι της. Ήταν πια 15 ετών. Φαίνεται πως οι ευσεβείς γονείς της είχαν πια αναχωρήσει από αυτόν τον κόσμο, γι’ αυτό και οι ιερείς -όπως συνηθιζόταν την εποχή εκείνη- αποφάσισαν τον αρραβώνα της μ’ έναν καλό και ευλαβή ξυλουργό, τον Ιωσήφ.
Οι Ευαγγελιστές Ματθαίος και Λουκάς αναφέρουν τη μνηστεία της Μαριάμ με τον Ιωσήφ, άνθρωπο δίκαιο και ενάρετο, ο οποίος καταγόταν «εξ οίκου Δαβίδ» (Λουκ. 1, 27), ήταν δηλαδή απόγονος του προφητάνακτος Δαυίδ, όπως και η Παρθένος Μαρία. Και τούτο διότι ο Θεός είχε υποσχεθεί τον Μεσσία, τον Σωτήρα του λαού, ο οποίος θα ήταν απόγονος του Αβραάμ και του Δαυίδ. Στην παλαιοδιαθηκική γραμματεία συναντούμε την προσδοκία αυτή στους Ψαλμούς, αλλά και στους Προφήτες -και ιδιαίτερα στον Ησαΐα, τον Ιερεμία, τον Ιεζεκιήλ και τον Ωσηέ. Το γενεαλογικό δένδρο του Ιωσήφ βρίσκεται στο 1ο κεφάλαιο του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, το οποίο ακούμε κάθε χρόνο την Κυριακή προ των Χριστουγέννων. Είναι η «βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού, υιού Δαβίδ, υιού Αβραάμ» (Ματθ. 1, 1). Εκεί ο Ευαγγελιστής παραθέτει τις γενεές από τον Αβραάμ μέχρι τον Δαυίδ και μέχρι την αιχμαλωσία των ισραηλιτών στην Βαβυλώνα και μέχρι «τον Ιωσήφ, τον άνδρα Μαρίας, εξ ής εγεννήθη Ιησούς ο λεγόμενος Χριστός» (Ματθ. 1, 16). Γράφοντας ο Ματθαίος το Ευαγγέλιο του προς τους εξ ιουδαίων χριστιανούς είναι φυσικό να προτάσσει και να αποδεικνύει την καταγωγή του Ιησού Χριστού από τον Δαυίδ, αφού η μεσσιανική ιδιότητα Του είχε άμεση εξάρτηση από την καταγωγή Του αυτή.
Ο Ιωσήφ αναλαμβάνει πλέον τον πολύ σημαντικό ρόλο του προστάτη τόσον της Παρθένου όσον και, αργότερα, του νεογέννητου Ιησού. Η παρουσία του στη ζωή της Θεοτόκου, ως βοηθός και στήριγμα της, αλλά και γενικότερα στο σχέδιο της θείας οικονομίας αποτελεί εκδήλωση της θείας πρόνοιας. Η Εκκλησία μας τιμά κάθε χρόνο τη μνήμη του Αγίου Ιωσήφ του μνήστορος στις 26 Δεκεμβρίου. Ο μνήστωρ Ιωσήφ θα αναδειχθεί το ανάχωμα στις όποιες διαθέσεις συκοφαντικής δυσφημήσεως της Παναγίας από τον περίγυρό της και ιδιαίτερα από τους φαρισαίους, που δεν μπορούσαν να διανοηθούν την υπερφυά σύλληψη και γέννηση του Σωτήρα Χριστού. Στον ιουδαϊκό νόμο, ο αρραβώνας δημιουργούσε σχέση δεσμευτική, η οποία μπορούσε να λυθεί μόνο με διαζύγιο.
Όταν λοιπόν η Μαριάμ έγινε τριών ετών, οι γονείς της –προχωρημενοι πια στην ηλικία- αποφάσισαν να εκπληρώσουν την υπόσχεσή τους. Και την οδήγησαν στο Ναό, εμπιστευόμενοι στους ιερείς την ανατροφή της μονάκριβης θυγατέρας των. Η Εκκλησία μας τιμά το γεγονός αυτό με τη μεγάλη θεομητορική εορτή των Εισοδείων της Θεοτόκου, κάθε χρόνο στις 21 Νοεμβρίου. Μάλιστα στον Όρθρο της εορτής αυτής, και καθώς έχουμε ήδη εισέλθει στη νηστεία των Χριστουγέννων, ψάλλουμε για πρώτη φορά τις πολύ γνώριμες και πολύ αγαπητές λαό μας Καταβασίες «Χριστός γεννάται δοξάσατε…».
