Θλίψεις

agiazoni

Ἅγιος Ἀμβρόσιος (Ἐπίσκοπος Μεδιολάνων), Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος


* Ὅπως πλησιάζουν τά βλέφαρα τό ἕνα τό ἄλλο, ἔτσι καί οἱ πειρασμοί εἶναι κοντά στούς ἀνθρώπους. Καί αὐτό τό οἰκονόμησε ὁ Θεός νά εἶναι ἔτσι, μέ σοφία, γιά νά ἔχουμε ὠφέλεια· γιά νά κρούεις δηλ. ἐπίμονα, ἐξαιτίας τῶν θλίψεων, τή θύρα τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ καί γιά νά μπεῖ μέσα στό νοῦ σου, μέ τό φόβο τῶν θλιβερῶν πραγμάτων, ὁ σπόρος τῆς μνήμης τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά πᾶς κοντά του μέ τίς δεήσεις, καί νά ἁγιασθεῖ ἡ καρδιά σου μέ τή συνεχῆ ἐνθύμησή του. Καί ἐνῶ ἐσύ θά τόν παρακαλεῖς, αὐτός θά σέ ἀκούσει...

* Ὁ πορευόμενος στό δρόμο τοῦ Θεοῦ πρέπει νά τόν εὐχαριστεῖ γιά ὅλες τίς θλίψεις πού τόν βρίσκουν, καί νά κατηγορεῖ καί νά ἀτιμάζει τόν ἀμελῆ ἑαυτό του, καί νά ξέρει ὅτι ὁ Κύριος, πού τόν ἀγαπᾶ καί τόν φροντίζει, δέ θά τοῦ παραχωροῦσε τά λυπηρά, γιά νά ξυπνήσει τό νοῦ του, ἄν δέν ἔδειχνε κάποια ἀμέλεια. Ἀκόμη μπορεῖ νά ἐπέτρεψε ὁ Θεός κάποια θλίψη, διότι ὁ ἄνθρωπος ἔχει ὑπερηφανευθεῖ, ὁπότε ἄς τό καταλάβει καί ἄς μήν ταραχθεῖ κι ἄς βρίσκει τήν αἰτία στόν ἑαυτό του, ὥστε τό κακό νά μή γίνει διπλό, δηλ. νά ὑποφέρει καί νά μή θέλει νά θεραπευθεῖ. Στό Θεό πού εἶναι ἡ πηγή τῆς δικαιοσύνης, δέν ὑπάρχει ἀδικία. Αὐτό νά μήν περάσει ἀπό τό νοῦ μας.



* Μήν ἀποφεύγεις τίς θλίψεις, διότι βοηθούμενος ἀπ' αὐτές μαθαίνεις καλά τήν ἀλήθεια καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Καί μή φοβηθεῖς τούς πειρασμούς, διότι μέσα ἀπό αὐτούς βρίσκεις θησαυρό. Νά προσεύχεσαι νά μήν εἰσέλθεις στούς ψυχικούς πειρασμούς ὅσο γιά τούς σωματικούς, νά ἐτοιμάζεσαι νά τούς ἀντιμετωπίσεις μέ ὅλη τή δύναμή σου, γιατί χωρίς αὐτούς δέν μπορεῖς νά πλησιάσεις τό Θεό. Μέσα σ' αὐτούς ἐμπεριέχεται ἡ θεία ἀνάπαυση. Ὅποιος ἀποφεύγει τούς σωματικούς πειρασμούς, ἀποφεύγει τήν ἀρετή.

* Χωρίς πειρασμούς ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο δέ φανερώνεται, καί εἶναι ἀδύνατο, χωρίς αὐτούς, νά ἀποκτήσεις παρρησία στό Θεό, καί νά μάθεις τή σοφία τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί, ἀκόμη, δέ θά μπορέσει νά στεριωθεῖ μέσα στήν ψυχή σου ὁ θεϊκός πόθος. Προτοῦ νά ἔρθουν οἱ πειρασμοί, ὁ ἄνθρωπος προσεύχεται στό Θεό σάν ξένος. Ἀπό τότε ὅμως πού θά εἰσέλθει σέ πειρασμούς γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, καί δέν ἀλλάξει γνώμη, ἔχει τό Θεό, νά ποῦμε, ὑποχρεωμένο ἀπέναντί του, καί ὁ Θεός τόν λογαριάζει γιά γνήσιο φίλο του. Διότι πολέμησε καί νίκησε τόν ἐχθρό του, γιά νά ἐκπληρώσει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

* Ὁ Θεός δέν δίνει μεγάλο χάρισμα χωρίς νά προηγηθεῖ μεγάλος πειρασμός γιατί ἀνάλογα μέ τήν σφοδρότητα τῶν πειρασμῶν ὁρίσθηκαν τά χαρίσματα ἀπό τή σοφία τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία ὅμως δέν καταλαβαίνουν συνήθως οἱ ἄνθρωποι. Ἀπό τό μέγεθος τῶν μεγάλων θλίψεων πού σοῦ στέλνει ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, καταλαβαίνεις πόση τιμή σοῦ κάνει ἡ μεγαλοσύνη του. Διότι ἀνάλογη μέ τή λύπη πού δοκιμάζεις εἶναι καί ἡ παρηγοριά πού δέχεσαι.

* Ἄν μέ ρωτήσεις ποιά εἶναι ἡ αἰτία γιά ὅλα αὐτά, σοῦ ἀπαντῶ: Ἡ ἀμέλειά σου· γιατί δέ φρόντισες νά βρεῖς τή γιατρειά τους. Ἡ γιατρειά ὅλων αὐτῶν εἶναι μία, καί μ' αὐτή ὁ ἄνθρωπος βρίσκει ἀμέσως στήν ψυχή του τήν παρηγοριά πού ποθεῖ. Καί ποιά λοιπόν εἶναι αὐτή ἡ γιατρειά; Εἶναι ἡ ταπεινοφροσύνη τῆς καρδιᾶς. Χωρίς αὐτήν εἶναι ἀδύνατο νά χαλάσεις τό φράχτη τῶν πειρασμῶν. ἀπεναντίας μάλιστα βρίσκεις ὅτι οἱ πειρασμοί εἶναι ἰσχυρότεροι καί σέ ἐξουθενώνουν....

* Κατά τό μέτρο τῆς ταπεινοφροσύνης, σοῦ δίνει ὁ Θεός καί τή δύναμη νά ὑπομένεις τίς συμφορές σου. Καί κατά τό μέτρο τῆς ὑπομονῆς σου, τό βάρος τῶν θλίψεών σου γίνεται ἐλαφρό καί, ἔτσι, παρηγοριέσαι. Καί ὅσο παρηγοριέσαι, τόσο ἡ ἀγάπη σου πρός τό Θεό αὐξάνει. Καί ὅσο ἀγαπᾶς τό Θεό, τόσο μεγαλώνει ἡ χαρά πού σοῦ χαρίζει τό ἅγιο Πνεῦμα. Ὁ εὔσπλαχνος Πατέρας μας, θέλοντας νά βγάλει σέ καλό τοὺς πειρασμούς τῶν πραγματικῶν του παιδιῶν, δέν τούς παίρνει, παρά τούς δίνει τή δύναμη νά τούς ὑπομείνουν. Ὅλα αὐτά τά ἀγαθά (τήν παρηγοριά, τήν ἀγάπη, τή χαρά) τή δέχονται οἱ ἀγωνιστές ὡς καρπό τῆς ὑπομονῆς, γιά νά φτάσουν οἱ ψυχές τους στήν τελειότητα. Εὔχομαι ὁ Χριστός καί Θεός μας νά μᾶς ἀξιώσει μέ τή χάρη του νά ὑπομένουμε τήν πίκρα τῶν πειρασμῶν γιά τήν ἀγάπη του καί μέ εὐχαριστίες τῆς καρδιᾶς μας. Ἀμήν.

