Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εικόνες της Εκκλησίας μας είναι αυτή του ασπασμού των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Μια εικόνα με βαθιά ιστορική και ακόμα βαθύτερη συμβολική σημασία.
Η ιστορική σημασία σχετίζεται με τη μεγάλη διαφωνία των δύο για τη στάση απέναντι στους εθνικούς· για το εάν η Εκκλησία θα εξακολουθούσε να διατηρεί δεσμούς με τον Ιουδαϊσμό ή αν θα ακολουθούσε πια έναν νέο δρόμο. Ο Πέτρος, ο ψαράς, παρορμητικός και από τους πρώτους μαθητές του Χριστού· ο Παύλος, ο Φαρισαίος, ο απόλυτος, που γνώρισε τον Χριστό διά της αποκαλύψεως. Δύο κόσμοι διαφορετικοί, που όμως τελικά συμφώνησαν. Μετά από έντονες συζητήσεις και σοβαρές διαφωνίες, αποδέχθηκαν μαζί ότι οι εθνικοί θα γίνονταν δεκτοί στην Εκκλησία χωρίς την υποχρέωση τήρησης των ιουδαϊκών εθίμων. Έτσι η Εκκλησία απέκτησε νέα πορεία· αποκόπηκε πλήρως από τον Ιουδαϊσμό και κινήθηκε προς όλα τα έθνη.
Αλλά η συμβολική σημασία της εικόνας είναι ακόμη πιο σπουδαία: είναι η ενότητα μέσα από τη διαφωνία. Πέτρος και Παύλος – δύο εντελώς αντίθετοι χαρακτήρες, με εντελώς διαφορετικές καταβολές. Ήταν αναμενόμενο να έχουν και πολύ διαφορετικές απόψεις. Μα οι διαφωνίες τους δεν αφορούσαν τον πυρήνα της πίστης· εκεί δεν μπορεί να υπάρξει διαφοροποίηση, γιατί τότε δεν μπορεί να υπάρξει και κοινή πορεία. Σε όλα τα άλλα όμως, οι διαφωνίες, ακόμα και οι εντάσεις, δεν είναι μόνο ανεκτές· είναι και ευλογημένες.
Οι διαφωνίες γεννούν ερωτήματα. Τα ερωτήματα ζητούν απαντήσεις. Κι οι απαντήσεις –που πάντοτε δίνονται συνοδικά, και όχι από μεμονωμένα άτομα, όσο άγιοι κι αν είναι– είναι αυτές που συγκροτούν τη θεολογία της Εκκλησίας. Έτσι δημιουργήθηκε η θεολογία μας: μέσα από ερωταποκρίσεις.
Αν υπάρχει κάτι θλιβερό στην εποχή μας, είναι η έλλειψη διαφωνίας, η απουσία διαλόγου μέσα στην Εκκλησία. Σαν να φοβόμαστε πως αν θέσουμε ένα ερώτημα, θα προδώσουμε την πίστη μας. Όμως συμβαίνει το αντίθετο. Προδίδουμε την πίστη μας –και το λέω με κάποια δόση υπερβολής– όταν δεν ρωτάμε. Όταν δεν μιλάμε. Όταν δεν επιμένουμε σε ό,τι μας προβληματίζει. Όταν σιωπούμε και απλώς αποδεχόμαστε ή προσπερνάμε.
Η Εκκλησία στήριξε την αλήθειά της στον διάλογο. Στις συγκρούσεις που οδηγούν στη συμφιλίωση. Στη συνοδικότητα. Στην ενότητα που γεννιέται όχι από την ομοιομορφία, αλλά από την ελευθερία του πνεύματος και τη δύναμη της αγάπης.
Αυτή είναι η παρακαταθήκη των Πρωτοκορυφαίων. Ο ασπασμός τους δεν είναι μια τυπική εικόνα· είναι ένα κάλεσμα σε όλους εμάς να μιλήσουμε, να διαφωνήσουμε, να αναζητήσουμε. Και τελικά, να συμφιλιωθούμε. Να πορευθούμε ενωμένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου