Το κουβάρι της Μέσης Ανατολής

 

Μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, ονομάζοντάς το ιδεολογία, ανθρωπισμό, ειρηνισμό ή όπως αλλιώς μας έρθει και να κρατάμε αποστάσεις. Μπορούμε να επιλέγουμε πού θα είμαστε ευαίσθητοι και που θα βλέπουμε εγκλήματα πολέμου και πού δικαίωμα αυτοάμυνα. Μπορούμε να φτιάχνουμε ωραία κείμενα, δακρύβρεχτα και γεμάτα συναισθηματισμούς. 

Έτσι μπορούμε να κλαίμε για τους φτωχούς και άμοιρους Παλαιστίνιους αλλά να μη ξεχνάμε πως το Ιράν το κυβερνούν μουλάδες. Κι ας μην έχουμε την παραμικρή ιδέα για το πως κυβερνούν και την εκεί πραγματικότητα παρά μόνο από την πληροφόρηση των Δυτικών Μέσων, διάφορες ΜΚΟ(σαν αυτές που μετέφεραν τουρκικά όπλα στους τζιχαντιστές που κυβερνούν σήμερα τη Συρία) και το γεγονός ότι στο Ιράν έχουν...θεοκρατία. Τα ίδια δε λέγαμε άλλωστε όταν το Ισραήλ δολοφονούσε τον Νασράλα και ξεδόντιαζε τη Χεζμπολά στο Λίβανο. Ότι από εκεί ξεκίνησε η κατάληψη της Συρίας από τους Τζιχαντιστές και η σφαγή των Παλαιστινίων μετά και από τη βάρβαρη και άνανδρη επίθεση της -τουρκόφιλης και φονταμενταλιστικής- Χαμάς είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό σε ευαίσθητα και ποιητικά μυαλά σαν αυτά που ευδοκιμούν στη χώρα μας. 

Γιατί τα γράφω όλα αυτά τα κάπως μπερδεμένα; Επειδή η Μέση Ανατολή δε προσφέρεται για αναλύσεις τύπου συνέδριο της Αριστεράς και της Προόδου με καφέ, κουλουράκια και τσάι. Επειδή όταν οι πύραυλοι πέφτουν δεξιά και αριστερά δε μιλάς για τα λουλούδια στους αγρούς. Ό,τι υπάρχει στη Μέση Ανατολή, από την βάρβαρη και φαταούλικη Τουρκία που έχει βάλει το ποδάρι της παντού πλέον μέχρι το απάνθρωπο Ισραήλ και το θεοκρατικό Ιράν, την οπισθοδρομική Σ.Αραβία, τα διάφορα εμιράτα στον κόλπο και μέχρι την Αίγυπτο, συνδέονται μεταξύ τους. Το ένα κουμπώνει με το άλλο σχηματίζοντας ένα πολύπλοκο παζλ. 

Πιο καθαρά. Η διάλυση της Χεζμπολά, έφερε τη πτώση του Άσαντ στη Συρία, η οποία άνοιξε το δρόμο και την όρεξη της Τουρκίας η οποία στήριζε τη Χαμάς. Η επίθεση της Χαμάς έδωσε την ευκαιρία στον Νετανιάχου να εξαπολύσει τη γενοκτονία που είχε όνειρο από παλιά στη Γάζα. Η Χαμάς ήθελε με το εντυπωσιακό χτύπημα να απομακρύνει τις άλλες αραβικές χώρες από τον διάλογο με το Ισραήλ και ίσως να τις συσπειρώσει γύρω από τη Τουρκία. 

