Vangelis

https://www.rocknrollmonuments.gr/magazine/never-forgotten/item/2144-1943-2022.html

Ο καλός μου φίλος, ο Βαγγέλης

Θυμάται (και αγαπά) ο Τάκης Κρεμμυδιώτης

Σίγουρα δεν είναι κάτι που συναντάς συχνά. Το να θεωρείται φίλος καρδιακός, κάποιος που δεν έχεις γνωρίσει από κοντά. Αλήθεια όμως, γνωρίζεις καλύτερα έναν άνθρωπο που θα μιλήσεις κάμποσες φορές μαζί του, βλέποντας πιθανώς σε αυτόν την αντανάκλαση του εαυτού σου, καθώς αναζητάς σημεία επαφής; Ή μήπως γνωρίζεις πιο ουσιαστικά κάποιον μέσα από τη μουσική του, την οποία έχεις αφήσει να τρυπώσει εκεί όπου κι εσύ ο ίδιος μόνο διστακτικά μπαίνεις;

Τέτοιος φίλος υπήρξε για μένα ο Βαγγέλης. Δε σας κρύβω ότι δυο φορές προσπάθησα να έρθω σε επικοινωνία μαζί του, αλλά, μάλλον για καλή τύχη, δεν τα κατάφερα. Πώς να περιγράψεις τα συναισθήματα με λέξεις; Κι ο Βαγγέλης δεν αγαπούσε τα λόγια. Μιλούσε αποκλειστικά μέσω της μουσικής του, παραμένοντας συνειδητά μακριά όχι μόνο από τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά και από κάθε μη απολύτως αναγκαία έκθεση. Γι’ αυτό αποδείχτηκε ανεξάντλητος και πολυγραφότατος. Μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται να φτιάξω ούτε σύντομο βιογραφικό του, ούτε δακρύβρεκτο επικήδειο. Να πω μονάχα το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο: ότι ο Βαγγέλης ήταν ένας καλός άνθρωπος. Πόσους τέτοιους γνωρίζετε;

Και μια και πιάσαμε τα «ούτε», να συμπληρώσω πως ούτε αναφορά θα κάνω στα πανέμορφα άλμπουμ “Chariots Of Fire”, “Blade Runner” και “1492: The Conquest Of Paradise”. Γιατί; Απλά και διότι βρίσκονται στην κορυφή των προτιμήσεων όσων ήρθαν σε επιδερμική επαφή με το έργο του. Προτιμώ να αναφερθώ σε κάποια άλλα, πιο σημαντικά για μένα.

Τον είπα πριν φίλο καρδιακό, διότι έτσι τον νιώθω. Πώς αλλιώς; Μου στάθηκε στις πιο κρίσιμες στιγμές της εφηβείας μου με το παμμέγιστο ηχογραφημένο σε τετρακάναλο “The Dragon”, που ο ίδιος για λόγους που ακόμα αδυνατώ πλήρως να κατανοήσω έσπευσε να αποκηρύξει, δείχνοντάς μου πόσο άσκοπο είναι να οργίζεσαι και πόσο ψυχοφθόρο και εγωιστικό να παραπονιέσαι.

Έφερε διακριτικά στο δρόμο μου το “666”, για να μου δείξει -όσο γίνεται- μέσω ενός διαγωνισμού ποίησης πώς είναι να βλέπεις στην πράξη τον κόσμο με τα μάτια του Καρυωτάκη και του Ελύτη. Βρισκόταν διακριτικά πίσω από τον ώμο μου με το “Albedo 0.39” στην πρώτη μου αγάπη, λέγοντάς μου ότι δεν είναι παράλογο, αλλά απολύτως κατορθωτό, το καρδιοχτύπι κάποιων συναισθημάτων να κρατήσει για πάντα.

Με συντρόφευε δυναμικά σε κάθε δυσκολία στην εργασία μου με το “Spiral”, αποδεικνύοντάς μου αφοπλιστικά ότι κάθε αληθινή επανάσταση δε μπορεί παρά να έχει αυστηρά ατομικό χαρακτήρα, αλλά και προσωπικό κόστος. Συνέχιζε να με παρηγορεί με το “L'Apocalypse des Animaux” για όλους εκείνους τους ύπουλους «μικρούς» καθημερινούς θανάτους, που καταλήγουν πιο επικίνδυνοι λόγω του ότι σε έχουν πείσει ότι είναι ασήμαντοι, μαθαίνοντάς με να απολαμβάνω την κάθε στιγμή σα να ήταν η τελευταία.

Δεν τα λες και λίγα όλα αυτά. Δε συμφωνείτε;

Φίλε Βαγγέλη, εύχομαι ολόψυχα να έχεις αυτό που πιστεύω πως πάντα ποθούσες: Ειρήνη.