Του Παραλύτου

 

Όταν τον είδε ο Ιησούς κατάκοιτο, τον ρώτησε: «Θέλεις να γίνεις καλά;» Ήξερε πως ήταν έτσι για πολύν καιρό. «Κύριε», του αποκρίθηκε ο άρρωστος, «δεν έχω κανέναν να με βάλει στη δεξαμενή μόλις αναταραχτούν τα νερά· έτσι, ενώ εγώ προσπαθώ να πλησιάσω μόνος μου, πάντοτε κάποιος άλλος κατεβαίνει στο νερό πριν από μένα».

Όπως φαίνεται από την σημερινή περικοπή, η συνήθεια των ανθρώπων να περιθωριοποιούν όσους έχουν κάποια αναπηρία ή κάποια αδυναμία δεν είναι καινούρια. Είναι πανάρχαια και δυστυχώς φτάνει ως τις μέρες μας. Άλλωστε είναι γνώρισμα του ανθρώπου να προσκολλάται στα άσημα και να μην τα αλλάζει εύκολα.

Όπως τότε, στα χρόνια του Ιησού αλλά και πολύ πιο πριν και πολύ πιο μετά, έτσι και σήμερα η νοοτροπία μας δεν έχει αλλάξει καθόλου. Μια ασθένεια, ένα ατύχημα, κάποιος παράγοντας κατά τη γέννηση που θα αφήσουν τα σημάδια τους σε κάποιον άνθρωπο είναι αρκετά για να αφήσουμε αυτόν τον άνθρωπο στο περιθώριο, με τις ανάλογες εκφράσεις λύπησης-για να τα έχουμε καλά και με τη συνείδησή μας. "Τον καημένο" λέμε, "τι του έτυχε" κλπ. Αλλά αλήθεια, κάναμε τον κόπο αντί να λυπηθούμε κάποιον άνθρωπο που έχει αυτή τη δοκιμασία, να τον γνωρίσουμε; Να του μιλήσουμε; Να δούμε τι πλούτο και τι εξυπνάδα διαθέτει; Ή μήπως νομίζουμε πως είμαστε σε καλύτερη θέση; Μήπως νομίζουμε πως είμαστε ανώτεροι; 

Όμως, ακόμα κι αν το σώμα δεν είναι τόσο ισχυρό, αυτό δε λέει τίποτα για την ψυχή ή το μυαλό. Ο Χριστός με τη διδασκαλία του δεν διέλυσε μόνο τα κακώς κείμενα των Εβραίων αλλά και όλων των πολιτισμών προ Χριστού. Ο νους για να είναι υγιής δε χρειάζεται απαραίτητα και σώμα υγιές. Και το υγιές σώμα δε κρύβει πάντα υγιή ψυχή. 

Έτσι από όσους βρίσκονται εκεί, στη Βηθεσδά μόνο ο παράλυτος στον οποίο κανείς δεν έδινε σημασία αξιώθηκε να λάβει την ευλογία του Κυρίου. Και αυτός είναι που αναγγέλλει το θαύμα που του συνέβη στους Ιουδαίους. 

Ο Κύριος μας, ο Ιησούς Χριστός άπλωσε το χέρι Του και σε αυτούς που αφήνουμε εμείς οι δήθεν υγιείς στο περιθώριο. Αυτό είναι το πραγματικό θαύμα στη σημερινή περικοπή. Η απελευθέρωση των ανθρώπων από το περιθώριο στο οποίο τους έθεσε η κοινωνία. Γιατί για τον Χριστό δεν νοείται περιθώριο και άνθρωποι περιθωριακοί. Δεν υπάρχουν καθώς πρέπει και αλήτες. Δεν υπάρχουν υγιείς και ασθενείς. Υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν με διαφορετικό τρόπο o καθένας και χρειάζονται όλοι τη βοήθειά Του.  Και αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο κι εμείς οι χριστιανοί οφείλουμε να βλέπουμε τον κόσμο και τους ανθρώπους.