Οι αραβικές χώρες όμως δεν είχαν σκοπό να γίνουν υποτελείς του άφραγκου Σουλτάνου που χρηματοδοτείται από το Κατάρ και ενισχύεται οικονομικά από το Αζερμπαϊτζάν(το οποίο πήρε τα εδάφη της μαρτυρικής Αρτσάχ από την Αρμενία και τον ηλίθιο ευρωπαϊστή πρόεδρό της). Έτσι διατηρούν μια στάση μάλλον αδιαφορίας για τους Παλαιστίνιους που πεθαίνουν καθημερινά με χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους. Γιατί δε θέλουν να γεμίσουν ξανά με αυτούς τους ταραχοποιούς. Η Ιορδανία έπαθε και δε θέλει να ξαναπάθει. Και όλα αυτά μπήκαν σε κίνηση από τη στιγμή που ενεπλάκη η Ρωσία σε πόλεμο με την Ουκρανία και δεν μπορούσε πλέον να διατηρήσει τη Συρία υπό τον Άσαντ. 

Αν, λοιπόν, το Ιράν σήμερα, αύριο καταρρεύσει(μια πτώση του καθεστώτος δε θα σημάνει κανέναν εκδημοκρατισμό απλά την επικράτηση του χάους θα σημάνει) τι θα ακολουθήσει πιθανότατα; Ισχυρές χώρες στη περιοχή θα μείνουν το Ισραήλ και η Τουρκία. Το Αζερμπαϊτζάν δε θα έχει κάποια δύναμη να αναχαιτήσει τα σχέδιά του τα οποία είναι κοινά με του Ερντογάν. Παντουρκισμός της περιοχής από τον Καύκασο ως τα Βαλκάνια και φυσικά τη Κύπρο. Επικράτηση των Τζιχαντιστικών-φιλοτουρκικών  ομάδων σε σειρά από χώρες. Μη ξεχνάμε πως το ΠΚΚ συμφώνησε να αφοπλιστεί. Είναι και αυτό κομμάτι του παζλ, σημαντικό. Θα έχουμε δηλαδή μια τουρκο-τζιχαντιστική Μέση Ανατολή και ως ένα βαθμό και Βόρεια Αφρική, με το Ισραήλ να κυριαρχεί και να κάνει παιχνίδι με την Άγκυρα προφανώς. 

Όταν λοιπόν, λέμε ότι δεν υποστηρίζουμε ούτε το Ισραήλ ούτε το Ιράν αυτή τη στιγμή, που οι επιθέσεις έχουν αρχίσει και πέφτουν, τότε απλά υποστηρίζουμε τα σχέδια του επιτιθέμενου. Ο οποίος είναι το Ισραήλ, το οποίο μάλιστα επιτέθηκε απρόκλητα. Και όσο κι αν νομίζουμε πως είναι σύμμαχός μας, δεν είναι. Σύμμαχος γίνεται κάποιος εξίσου δυνατός με σένα, όχι ο δυνατότερος. Αυτή τη στιγμή είμαστε απλά τσιράκια. Η δε ελληνική πολιτική υποσκάπτει και την ασφάλεια τη δική μας όσο και το μέλλον της Κύπρου. Γιατί αν μείνουν δύο παίχτες στη περιοχή μπορούν πιο εύκολα να συνεννοηθούν και  να ξαναμοιράσουν τα εδάφη. 

Τελικά, το Παλαιστινιακό συνδέεται με το Ιράν, το Κυπριακό συνδέεται με το Παλαιστινιακό, επομένως και με το Ιράν. Και όλα συνδέονται με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Και μέσα σε αυτό το χάος δε μπορεί κανείς ασφαλώς να μιλά για το ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι και δε μπορεί να κρατά αποστάσεις επικαλούμενος διαφόρους πασιφισμούς. Αυτή τη στιγμή, οι αναθεωρητικές δυνάμεις είναι δύο, Ισραήλ και Τουρκία, και εν πολλοίς ανεξέλεγκτες. Σε αυτές αντιτίθεσαι και δε κάθεσαι να γράψεις ποιήματα και τραγούδια. 

ΥΓ. Όσοι μιλάνε μόνο για Παλαιστίνη και δε λένε κουβέντα για Κύπρο είναι  γελοίοι. Όχι προδότες. Γελοίοι.