Την Εκκλησία τη γνώρισα μικρός, όταν τα καλοκαίρια πήγαινα στο χωριό με τους παππούδες μου για διακοπές. Με πήγαιναν οι παππούδες έτσι κι αλλιώς και στην Αθήνα αλλά δεν έπαιρνα χαμπάρι και πολλά. Μάλλον την ταλαιπωρία θυμόμουν περισσότερο.
Λοιπόν, στο χωριό ήταν παπάς ο αδελφός της γιαγιάς μου και εκεί, κάπου στη Δ δημοτικού άρχισα να καταλαβαίνω λίγα πράγματα παραπάνω(η ιστορία αυτή συνεχίζεται με διάφορες αλλαγές πλεύσης, αρχαιοελληνισμούς, βουδισμούς, αθεϊσμούς κλπ μέχρι την επιστροφή -τα έχω ξαναγράψει παλαιότερα). Παρακολουθούσα τον θείο μου -θείο τον φώναζα-για να δω πως κινείται ένας παπάς και εκτός εκκλησίας.
Είχα μείνει με αυτή την εικόνα. Μιλούσε με τους χωριανούς σαν άνθρωπος, πήγαινε στους κήπους και το αμπέλι του, έφτιαχνε διάφορα πράγματα - από μικροπράγματα μέχρι οικοδομικές κατασκευές- καθόταν στο καφενείο και έπαιζε τάβλι(ποτέ χαρτιά) κλπ. Κάπως έτσι ήταν και οι άλλοι παπάδες που είχαν καταγωγή από το χωριό και έρχονταν τα καλοκαίρια αφού υπηρετούσαν αλλού ή είχαν βγει στη σύνταξη, Σημείωση. Το χωριό μου για τόσο κούτσικο που είναι έχει βγάλει δυσανάλογα πολλούς κληρικούς.
Και αφού έφαγα τρεις παραγράφους να γράφω για το χωριό μου- Δορβιτσά Ναυπακτίας, να σημειωθεί στα πρακτικά- ας μπω στο θέμα.
Όλη αυτή η ανοησία, με τις μετάνοιες, τα "ευλόγησον" και τα "ευλογείτε" και "να ΄ναι ευλογημένο" πότε στην ευχή εμφανίστηκαν; Τι σαχλαμάρες είναι αυτές; Από πότε απαγορεύεται ο κληρικός να μιλάει με τους άλλους ανθρώπους σαν άνθρωπος κανονικός, με απλότητα και αμεσότητα. Μάλλον, ακόμα χειρότερα, από πότε απαιτεί ο κληρικός να του μιλούν οι άνθρωποι, ενορίτες ή μη, λες και είναι ηγούμενος σε μοναστήρι;
Όποιος έχει τέτοιες...κάψες, γεμάτη η Ελλάδα από μοναστήρια, να πάει να μονάσει να έχει το πλήρες πακέτο.
Και όποιος λαϊκός αισθάνεται πως με το να μιλά σε κάποιον κληρικό σαν αξιωματούχο του Βυζαντίου ανήκει σε κάποια ιδιαίτερη ομάδα ανθρώπων, ε, να πάει κι αυτός σε κανένα μοναστήρι να ησυχάσουμε.
Ας αφήσουμε τις τυπικές ανοησίες στην Εκκλησία, ας αφήσουμε το βυζαντινό ή το αγιορείτικο πρωτόκολλο των μεγάλων μονών και ας αρχίσουμε να φερόμαστε σαν απλοί και -κυρίως- κανονικοί άνθρωποι στις σχέσεις μας. Γιατί είμαστε πολύ κοντά στο να γίνουμε καρικατούρες με όλα αυτά τα "ευλόγησον".
Τα οποία ναι, μου κάθονται στο λαιμό!
πίνακας: "The Tired Priest", του Konstantin Savitskiy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου