Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης

 

Η γιορτή των θεοστέπτων μεγάλων βασιλέων και ισαποστόλων Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης είναι μία από της μεγαλύτερες της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο Μέγας Κωνσταντίνος είναι αυτός που έβαλε τέλος στους διωγμούς εναντίον της Εκκλησίας με το διάταγμα των Μεδιολάνων και που την έθεσε και μπροστά στον πειρασμό του εναγκαλισμού με την εξουσία. Έναν πειρασμό στον οποίο είναι αλήθεια πως η Εκκλησία τις περισσότερες φορές δε μπόρεσε να ανταπεξέλθει. Η Αγία Ελένη είναι αυτή που στα Ιεροσόλυμα βρήκε τον Τίμιο Σταυρό με τρόπο θαυματουργικό. 

Φέτος η γιορτή των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης πέφτει λίγο μετά τη Μεσοπεντηκοστή, στη μέση δηλαδή της Αναστάσιμης περιόδου. Ας θυμηθούμε ποιος ήταν ο πρώτος που μπήκε στον Παράδεισο μαζί με τον Κύριο; Ο ληστής πάνω στο σταυρό. Ας αναλογιστούμε πόσοι και ποιοι είναι οι άγιοι της Εκκλησίας. Άντρες και γυναίκες, πλούσιοι και φτωχοί, άρχοντες και ληστές, ευλαβείς και πόρνες, έμποροι και σαλοί. 

Η Βασιλεία των Ουρανών είναι ανοικτή για όλους. Η Εκκλησία οφείλει -και αν δεν το κάνει τότε προδίδει το ρόλο της- να είναι φιλόξενη για όλους και να τους αντιμετωπίζει το ίδιο. Όταν καλωσορίζουμε και τιμούμε τον πολιτικό, τον πλούσιο, τον επιστήμονα, τον όποιον επιφανή αλλά αποφεύγουμε ή και διώχνουμε τον ζητιάνο, τον φτωχό, τον -ας πούμε- λαϊκό ή ανώνυμο άνθρωπο, όταν δεν είναι ίδια η υποδοχή μας και στους δύο, τότε δεν είμαστε Εκκλησία. Δεν είμαστε χριστιανοί. Είμαστε, θα το πω κι ας φανεί σκληρό, απλοί τσαρλατάνοι και απατεώνες. Και αυτά δεν τα λέω εγώ. Αυτα τα λέει ο άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος στην επιστολή του. Μια επιστολή την οποία βολικά ξεχνάμε: "ἐὰν  εἰσέλθει στὴ σύναξη ποὺ κάνετε γιὰ νὰ λατρεύσετε τὸν Θεὸ ἕνας ἄνθρωπος μὲ χρυσὰ δαχτυλίδια, μὲ πολυτελῆ καὶ λαμπρὰ ροῦχα, καὶ εἰσέλθει καὶ κάποιος φτωχὸς μὲ παλιὰ καὶ λερωμένα ροῦχα, καὶ στρέψετε ξυπασμένοι τὰ βλέμματά σας σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ φορᾶ τὰ λαμπρὰ ροῦχα καὶ τοῦ πεῖτε: Ἐσὺ κάθισε ἐδῶ, σὲ τιμητικὸ καὶ ἀναπαυτικὸ κάθισμα· καὶ στὸν φτωχὸ πεῖτε: Ἐσὺ στάσου ὄρθιος ἢ κάθισε ἐδῶ, πιὸ κάτω ἀπὸ τὸ σκαλοπάτι ποὺ πατοῦν τὰ πόδια μου, σᾶς ρωτῶ, τί κάνατε, ἀδελφοί μου; μὲ τὴ μεροληπτικὴ αὐτὴ συμπεριφορά σας δὲν αἰσθανθήκατε μέσα σας ἀμφιβολίες καὶ δισταγμοὺς καὶ τύψεις συνειδήσεως; Καὶ δὲν καταλήξατε ὡς ἄδικοι κριτὲς σὲ ἀπόφαση ποὺ ἐμπνέεται ἀπὸ σκέψεις πονηρές, ἀντίθετες μὲ τὴ δικαιοσύνη καὶ τὴ χριστιανικὴ ἀγάπη; Διότι ἡ ἀγάπη αὐτὴ μᾶς ἐπιβάλλει νὰ θεωροῦμε ὅλους ἴσους καὶ ἀδελφούς μας.

Σήμερα, είναι μια καλή ευκαιρία να θυμηθούμε τα λόγια αυτά του Ιακώβου του Αδελφοθέου. Γιατί ο Άγιος Κωνσταντίνος την Εκκλησία αυτή αγκάλιασε και προστάτεψε. Που αντιμετωπίζει τον Αυτοκράτορα και τον ζητιάνο με την ίδια αγάπη και τιμή. Και όχι ένα κλειστό κλαμπ πλουσίων και επιφανών...Χρόνια πολλά.