Όσο περνά ο καιρός καταλαβαίνω γιατί ο χώρος της Εκκλησίας μαζεύει αυτό που σε απλά ελληνικά περιγράφεται ως το "κάθε καρυδιάς καρύδι". Δε μπορούσα να καταλάβω γιατί άνθρωποι που λίγοι ως καμία σχέση δεν είχαν με την πίστη αποφάσιζαν να "εγκλωβιστούν" σε ένα ράσο, σε γένια και κάμποσους περιορισμούς. Η αλήθεια είναι -πέρα από το θέλγητρο του δημοσίου- πως ο χώρος αυτός ενδείκνυται για να παίξεις ένα ζωντανό παιχνίδι ρόλων. Εύκολα μπορεί κάποιος να υποδυθεί, τον θεματοφύλακα, τον ανανεωτή, τον εξορκιστή, τον επιστήμονα, τον εργατικό, τον σαλό, τον οποιοδήποτε του έρθει, χωρίς ουσιαστικό κόστος και χωρίς ποτέ μα ποτέ να χρειαστεί να το αποδείξει. Είναι ο τρόπος λειτουργίας της Εκκλησίας τέτοιος που τέτοια φαινόμενα, τέτοια φρούτα μπορούν να ευδοκιμήσουν και να αναπτυχθούν. Δίνεται επίσης η ευκαιρία με μια "αλλαγή περιβάλλοντος" να αλλάξεις και ρόλο αν έχεις βαρεθεί τον προηγούμενο. Έτσι μόνο εξηγείται η παρουσία ορισμένων εκεί που δε θα έπρεπε ούτε απ' έξω να περνούν κανονικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου