Καταφύγιο

Ήταν στον κήπο ενός τρελάδικου που αντάμωσα κάποιον νεαρό με πρόσωπο χλωμό,όμορφο και γεμάτο απορία.

Και κάθισα πλάι του στο παγκάκι κι είπα:"Γιατί 'σαι εδώ;".

Αυτός με κοίταξε με κατάπληξη και είπε:"Είναι μι'άστοχη ερώτηση,μα θα σου απαντήσω.Ο πατέρας μου ήθελε να με κάνει αντίγραφο του εαυτού του.Το ίδιο ήθελε κι ο θείος μου.Η μητέρα μου ήθελε να μ'έχει εικόνα του ένδοξου πατέρα της.Η αδερφή μου ήθελε ν'αναφέρει τον ποντοπόρο άντρα της σαν το τέλειο παράδειγμα για ν'ακολουθώ.Ο αδερφός μου θεωρεί πως θα 'πρεπε να είμαι,σαν κι αυτόν,περίφημος αθλητής.

Κι ακόμα και οι δάσκαλοί μου,ο δάσκαλος της φιλοσοφίας και ο δάσκαλος της μουσικής κι ο δάσκαλος της λογικής,ήτανε κι αυτοί αποφασισμένοι και καθένας ήθελε να του είμαι μόνο το καθρέφτισμα του δικού του προσώπου.

Οπότε κι εγώ,ήρθα σ'αυτό το μέρος.Τα βρίσκω πιο λογικά εδώ.Τουλάχιστον,μπορώ να είμαι ο εαυτός μου.

Τότε,ξαφνικά,γύρισε προς εμένα κι είπε:"Πες μου,όμως,σ'οδήγησαν κι εσένα σ'αυτό εδώ το μέρος η μόρφωση και η καλή συμβουλή;".

Κι εγώ απάντησα:"Όχι,είμαι επισκέπτης".

Και είπε:"Α,είσαι από κείνους που ζουν στο τρελάδικο που 'ναι από την άλλη μεριά του τοίχου!

(Χαλίλ Γκιμπράν,Ο Περιπλανώμενος,εκδ.Μπουκουμάνης)