Εθνική ομοψυχία

 

Η εθνική ομοψυχία, η εθνική ενότητα είναι δυνατόν να επιτευχθεί μόνο υπό εργαστηριακές συνθήκες δικαιοσύνης και ισονομίας. Αλλιώς είναι απλά προπέτασμα καπνού από την κρατική προπαγάνδα και ένα εύηχο και βολικό τσιτάτο στο στόμα των βολεμένων της όποιας χώρας. 

Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος δεν έχει να πληρώσει το νοίκι και τους λογαριασμούς του, δεν μπορεί να πάει κάπου διακοπές για να ξεσκάσει έστω τέσσερις πέντε μέρες, κάνει μια δουλειά δύσκολη στην οποία αν πούμε ότι αντί για μισθό του δίνουν ελεημοσύνη δε θα πέσουμε και πολύ έξω. Ένας άλλος, έχει μια καλύτερη δουλειά, με μισθό κανονικό ή και λίγο παραπάνω, μπορεί να κάνει διακοπές και κάποιες παραπάνω αγορές. 

Ακόμα και αν αυτοί οι δύο συμφωνήσουν ότι η χώρα δεν πάει καλά και χρειάζεται αλλαγές, δε σημαίνει ότι μιλάνε για το ίδιο πράγμα. Ο πρώτος μιλά για μια εκ βάθρων αλλαγή, χρειάζεται μια ιστορική επανάσταση, ενώ ο δεύτερος μιλά απλά για κάποιες μεταρρυθμίσεις. Και αυτό συμβαίνει γιατί ο πρώτος δεν έχει να χάσει σχεδόν τίποτα ενώ ο δεύτερος έχει να χάσει κάποια πράγματα. Γιατί ακόμα κι αν έχει συναίσθηση ότι για τα χρήματα που παίρνει και τη ζωή που κάνει θυσιάζει δυσανάλογα πολύ χρόνο και κόπο και ότι κι αυτός χρειάζεται μια αλλαγή σαν τον πολύ φτωχότερο συμπολίτη του, εντούτοις έχει πειστεί σε κάποιο βαθμό ότι αφού είναι πάνω από κάποιους άλλους την κοινωνική πυραμίδα, αυτό το κεκτημένο δε πρέπει να το χάσει για χάρη των συμπολιτών του των  κατώτερων βαθμίδων για τους οποίους είτε πιστεύει είτε έχει πειστεί πως η κατάστασή τους δίνει μια κάποια παραπάνω αξία στον ίδιο αφού θεωρεί πως λόγω της καταναλωτικής του ικανότητας είναι ανώτερός τους. 

Δεν μπαίνω καν σε παραδείγματα με μεγαλύτερη διαφορά οικονομική ή ταξική. 

Μόνο αν ο ανώτερος στη βαθμίδα πολίτης είναι πλήρως συνειδητοποιημένος και έτοιμος να θυσιάσει, αν χρειαστεί, τη δική του άνεση και ευμάρεια προκειμένου να γεννηθεί μια νέα πιο δίκαιη κοινωνία, μπορεί να υπάρξει ομοψυχία και ενότητα. 

Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση μιλάμε για ένα τέχνασμα του συστήματος.