Στο Ναό η Θεοτόκος έλαβε σεμνοπρεπή αγωγή αλλά και ικανή μόρφωση από τους ιερείς, που αποτελούσαν τους διδασκάλους του λαού. Εκείνοι δίδασκαν ανάγνωση, γραφή αλλά και το νόμο του Θεού. Η Παναγία διακρίθηκε για τη σεμνότητα, τη σοβαρότητα, την αρετή, την εργατικότητα και την υπακοή της. Αγάπησε την προσευχή, που έγινε η αναπνοή της ψυχής της. Ακόμη μελετούσε με πολύ ζήλο το λόγο του Θεού, όπως αυτός αποτυπωνόταν στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης. Έτσι πληροφορείται πως ο Θεός έχει υποσχεθεί στον Αβραάμ και τους απογόνους του πως θα έλθει ο Μεσσίας, ο οποίος θα ελευθερώσει όλο τον κόσμο. Κι αρχίζει να περιμένει κι εκείνη τον Σωτήρα. Που θα σαρκωθεί, όταν έλθει η κατάλληλη στιγμή, από την ίδια…
Στην ηλικία της εφηβείας η Παναγία επέστρεψε στο σπίτι της. Ήταν πια 15 ετών. Φαίνεται πως οι ευσεβείς γονείς της είχαν πια αναχωρήσει από αυτόν τον κόσμο, γι’ αυτό και οι ιερείς -όπως συνηθιζόταν την εποχή εκείνη- αποφάσισαν τον αρραβώνα της μ’ έναν καλό και ευλαβή ξυλουργό, τον Ιωσήφ.
Οι Ευαγγελιστές Ματθαίος και Λουκάς αναφέρουν τη μνηστεία της Μαριάμ με τον Ιωσήφ, άνθρωπο δίκαιο και ενάρετο, ο οποίος καταγόταν «εξ οίκου Δαβίδ» (Λουκ. 1, 27), ήταν δηλαδή απόγονος του προφητάνακτος Δαυίδ, όπως και η Παρθένος Μαρία. Και τούτο διότι ο Θεός είχε υποσχεθεί τον Μεσσία, τον Σωτήρα του λαού, ο οποίος θα ήταν απόγονος του Αβραάμ και του Δαυίδ. Στην παλαιοδιαθηκική γραμματεία συναντούμε την προσδοκία αυτή στους Ψαλμούς, αλλά και στους Προφήτες -και ιδιαίτερα στον Ησαΐα, τον Ιερεμία, τον Ιεζεκιήλ και τον Ωσηέ. Το γενεαλογικό δένδρο του Ιωσήφ βρίσκεται στο 1ο κεφάλαιο του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, το οποίο ακούμε κάθε χρόνο την Κυριακή προ των Χριστουγέννων. Είναι η «βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού, υιού Δαβίδ, υιού Αβραάμ» (Ματθ. 1, 1). Εκεί ο Ευαγγελιστής παραθέτει τις γενεές από τον Αβραάμ μέχρι τον Δαυίδ και μέχρι την αιχμαλωσία των ισραηλιτών στην Βαβυλώνα και μέχρι «τον Ιωσήφ, τον άνδρα Μαρίας, εξ ής εγεννήθη Ιησούς ο λεγόμενος Χριστός» (Ματθ. 1, 16). Γράφοντας ο Ματθαίος το Ευαγγέλιο του προς τους εξ ιουδαίων χριστιανούς είναι φυσικό να προτάσσει και να αποδεικνύει την καταγωγή του Ιησού Χριστού από τον Δαυίδ, αφού η μεσσιανική ιδιότητα Του είχε άμεση εξάρτηση από την καταγωγή Του αυτή.
Ο Ιωσήφ αναλαμβάνει πλέον τον πολύ σημαντικό ρόλο του προστάτη τόσον της Παρθένου όσον και, αργότερα, του νεογέννητου Ιησού. Η παρουσία του στη ζωή της Θεοτόκου, ως βοηθός και στήριγμα της, αλλά και γενικότερα στο σχέδιο της θείας οικονομίας αποτελεί εκδήλωση της θείας πρόνοιας. Η Εκκλησία μας τιμά κάθε χρόνο τη μνήμη του Αγίου Ιωσήφ του μνήστορος στις 26 Δεκεμβρίου. Ο μνήστωρ Ιωσήφ θα αναδειχθεί το ανάχωμα στις όποιες διαθέσεις συκοφαντικής δυσφημήσεως της Παναγίας από τον περίγυρό της και ιδιαίτερα από τους φαρισαίους, που δεν μπορούσαν να διανοηθούν την υπερφυά σύλληψη και γέννηση του Σωτήρα Χριστού. Στον ιουδαϊκό νόμο, ο αρραβώνας δημιουργούσε σχέση δεσμευτική, η οποία μπορούσε να λυθεί μόνο με διαζύγιο.
Απολυτίκιο της εορτής
Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ”
Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον, καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις· Ἐν Ναῷ τοῦ Θεοῦ τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται, καὶ τὸν Χριστὸν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλλεται. Αὐτῇ καὶ ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν· Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις.
Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον, καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις· Ἐν Ναῷ τοῦ Θεοῦ τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται, καὶ τὸν Χριστὸν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλλεται. Αὐτῇ καὶ ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν· Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις.
Καλημέρα, παπα Κώστα,
ΑπάντησηΔιαγραφήόλα καλά , αλλά γιατί φοβερή κατάρα η ατεκνία;
Καλημέρα!
ΔιαγραφήΟι Εβραίοι περίμεναν τον Μεσσία,ο οποίος θα γεννιόταν από ανθρώπους.Το να μην κάνει κάποιος παιδιά αμέσως τον απέκλειε από την πιθανότητα να βγει από το γένος του ο Μεσσίας.Γι'αυτό θεωρούσαν τρομερή κατάρα την ατεκνία.
Από τη γέννηση του Χριστού και μετά αυτό δεν ισχύει πια και γι'αυτό και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος βάζει σαν πρώτο λόγο για να παντρευτεί κάποιος την αποφυγή της πορνείας και μετά την τεκνοποιία.