Πέταγμα χελιδονιού, πέταγμα νυχτερίδας

Καθώς κοίταζα τον ουρανό, την ώρα που το λυκόφως είχε χρωματίσει το τοπία, πριν κάποια απογεύματα, παρατήρησα το εξής: Το τελευταίο πέταγμα των χελιδονιών για την ημέρα που έφευγε, διαδεχόταν το πρώτο πέταγμα της νυχτερίδας για το βράδυ που ερχόταν. Δύο σκέψεις μου ήρθαν. 

Το πρώτο και πιο προφανές, πως η όλη μας πορεία είναι μια σειρά διαδοχικών αντιθέσεων. Ημέρα και νύχτα, ξύπνημα και ύπνος,  γέννηση και θάνατος, χελιδόνι και νυχτερίδα. Το κάθε τέλος διαδέχεται μία αρχή που προορίζεται κι αυτή να οδηγήσει σε ένα άλλο τέλος και ούτω καθεξής. 

Το δεύτερο -και δεν ξέρω πως μου ήρθε αυτός ο συνειρμός- είναι πως συναντάμε συνεχώς διάφορα σταυροδρόμια. Ο ένας δρόμος οδηγεί προς μία κατεύθυνση και ο άλλος σε μία εντελώς αντίθετη. Δε θα χρησιμοποιούσα την εικόνα της αρετής και της κακίας από τον γνωστό μύθο του Ηρακλή, μου μοιάζει πολύ απόλυτη και μελοδραματική, αλλά πάντως καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις που ανοίγουν εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους δρόμους και χαράσσουν πλήρως αντίθετες πορείες. 

Η διάλυση ή η διατήρηση μιας φιλίας είναι μια τέτοια περίπτωση. Η επιλογή μιας επαγγελματικής πορείας. Ακόμα και θέματα πιο εσωτερικά. Η αποκήρυξη ή η αποδοχή μιας πίστης. 

Βρέθηκα σε μια τέτοια κατάσταση πριν από πολλά χρόνια. Μόλις είχα τελειώσει τις σπουδές μου και είχα ένα μάλλον εντελώς άχρηστο πτυχίο στα χέρια μου αφού καμία διάθεση δεν είχα να ασχοληθώ με το αντικείμενο που σπούδασα. Στάθηκα λοιπόν στο σταυροδρόμι και κοίταξα τις επιλογές μου. Μία ήταν λογική. Να καταπιώ τις επιθυμίες και τις ανάγκες μου και να ακολουθήσω αυτό που σπούδασα και να έχω τουλάχιστον μία καλή δουλειά. Η άλλη ήταν μια παλαβομάρα που αφορούσε την Νοτιοανατολική Ασία. 

Όποια απόφαση κι αν πήρα τότε προφανώς και δεν την ακολούθησα. Ίσως γιατί, όπως συχνά συμβαίνει, πήρα μια απόφαση αλλά η ίδια η ζωή με οδήγησε αλλού πριν προλάβω να την εφαρμόσω Η ζωή έχει στοιχεία από το πέταγμα του χελιδονιού και της νυχτερίδας. Είναι γρήγορη με πολλές εναλλαγές κατευθύνσεων. Σε οδηγεί όπου θέλει εκείνη και εσύ προσπαθείς να πλεύσεις στα νερά της όσο καλύτερα γίνεται. Είναι και αυτή μια ομορφιά της. Είναι αυτό που την κάνει ενδιαφέρουσα. Δε θα ήθελα καθόλου να ζήσω μια ζωή οργανωμένη και τακτοποιημένη. Προτιμώ το χάος της καθημερινότητάς μου. 

Μέσα σε όλα αυτά η αλήθεια είναι ότι μένει ένα περίεργο, ίσως γλυκόπικρο "τι θα γινόταν αν..." αλλά αυτό δεν είναι στη πραγματικότητα τίποτα παραπάνω από ένα απλό διανοητικό παιχνίδι για κάτι τεμπέλικα κυριακάτικα βράδια σαν και τούτο που γράφω αυτές τις αράδες....