* Οἱ ἅγιοι δείχνουν ἔμπρακτα τήν ἀγάπη τους στό Θεό μέ ὅσα ὑποφέρουν γιά τό ὄνομά του, ὅταν δηλ. τούς στέλνει στενοχώριες, χωρίς ὅμως νά ἀπομακρύνεται ἀπ' αὐτούς, γιατί τούς ἀγαπᾶ. Ἀπ' αὐτή τήν πάσχουσα ἀγάπη τους ἀποκτᾶ ἡ καρδιά τους παρρησία, ὥστε νά ἀτενίζουν πρός αὐτόν ἐλεύθερα καί μέ τήν πεποίθηση ὅτι θά εἰσακουσθοῦν τά αἰτήματά τους καί θά ἐκπληρωθοῦν. Μεγάλη εἶναι ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς πού ἔχει παρρησία. Γι' αὐτό ἀφήνει ὁ Θεός τούς ἁγίους του νά δοκιμάσουν κάθε λύπη, γιά νά ἀποκτήσουν πείρα καί νά βεβαιωθοῦν γιά τή βοήθειά του καί γιά τό πόσο προνοεῖ καί νοιάζεται γι' αὐτούς. Ἔτσι, ἀποκτοῦν σοφία καί σύνεση ἀπό τούς πειρασμούς, γιά νά μή γίνουν ἀμαθεῖς, καθώς θά τούς λείπει ἡ πνευματική ἄσκηση καί στό καλό καί στό κακό, καί γιά νά ἀποκτήσουν, ἀπό τή δοκιμασία τους, τή γνώση ὅλων τῶν πραγμάτων πού χρειάζονται. γιατί, ἀλλιῶς, θά παρασυρθοῦν ἀπό ἄγνοια καί θά γίνουν καταγέλαστοι ἀπό τούς δαίμονες. Διότι, ἄν γυμνάζονταν μόνο στά καλά καί δέν εἶχαν τήν ἐμπειρία τῆς πάλης μέ τό κακό, θά πήγαιναν στόν πόλεμο ἐντελῶς ἄπειροι....

* Ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά γευθεῖ καί νά ἐκτιμήσει τό καλό, ἄν προηγουμένως δέ δοκιμάσει τήν πίκρα ἀπό τούς πειρασμούς....

* Οἱ ἄνθρωποι τότε ἔρχονται σέ ἀληθινή ἐπίγνωση, ὅταν ὁ Θεός τούς στερήσει τή δύναμή του καί τούς κάνει νά συναισθανθοῦν τήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία, καί τή δυσκολία πού προκαλοῦν οἱ πειρασμοί, καί τήν πονηριά τοῦ ἐχθροῦ, καί μέ ποιόν ἀντίπαλο ἔχουν νά παλέψουν, καί πόσο ἀσθενής εἶναι ἡ ἀνθρώπινη φύση τους, καί πῶς τούς φυλάει ἡ θεϊκή δύναμη, καί πόσο προχώρησαν καί προόδευσαν στήν ἀρετή, καί ὅτι χωρίς τή δύναμη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνίσχυροι μπροστά σέ ὁποιοδήποτε πάθος. Κι αὐτό τό κάνει ὁ Θεός, γιά νά ἀποκτήσουν, ἀπό ὅλες αὐτές τίς ἀρνητικές ἐμπειρίες, ἀληθινή ταπείνωση, καί νά πλησιάσουν κοντά του, καί νά περιμένουν τή βέβαιη βοήθειά του, καί νά προσεύχονται μέ ὑπομονή. Καί ὅλα αὐτά ἀπό ποῦ θά τά μάθουν, παρά ἀπό τήν πείρα τῶν πολλῶν θλίψεων τίς ὁποῖες ἐπιτρέπει ὁ Θεός καί δοκιμάζουν; Ἀλλά καί πίστη σταθερή ἀποκτᾶ κανείς ἀπό τούς πειρασμούς καθώς βεβαιώνεται γιά τή θεϊκή βοήθεια, πού πολλές φορές βρίσκει στόν ἀγώνα του....

* Οἱ ἀγωνιστές, λοιπόν, πειράζονται γιά νά αὐξήσουν τόν πνευματικό τους πλοῦτο. οἱ ἀμελεῖς, γιά νά φυλαχθοῦν ἀπ' ὅ,τι τούς βλάπτει. οἱ κοιμισμένοι, γιά νά ξυπνήσουν. οἱ ἀπομακρυσμένοι, γιά νά πλησιάσουν στό Θεό. καί οἱ φίλοι του Θεοῦ, γιά νά εἰσέλθουν στόν ἅγιο οἶκο του μέ παρρησία. Ἕνας γιός, ἄβγαλτος στή ζωή, δέν μπορεῖ νά διαχειρισθεῖ τόν πλοῦτο τοῦ πατέρα του καί νά βοηθηθεῖ ἀπ' αὐτόν. Γι' αὐτό λοιπόν, στήν ἀρχή στέλνει δυσκολίες καί βάσανα ὁ Θεός στά παιδιά του καί, μετά, τούς φανερώνει τί τούς χαρίζει. Δόξα τῷ Θεῷ πού, μέ πικρά φάρμακα, μᾶς χαρίζει τήν ἀπόλαυση τῆς πνευματικῆς ὑγείας.

