Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, ο Κύριος μας, θεραπεύει έναν εκ γενετής τυφλό. Φτύνει στο χώμα, φτιάχνει πηλό, τον βάζει πάνω στο πρόσωπο του τυφλού εκεί όπου αντί για μάτια υπάρχει κενό και τον στέλνει να πλυθεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Μόλις ο τυφλός πλένεται, αντιλαμβάνεται πως έχει πια μάτια και βλέπει.
Ο Χριστός μπόρεσε να φτιάξει μάτια με το σάλιο του και με χώμα. όμως δε θεραπεύει αμέσως τον τυφλό. Τον στέλνει να πλυθεί στη κολυμβήθρα του Σιλωάμ πρώτα. Γιατί να το κάνει αυτό. Θα ήταν πιο γρήγορο και πιο εντυπωσιακό να θεραπεύσει τον τυφλό αυτομάτως. Όμως δεν το έκανε έτσι, για να μας δείξει πως για να έρθει το φως στη ζωή μας, το φως το φυσικό, το φως το πνευματικό, το φως το αληθινό, χρειάζεται και η δική μας προσπάθεια. Χρειάζεται και η δική μας θέληση. Χρειάζεται να καταβάλουμε κι εμείς κόπο.
Ο Χριστός έρχεται και φέρνει το φως. Διαλύει τα σκοτάδια της ειδωλολατρίας, του υλισμού, της μαγείας, της μελλοντολογίας, των φοβιών. Αλλά πρέπει κι εμείς να θέλουμε να γίνει κάτι τέτοιο. Πρέπει να τρέξουμε και να νίψουμε το πρόσωπό μας. Να φύγουμε από τον τόπο όπου είμαστε καθηλωμένοι, από ένα τόπο που φοβόμαστε τα μάγια, που λατρεύουμε ψεύτικους θεούς, που διψάμε για πλούτη και εξουσία και να πάμε έστω και χωρίς να βλέπουμε, σκοντάφτοντας και ζητώντας βοήθεια μέχρι την κολυμβήθρα του Σιλωάμ και να πλύνουμε το πρόσωπό μας ώστε να μπορέσει να πέσει φως άπλετο στα μάτια, στη ζωή, στην ψυχή μας.
Κάτι τέτοιο, μόνο εύκολο δεν είναι. Χρειάζεται και πίστη και θάρρος. Στοιχεία που ενώ καυχόμαστε πως τα έχουμε, στη πραγματικότητα μας λείπουν.
Ο Χριστός κάνει όλη τη δύσκολη δουλειά. Έρχεται κοντά μας και μας δίνει το φως. Μένει σε μας να βρούμε το κουράγιο και να περπατήσουμε λίγα μέτρα στο σκοτάδι της αβεβαιότητας με πίστη στον Κύριο ώστε να βρούμε το αληθινό και απελευθερωτικό Του φως.
ο ανθρωπος υποθετω οτι οταν φοβαται τα μαγια δε θελει κιολας κανα να ασχοληθει με τη λατρεια και την επικλυση των παγανιστικων θεων που ειναι δαιμονες! Ακομη και η πιστη σε ψευτικους θεους που ηταν βασιλιαδες του παρελθοντος και οι ανθρωποι τους θεοποιησαν γιατι οι ανθρωποι τους εδωσαν γνωσεις και τεχνες ανακατεμενες με επικλησεις δαιμονων και με μαντειες αποτελει ξεκαθαρα ειδωλολατρεια! Οταν επισης ο ανθρωπος δειχνει πιστη σε συγχρονους "θεους" που δε φορανε ουτε πανοπλιες ουτε ειναι πολυ σωματωδεις αλλα φορανε κουστουμια λενε "ωραια" λογακια δινουν επιστημες και τεχνες απαλλαγμενες απο θρησκευτικες πεποιθησεις και παγανισμο αλλα η γνωση τους εχει αναχθει σε δογμα και αλαθητο τοτε οδηγειται και παλι στην ειδωλολατρια! Ο Χριστος δε δινει μονο φωτιση στους σωματικους μας οφθαλμους οπως θα εκανε ενας συγχρονος επιστημονας η ενας υπηρετης των δαιμονων απλα για να μας ξεγελασει! Μας δινει αληθινη φωτιση στους πνευματικους μας οφθαλμους και φωτιζει το σκοταδι που υπαρχει μεσα μας! Μας απελευθερωνει απο την αγνοια του εαυτου μας η οποια ειναι και η πραγματικη μας τυφλωση! Να μη ξεχναμε οτι υπηρξαν Αγιοι που εζησαν μονο σωματικα τυφλοι αλλα δεν ειχαν ποτε στη ζωη τους πνευματικη τυφλωση οπως ο Αγιος Πορφυριος και τοσοι αλλοι! Ακομη και εαν ο Χριστος δε μας παρει ποτε μια σωματικη ασθενεια και παραχωρησει αυτη η ασθενεια να μεινει μεσα μας καθολη τη διαρκεια τη ζωη μας να μην απελπιζομαστε και να μην απογοητευομαστε αλλα παραχωρει ο Θεος να μεινουμε με το προβλημα μας για να εχουμε συναιασθηση της αμαρτωλοτητας μας! Και η συναιασθηση της αμαρτωλοτητας δεν ειναι ενοχικοτητα οπως εσφαλμενα νομιζουν πολλοι! Για αυτο το λογο και στο συγκεκριμενο θαυμα εφωσον το αναφερω σωστα ο Χριστος ειπε στους μαθητες του οτι ο τυφλος ηταν ετσι καθολη τη διαρκεια της ζωης του οχι επειδη εφταιγε αυτος η οι γονεις του για καποια αμαρτια αλλα για να αποκαλυφθουν τα Θαυμαστα του Θεου!
ΑπάντησηΔιαγραφή