Απάθεια

 

Θεωρώ πως αυτή η  απάθεια (ή αφασία αν θέλετε) στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία ξεπερνά κατά πολύ μια απλή πολιτική ανάλυση. Τα αίτια οφείλουν να αναζητηθούν και σε τομείς όπως η ψυχολογία, η ηθική ή ακόμα και πέρα από τους επιστημονικούς και φιλοσοφικούς κλάδους, στη μεταφυσικά πλέον. 

Είναι πλέον στη σφαίρα του υπερφυσικού η αιτιολόγηση για την αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζονται η εξόφθαλμα κατευθυνόμενη ενημέρωση, η κοινωνική διάλυση, ο καταποντισμός της αγοραστικής δύναμης, οι συνθήκες που καθιστούν σχεδόν αδύνατη τη συγκρότηση μιας νέας οικογένειας και η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των ντόπιων λόγω της προώθησης του τουρισμού ως της μοναδικής –ουσιαστικά– παραγωγικής κατεύθυνσης της οικονομίας.

Αυτό το οποίο είναι το πιο τρομακτικό, όμως, είναι πως έχουν γίνει αποδεκτά μια σειρά από πράγματα τα οποία παλαιότερα (και όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πως δεν είμαι καθόλου υποστηρικτής των "παλιών καλών ημερών") δε θα μπορούσαν ούτε καν να συζητηθούν. Εξώσεις οικογενειών και κατασχέσεις σπιτιών, πράγματα που βλέπαμε σε παλιές, πολύ παλιές,  ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, έχουν γίνει ένα συχνό και αποδεκτό φαινόμενο. Και αυτό είναι το πιο φρικτό κομμάτι της υπόθεσης. Πέρα από κάποιες συλλογικότητες και κάποιες κομματικές οργανώσεις οι οποίες αντιδρούν, συνήθως γνωρίζοντας πως τελικά θα ηττηθούν, οι περισσότεροι από εμάς όχι μόνο δε λέμε τίποτα, όχι μόνο δε ψελλίζουμε έστω μια κουβέντα αλλά αποδεχόμαστε τη νέα πραγματικότητα ως φυσιολογική(και σωστή άραγε;) και μάλιστα αναζητούμε να βρούμε ευθύνες σε αυτούς που μένουν στο δρόμο ώστε να καθησυχάσουμε τους φόβους μας μήπως και βρεθούμε εμείς ή τα παιδιά μας αύριο στη θέση τους. Και καθόλου απίθανο δεν είναι αυτό με τη πορεία που παίρνει το έκτρωμα της ελληνικής οικονομία. 

Η δημιουργία μιας κοινωνίας δύο ταχυτήτων με μεγάλες αποστάσεις μεταξύ τους, καθόλου δεν μας εξασφαλίζει από το ενδεχόμενο αυτός ο σαρωτικός και χωρίς διακρίσεις μηχανισμός που τη γεννά δε θα ισοπεδώσει και τις δικές μας ζωές στο -όχι και τόσο μακρινό- μέλλον. 

Η αδιαφορία και η απάθεια δε θα μας σώσουν. Η δικαιολογία του όλοι οι ίδιοι είναι δε μπορεί να είναι άλλοθι. Αν είναι όλοι οι ίδιοι οφείλουμε όλους αυτούς να τους γκρεμίσουμε από τους θρόνους τους στη Βουλή και να τους αντικαταστήσουμε με άλλους, οι οποίοι θα αντιμετωπίζουν ξανά τις θέσεις στο κοινοβούλιο ως έδρανα. Αλλιώς δε μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως την επόμενη φορά, η επιχείρηση κατάσχεσης οικίας δεν θα αφορά εμάς. 

Και μια τελευταία, ακόμα πιο απαισιόδοξη εικόνα. Πραγματικά, η αδιαφορία σε τουριστικά μέρη για την εξασφάλιση οικημάτων με λογικά ενοίκια για τους δασκάλους και τους γιατρούς που υπηρετούν εκεί είναι ενδεικτική της κατεύθυνσης της κοινωνίας. Δείχνει, με τον πιο εύγλωττο τρόπο, πως ο εχθρός μας δεν βρίσκεται κουστουμαρισμένος και στο βήμα της Βουλής ή στο υπουργείο μόνο, αλλά και στον καθρέφτη μας.