Η θεραπεία του τυφλού στη σημερινή περικοπή, είναι ίσως το λιγότερο ενδιαφέρον κομμάτι της. Το γράφω αυτό φυσικά με μια γενναία δόση υπερβολής για να σας τραβήξω την προσοχή...
Η αλήθεια είναι πάντως πως ούτε η θεραπεία αυτή καθ' αυτή είναι το πιο δυνατό σημείο της περικοπής ούτε φυσικά η αντίδραση των Φαρισαίων. Έχουμε διαβάσει τόσες φορές τα θαύματα του Κυρίου κι έχουμε εμπεδώσει την εμπάθεια και την μικρότητα των Φαρισαίων που δε μας κάνουν καμία εντύπωση πια.
Όμως εντυπωσιακά είναι τα λόγια του Κυρίου για τους γονείς του τυφλού αλλά και η αντίδραση των ίδιων όταν τους κάλεσαν οι Φαρισαίοι στη συναγωγή.
Πρώτα ο Κύριος, σε ερώτηση των μαθητών Του, αποσυνδέει την ασθένεια του τυφλού από την αμαρτωλότητα ή την αρετή των γονιών του. Οι αμαρτίες των γονέων δεν παιδεύουν πια τα τέκνα. Ο Χριστός απαντώντας πως "ούτε αυτός αμάρτησε ούτε οι γονείς του, αλλά γεννήθηκε τυφλός για να φανερωθεί η δύναμη των έργων του Θεού πάνω σ’ αυτόν" απελευθερώνει ουσιαστικά τα παιδιά από τις επιθυμίες, τα πάθη και τα όνειρα των γονιών τους. Η σύνδεση που προϋπήρχε σπάει. Οι οικογενειακοί δεσμοί που είχαν πάρει τη μορφή τίτλων ιδιοκτησίας καταργούνται. Ο κάθε άνθρωπος δεν είναι δέσμιος της όποιας καταγωγής του. Τα απιδιά των ενάρετων ή των αμαρτωλών, των πλουσίων ή των φτωχών, των αρχόντων ή των ζητιάνων είναι όλα παιδιά του Θεού και σε αυτά εργάζεται το θέλημα του Θεού.
Το επόμενο περιστατικό το φανερώνει αυτό σε μεγαλύτερο βαθμό. Οι γονείς του τυφλού, οι οποίοι θεωρούσαν την αναπηρία του γιου τους ως ένα σημάδι ντροπής δε γιορτάζουν τη θεραπεία του αλλά παίρνουν αποστάσεις μη και τους τιμωρήσουν οι Φαρισαίοι. Αδυνατούν να χαρούν με το θαύμα που έγινε στο ίδιο τους το παιδί λόγω των κοινωνικών και θρησκευτικών συμβάσεων με τις οποίες μεγάλωσαν.
Τώρα, αν θεωρήσουμε πως ο Χριστός καταργεί τους οικογενειακούς δεσμούς, θα κάνουμε λάθος. Δεν τους καταργεί αλλά τους ανακαινίζει. Οι οικογενειακοί δεσμοί μεταμορφώνονται, μετατρέπονται σε δεσμούς αγάπης εν ελευθερία και όχι σε δεσμούς καθήκοντος και υποχρεώσεων τους οποίους επιβάλλουν αυτοί που καθορίζουν τους κανόνες της κοινωνίας. Και ποιοι είναι αυτοί που φτιάχνουν τους κοινωνικούς κανόνες; Μα αυτοί οι άρχοντες των εθνών που τα καταδυναστεύουν και παρουσιάζονται ως ευεργέτες τους για να θυμηθούμε μια άλλη ευαγγελική περικοπή που διαβάσαμε κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας.
Οι οικογενειακοί δεσμοί πλέον καθορίζονται από το θέλημα του Θεού. Οι οικογένειες υπάρχουν εν Χριστώ. Με σεβασμό, ελευθερία και αγάπη. Όχι με κριτήρια κοινωνικής καταξίωσης και καθωσπρεπισμού. Κομμάτι της καινούριας ζωής που φέρνει ο Χριστός με τη ζωή, τη σταύρωση και την Ανάστασή Του, είναι και αυτό. Η ανακαίνιση της οικογενειακής ζωής.
Σήμερα λοιπόν, όσοι πάμε στην εκκλησία αλλά και όσοι δεν πάμε για κάποιον λόγο ας δούμε τις οικογένειές μας, τα παιδιά μας, τις συζύγους, τους γονείς, τους παππούδες από μια άλλη οπτική γωνία. Ας τους δούμε όχι σαν προέκταση του εαυτού μας υπόχρεους στην ικανοποίηση των απαιτήσεών μας. Όχι σαν επένδυση, βάρος, ή πηγή υποχρεώσεων. Αλλά σαν ελεύθερους και ανεξάρτητους ανθρώπους, τους οποίους ο Κύριος μας τους δώρισε ως στολίδια στη ζωή μας. Τότε θα έχουμε κι εμείς θεραπευτεί από μία τύφλωση, η οποία δεν ξέραμε καν πως μας ταλαιπωρούσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου