Συγγραφικές επιρροές

O George Mc Donald, προτεστάντης ιεροκήρυκας έγραψε το πρώτο(για πολλούς)  μυθιστόρημα φαντασίας, τη Λίλιθ. Ο Charles Maturin, Ιρλανδός προτεστάντης κληρικός, αποκλήθηκε ο "τελευταίος των Γοτθικών" αφού το έργο του Μέλμοθ, ο περιπλανώμενος είναι το τελευταίο σπουδαίο γοτθικό μυθιστόρημα που γράφτηκε. Ο Johnathan Swift, αγγλικανός κληρικός στο Δουβλίνο, ήταν σπουδαίος σατιρικός συγγραφέας με γνωστότερα έργα του τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ και το καυστικότατο Σεμνή Πρόταση. Ο Lewis Carrol, διάκονος της Αγγλικανικής Εκκλησίας συνέγραψε τη ξακουστή Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Όλοι αυτοί(υποθέτω πως υπάρχουν κι άλλοι), αν και κληρικοί, έγραψαν έργα που απείχαν από τον εκκλησιαστικό λόγο. Βέβαια δεν ήταν δυνατόν να μην παρεισφρέουν στα έργα τους κομμάτια της πίστης τους. 

Ακόμα και στο πολύ σκοτεινό Μέλμοθ, όπου πρωταγωνιστής είναι ένας αγέραστος άνθρωπος-δαίμονας που όπου πηγαίνει σκορπάει το κακό, μυθιστόρημα που κόστισε στο συγγραφέα τον μισθό του κληρικού(και ας ήταν γνωστός για τα εξαιρετικά του κηρύγματα), είναι φανερές οι απόψεις του συγγραφέα και η πίστη του. 

Ίσως γι' αυτό τα έργα των παραπάνω μου αρέσουν περισσότερο. Ίσως επειδή αισθάνομαι μια κάποια συγγένεια στο περιεχόμενο αλλά και στη βαθύτερη ουσία του λόγου των έργων αυτών. Ίσως να αισθάνομαι και κάποιου είδους πνευματική συγγένεια(τώρα μιλάει το ψώνιο μου, δε μπορώ να συγκριθώ στο ελάχιστο με τη λογοτεχνική δεινότητά τους) με κληρικούς που δεν περιορίστηκαν  μόνο σε θεολογικά έργα, τροπάρια και ευχολόγια. 

Ο ευφάνταστος, σκοτεινός και καυστικός λόγος των παραπάνω με ελκύει πολύ περισσότερο από έναν μονότονο θεολογικό λόγο καλά περιφρουρημένο και περιχαρακωμένο σαν κι αυτόν που διαβάζω στους περισσότερους εκκλησιαστικούς συγγραφείς σήμερα. Διότι η επανάληψη και η μονοτονία οδηγούν σε τέλμα και αδιαφορία. Ενώ ο λόγος που ξεφεύγει από τα τετριμμένα, μπορεί να εμπεριέχει ρίσκο είναι όμως φρέσκος, εμπνέει και ξυπνά. Και αν έχω να διαλέξω ανάμεσα στον κίνδυνο του σκανδαλισμού και την παγίδα της αποκοιμήσεως διαλέγω πάντα το πρώτο. 

Γιατί το πρώτο, μπορεί και κάποιον να ταρακουνήσει ενώ το δεύτερο απλά αφήνει μια άνοστη νηνεμία να διαιωνίζεται.