Πλειστηριασμοί...

philalethe00.wordpress

Ο Νίκος Ψαρουδάκης έγραφε μεταξύ πολλών άλλων στο βιβλίο του «Η επανάστασις της αγάπης» ότι η Χριστιανική Πολιτεία θα «έδινε τα κλειδιά στο χέρι» του σπιτιού κάθε νέου ζευγαριού που θα παντρευόταν, ώστε να επιλυθεί το υπαρκτό, τότε και μέχρι σήμερα, στεγαστικό πρόβλημα.

Στις μέρες μας, στα πλαίσια των μνημονίων και, τελευταία, της υπερψήφισης του Πολυνομοσχεδίου από την κυβερνητική πλειοψηφία των 154, η οποία ανέταξε το σκηνικό, αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση όπου και τα απολύτως αναγκαία τίθενται υπό αμφισβήτηση.

Η υπόθεση ξεκινάει το 2010, όπου η κ. Κατσέλη, η οποία αντί του υποσχεθέντος υπό του ΓΑΠ Υπουργείου Οικονομικών, αναλαμβάνει το έλασσον της «Οικονομίας», κατορθώνει να περάσει έναν από τους λίγους ευεργετικούς νόμους της ολεθριότερης όλων έως σήμερα κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που εκλέχθηκε τον Οκτώβριο του 2009 με μεγάλη πλειοψηφία, τον ν.3869/2010, βάσει του οποίου προστατεύεται η πρώτη κατοικία «υπερχρεωμένων νοικοκυριών» των οφειλετών σε τράπεζες.


(Είναι χαρακτηριστική άλλωστε η χλεύη που δεχόταν τότε η Υπουργός από «εκσυγχρονιστές» αρθρογράφους της Διαπλοκής, εφόσον ο εν λόγω νόμος δυσαρέστησε σφόδρα μεγαλομετόχους και ιδιοκτήτες τραπεζών).

Έτσι, μετά το πέρας του 2014, όπου η προστασία των οφειλετών είχε μείνει στον αέρα, φτάνουμε εντέλει στο Γ’ Μνημόνιο, στα πλαίσια του οποίου ο προαναφερόμενος νόμος τροποποιείται από τον διάδοχο Υπ. Οικονομίας Γ. Σταθάκη. Ο νόμος αυτός (4336/2015) προστατεύει μόνο την πρώτη κατοικία των οφειλετών και υπό συγκεκριμένους όρους και εισάγει αλλαγές, μεταξύ άλλων την επέκταση των κατηγοριών που μπορούν να αιτηθούν προστασία λόγω οφειλών αλλά και τις κατηγορίες των πιστωτών (Ασφαλιστικά Ταμεία, Δημόσιο κ.ά.). Πιο συγκεκριμένα, η προστασία αυτή εξαρτάται από εισοδηματικά κριτήρια (προσαυξημένες «εύλογες δαπάνες διαβίωσης») και κριτήρια αξίας της α’ κατοικίας (180 χιλ. Ευρώ για ενήλικα φορολογούμενο). Έτσι, ένα δεύτερο σπίτι που μπορεί να ανήκει σε μια οικογένεια (και που πολύ πιθανώς θα κληροδοτούνταν σε κάποιο από τα τέκνα) μένει απροστάτευτο.


Με τη ψήφιση του πολυνομοσχεδίου που εντασσόταν στα προαπαιτούμενα της γ’ αξιολόγησης, καταργήθηκαν οι φυσικοί πλειστηριασμοί, ενώ καθιερώθηκαν οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί. Στα πλαίσια αυτά, αναδιατάσσεται και το κίνημα κατά των πλειστηριασμών, το οποίο με δυναμικές ενέργειες προσπαθούσε να ακυρώσει στην πράξη τη διενέργειά τους.

Σήμερα, το κίνημα αυτό έχει δύο διαφορετικές πτέρυγες με διαφορετικές λογικές και «συνθήματα» που τις χαρακτηρίζουν. Η πρώτη πτέρυγα εκφράζεται από το σύνθημα «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» (και γενικώς πιστωτή). Η δεύτερη πτέρυγα εκφράζεται από το παραλλαγμένο σύνθημα «καμία λαϊκή κατοικία στα χέρια τραπεζίτη».
Πώς θα έπρεπε κανείς να τοποθετηθεί πάνω σε αυτά; Εάν κανείς δει τις πραγματικές λίστες των εκπλειστηριαζόμενων ακινήτων, θα εντοπίσει σε σημαντικό ποσοστό κατοικίες αξίας που υπερβαίνει τις πολλές εκατοντάδες χιλιάδων ευρώ. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της βίλας του κ. Ψυχάρη στο Πόρτο Χέλι, έκτασης 600 τ.μ., η οποία εκπλειστηριάστηκε προ ημερών με τιμή εκκίνησης τα 4,7 εκατομμύρια ευρώ. Είναι σαφές ότι τέτοιες περιπτώσεις (οι οποίες είναι αρκετές) δεν είναι υπερασπίσιμες στο ελάχιστο.

Ταυτόχρονα, είναι δίκαιη και σωστή και επαινετή η συμμετοχή στο κίνημα για την προστασία οφειλετών που ανήκουν στην χαμηλή και μεσαία τάξη και οι οποίοι λόγω υπερχρέωσης αναγκάζονται να ξεπουλούν την όποια ακίνητη περιουσία τους.

Εάν το ελπιδοφόρο κίνημα κατά των πλειστηριασμών θέλει να πορευτεί σωστά και να προσελκύσει και περισσότερα πρόσωπα, από ριζοσπαστικούς ή και μετριοπαθείς χώρους, οφείλει κατ’αρχην, κατά τη γνώμη της στήλης, να πορευτεί με γνώμονα τη συνθηματολογία της β’ πτέρυγας. Δυστυχώς ζούμε το φαινόμενο που ο Ζακ Ελλύλ το 1972 πετυχημένα ονόμασε «από την επανάσταση στις εξεγέρσεις»…

Σημείωση: Αναδημοσίευση από στήλη «Φιλαλήθειες…»- φ. 1005 εφ. «Χριστιανική»