* Εἶναι κανείς πού δέ στενοχωριέται καί δέν κουράζεται, ἐνόσῳ γυμνάζεται; Καί εἶναι κανείς, στόν ὁποῖο νά μή φαίνεται πικρός ὁ καιρός, πού πίνει τό φαρμάκι τῶν πειρασμῶν καί τῶν θλίψεων; Χωρίς, λοιπόν, νά περάσει ἀπ' αὐτό τό στάδιο δέν μπορεῖ νά ἀποκτήσει ἰσχυρή κράση. Ἀλλά καί ἡ ὑπομονή στούς πειρασμούς δέν εἶναι δική μας. Πῶς μπορεῖ, ἀλήθεια, ὁ ἄνθρωπος, ἕνα πήλινο ἀγγεῖο, νά βαστάζει μέσα του τό νερό, ἄν δέ τό κάνει στέρεο ἡ θεϊκή φωτιά; Ἄν σκύψουμε τό κεφάλι, τότε ὅ,τι καλό καί ὠφέλιμο ζητήσουμε ἀπό τό Θεό στήν προσευχή μας μέ ταπείνωση, μέ διαρκῆ πόθο καί μέ ὑπομονή, ὅλα θά μᾶς τά δώσει.

* Ὅπως τά μικρά παιδιά τρομάζουν ἀπό τά φοβερά θεάματα, καί τρέχουν καί πιάνονται ἀπό τά φορέματα τῶν γονέων τους, καί ζητοῦν τή βοήθειά τους, ἔτσι καί ἡ ψυχή: ὅσο στενοχωριέται καί θλίβεται ἀπό τό φόβο τῶν πειρασμῶν, προστρέχει καί κολλάει στό Θεό, καί τόν παρακαλεῖ μέ ἀκατάπαυτες δεήσεις. Καί ὅσο οἱ πειρασμοί πέφτουν ἐπάνω της, ὁ ἕνας μετά τόν ἄλλο, τόσο καί παρακαλεῖ περισσότερο. Ἀλλά ὅταν σταματήσουν καί ξαναβρεῖ τήν ἀνάπαυσή της, συνήθως χάνει τήν ἐπαφή της μέ τήν πραγματικότητα καί ἀπομακρύνεται ἀπό τό Θεό.

* Οἱ θλίψεις καί οἱ κίνδυνοι θανατώνουν τήν ἡδυπάθεια, ἐνῶ ἡ καλοπέραση καί ἡ ἀδιαφορία τήν τρέφουν. Γι' αὐτό καί ὁ Θεός καί οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι χαίρονται στίς θλίψεις καί στίς στενοχώριες μας, ἐνῶ ὁ διάβολος καί οἱ συνεργάτες του χαίρονται ὅταν τεμπελιάζουμε καί καλοπερνοῦμε.

* Ἄφησε λοιπόν τή φροντίδα σου στό Θεό, καί σέ ὅλες τίς δυσκολίες σου κατάκρινε τόν ἑαυτό σου, ὅτι ἐσύ ὁ ἴδιος εἶσαι ὁ αἴτιος γιά ὅλα...

* Ὅλες οἱ λυπηρές περιστάσεις καί οἱ θλίψεις, ἄν δέν ἔχουμε ὑπομονή, μᾶς διπλοβασανίζουν. Γιατί ὁ ἄνθρωπος μέ τήν ὑπομονή του διώχνει τήν πίκρα τῶν συμφορῶν, ἐνῶ ἡ μικροψυχία γεννᾶ τήν ἀπελπισία τῆς κόλασης. Ἡ ὑπομονή εἶναι μητέρα τῆς παρηγοριᾶς· εἶναι μία δύναμη ψυχική, πού γεννιέται ἀπό τήν πλατιά καρδιά. Αὐτή τή δύναμη ὁ ἄνθρωπος δύσκολα τή βρίσκει πάνω στίς θλίψεις του, ἄν δέν ἔχει τή θεία χάρη, πού τήν ἀποκτᾶ μέ τήν ἐπίμονη προσευχή καί μέ δάκρυα.