Μνήμη

 

Η μνήμη είναι κάτι σημαντικό. Υπάρχει για να θυμόμαστε όχι μόνο όσα έγιναν, αλλά και όσα αποφύγαμε ή παραλείψαμε, να διδασκόμαστε από αυτά και να βγάζουμε συμπεράσματα ώστε οι επόμενες κινήσεις μας, η πορεία που θα ακολουθήσουμε να είναι όσο το δυνατόν καλύτερη. Να μην επαναλάβουμε τα λάθη, να χτίσουμε στα σωστά, να μην ξαναπέσουμε στις ίδιες παραλείψεις, να αποφύγουμε τις κακοτοπιές. 

Η μνήμη όμως από μόνη της, χωρίς την απαραίτητη επεξεργασία δε βοηθά πολύ. Είτε μας καθηλώνει σε αναπόληση περασμένων μεγαλείων είτε μας οδηγεί σε έναν ατελέσφορο θρήνο για τις παλιές τραγωδίες και τα τραύματα που δεν έχουν επουλωθεί. 

Είναι ένα δίκοπο μαχαίρι η μνήμη, όπως τα όνειρα. Τα όνειρα είτε γίνονται όραμα που μας βοηθά να χαράξουμε μια πορεία, η οποία  έστω κι αν δεν οδηγήσει στην πραγματοποίησή τους, θα είναι τουλάχιστον ικανοποιητική, είτε μας εγκλωβίζουν σε ατελείωτες ονειροπολήσεις και φαντασιώσεις. Έτσι και η μνήμη μπορεί να γίνει ένα χέρι που μας καθοδηγεί και μας δείχνει το δρόμο βάσει των προηγούμενων εμπειριών ή μπορεί να καταλήξει ένα πέπλο μοιρολογιού που δεν αφήνει την όρασή μας να δει καθαρά αυτά που πρέπει να δει. 

Θυμόμαστε τα μεγαλεία αλλά ποια προσπάθεια κάνουμε, όχι για να τα επαναλάβουμε φυσικά, αλλά για να δημιουργήσουμε κάτι αξιόλογο; Κλαίμε για τις τραγωδίες μας αλλά τελικά τι κάνουμε για να μην επαναληφθούν; Τελικά το πρόβλημα δεν είναι αν έχουμε μνήμη ή αν παραδίνουμε τη σκέψη μας στη λήθη. Το ζήτημα είναι αν και πως δρούμε.