Δεν μπορεί να γίνει συζήτηση με τον φανατικό. Δεν υπάρχουν επιχειρήματα που να μπορούν να τον κάνουν να σκεφτεί αλλιώς. Ο φανατικός ερμηνεύει τα πράγματα πάντα με τρόπο τέτοιο ώστε να δικαιώνεται. Και έχει μια μεγάλη ευκολία στην ίδια κουβέντα να επικαλείται, πότε τη λογική, πότε το μεταφυσικό, πότε τη φιλοσοφία, πότε την πρακτική γνώση κλπ ώστε να βγει το συμπέρασμα που αυτός θέλει. Ο φανατικός έχει πάντα δίκιο. Γι' αυτό και ο φανατισμός αποκλείει τον διάλογο
Μεγαλο θεμα το συγκεκριμενο! Ειναι γεγονος οτι ο φανατισμος αποτελει εμποδιο διαλογου! Προσωπικα ομως μου δημιουργουνται καποιοι προβληματισμοι! Εαν ενα ατομο εχει παγιωμενες θεσεις οι οποιες ουσιαστικως αφορουν καποιες ηθικες αξιες που πρεσβευουν το κωδικα τιμης ενος ατομου τοτε πως μπορουν να αλλαξουν αυτες οι θεσεις που αποτελουν το κεντρο της κοσμοθεωριας και το τροπο ζωης του ατομου εφωσον το ατομο αυτο βιωνει κιολας μεσα του αυτες τις ηθικες αξιες και δεν ειναι απλως ενας ηθικολογος φαρισαικου τυπου? Εκτος αυτου εαν σε ενα διαλογο προσπαθω εγω να αλλαξω τις πεποθησεις ενος ατομου και αποδειχθει στο τελος οτι οι δικες μου οι θεσεις διακατεχονται απο φανατισμο αφου θεωρω οτι εγω ειμαι ο "σωστος" και ο αλλος ειναι ο "λαθος". Σε εναν διαλογο γινεται παντοτε να συμφωνουν οι συνομιλητες μεταξυ τους σε ολα τα θεματα? Εαν θα υπηρχε δεδομενη προκαθορισμενη συμφωνια μεταξυ 2 ανθρωπων τοτε ποιος ο λογος να υπαρχει διαλογος αφου το αποτελεσμα του διαλογου θα ηταν προτετελεσμενο? Σε τι αποσκοπει ενας πραγματικος διαλογος? Να αλλαξουν οι θεσεις και των δυο συνομιλητων η να αλλαξουν οι θεσεις μονο του ενος? Σε μια εποχη οπου επικρατει "ανοιχτομυαλοσυνη" στο στυλ οτι οι αξιες και τα ιδανικα ενος ανθρωπου ειναι "μουχλιασμενες" και "παλαιολοιθικες" αντιληψεις για καποιους αλλους μπορει να υπαρξει αραγε πραγματικος ουσιαστικος διαλογος? Ειμαστε σημερα οι ανθρωποι "ανοιχτομυαλοι" για να μη κακοκαρδισουμε καποιους με τις αποψεις μας η ειμαστε ανοιχτομυαλοι για να αλλαξουμε εμεις οι ιδιοι τις ατελειες μας? Αρκετα ερωτηματα φανταζομαι προς διερευνηση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι θα ηθελα να θεσω ενα ακομη ερωτημα! Δεδομενου οτι ενα ατομο διαφωνει με καποιον οχι για να φαινεται οτι "διαφωνει" ωστε να προσπαθει να ερθει σε κοντρα με τους αλλους για να προκαλεσει τις εντυπωσεις των αλλων αλλα εχει πραγματικους λογους αλλα και επιχειρηματολογια για να διαφωνει με καποιον τοτε ποιος ο λογος να χαρακτηριστει αυτο το ατομο φανατικο εφωσον οι αποψεις του δε προκαλουν φαινομενα βιας ειτε λεκτικης ειτε σωματικης? Μια αποψη που δε προκαλει ψυχοσωματικες βλαβες στον αλλον γιατι πρεπει να "αλλαζει"? Πρεπει ντε και καλα να υπαρχει ομοιομορφια στο τροπο σκεψης των ανθρωπων? Η διαφορετικοτητα στο τροπο σκεψης προκαλει τις διχονειες και στους τσακωμους των ανθρωπων η μηπως η ελλεψη σεβασμου σε εναν διαλογο?
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναλογιζομενος και ο ιδιος ολα αυτα τα ερωτηματα και με βαση τη τελευταια ερωτηση που εθεσα θα ελεγα οτι ενας ανθρωπος που απορριπτει το διαλογο ασχετα με το εαν θελει η οχι να αλλαξει τις πεποιθησεις του η εαν οι πεποιθησεις του ειναι "σωστες" η "λανθασμενες"-αναλογα το πως οριζει ο καθενας το "σωστο" και το "λαθος"-αυτος ο ανθρωπος μπορει να χαρακτηριστει περισσοτερο απολυτος η στενοκεφαλος αλλα οχι τοσο φανατικος! Ενας φανατικος ειναι ενας ανθρωπος που υποστηριζει τοσο ενθερμα τις πεποιθησεις του σε σημειο που προσπαθει κιολας να τις επιβαλλει στους αλλους φτανοντας ακομη και σε ακραια φαινομενα συμπεριφορας που μπορει να εμπεριεχουν ακομη και λεκτικη η σωματικη βια.
ΑπάντησηΔιαγραφή