Περνάω αρκετό χρόνο στα λεωφορεία όπως έχω ξαναγράψει.Παρ'όλα τα στραβά του(αργοπορίες,μη εκτέλεση δρομολογίων,πολυκοσμία κλπ)το αγαπώ περισσότερο από τα υπόλοιπα αστικά ΜΜΜ(μετρό,ηλεκτρικό,ταξί).Μάλλον η σύνδεσή του με τα χρόνια της νεότητας μου παίζει κάποιο ρόλο γι'αυτό.Έτσι σε κάθε ευκαιρία θα γράφω διάφορες καθημερινές ιστοριούλες που διαδραματίζονται στο δρομολόγιο που με εξυπηρετεί.
Τα δρομολόγια νωρίς το απόγευμα είναι λίγο ζόρικα.Οι άνθρωποι μόλις έχουν σχολάσει από τις δουλειές τους και είναι ταλαιπωρημένοι,κάποιοι άλλοι πάνε να πιάσουν εκείνη την ώρα δουλειά(ή αν δουλεύουν σε εμπορικό κατάστημα να ξαναπιάσουν),το λεωφορείο έχει γύρω στα 100-120 άτομα οπότε μοιάζει λίγο το όχημα με κινητή κονσέρβα,ο δρόμος έχει κίνηση,τώρα πια κάνει και ζεστούλα,ε,όπως καταλαβαίνετε δεν στήνουμε και γιορτή εκεί μέσα.
Σε μια τέτοια διαδρομή ξεκίνησα κι εγώ να επιβιβαστώ τις προάλλες.Μόλις έφτασε το λεωφορείο στη στάση διέκρινα πως μέσα είχε πιο πολύ κόσμο και από την Τούμπα στο χθεσινό παιχνίδι(για να μη λέτε ότι δεν είμαι επίκαιρος).Ευτυχώς δυο τρεις επιβάτες κατέβηκαν στη στάση οπότε οι εναπομείναντες απέκτησα λίγο έξτρα χώρο.
Μπήκα,χτύπησα την κάρτα μου,και με πολύ μικρά βήματα βρήκα κι εγώ ελάχιστο χώρο να σταθώ.Ήρθα όμως μούρη με μούρη με έναν Ινδό(ή Πακιστανό ή από το Μπαγκλαντές,δεν ζήτησα και διαβατήριο,τέτοια χαρακτηριστικά είχε).Ο τύπος με ένα διάπλατο χαμόγελο,έκανε μια ελαφριά κίνηση με το χέρι του,υποδεικνύοντάς μου μια αδειανή θέση,λέγοντάς μου με σπαστά ελληνικά "καθίστε".Απάντησα με ένα ανάλογο χαμόγελο και με μια ελαφρώς πιο χοντροκομμένη κίνηση λέγοντας του "ευχαριστώ,καθίστε εσείς".
Μην τα πολυλογώ,η προσφορά της θέσης έγινε μπαλάκι του πινγκ πονγκ ανάμεσα σε μένα και τον Ασιάτη συνεπιβάτη μου και όσοι ήταν γύρω άρχισαν να το διασκεδάζουν αν κρίνω από τα πολλά χαμόγελα που ξεπετάχτηκαν στο πριν από λίγο "μουρτζούφλικο" επιβατικό κοινό.
Εν τω μεταξύ το λεωφορείο έφτασε στην επόμενη στάση όπου επιβιβάστηκε ένας ηλικιωμένος με σκυφτή πλάτη και μαγκούρα.Ε,βρήκε την ευκαιρία ένας έτερος ηλικιωμένος(ευθυτενής,χωρίς μαγκούρα)να επέμβει στο ντέρμπι μας."Μη σκάτε παιδιά"είπε φωναχτά,"να ποιος θα πάρει τη θέση".Τα πρώτα δειλά χαχανητά έκαναν την εμφάνισή τους.
Εμείς,πάλι,βρήκαμε τη λύση και προσφέραμε με δυο αέρινες κινήσεις καλλιτεχνικού πατινάζ τη θέση στον νέο αν και ηλικιωμένο(λογοπαίγνιο έκανα!) συνεπιβάτη μας,σίγουροι πως η ευγένειά μας που μας είχε φέρει στο σημείο να γίνουμε η ατραξιόν του λεωφορείου,θα απέδιδε καρπούς.
Ο παππούς όμως είχε άλλη γνώμη.Με βλέμμα σπινθηροβόλο και γλώσσα ροδάνι απήγγειλε έναν απίστευτης μεστότητας και ταχύτητας μπριόζικο λόγο εξηγώντας πως στη θέση αυτή έπρεπε να κάτσει κάποιος πιο ηλικιωμένος ή έστω με λιγότερες δυνάμεις από αυτό, που δεν αισθανόταν ηλικιωμένος στο κάτω κάτω βρε παιδί μου!Μάλιστα την πρόσφερε στον άλλο ηλικιωμένο της ιστορίας μας!Ε πλέον και τα χαμόγελα και τα γέλια αυξήθηκαν σε ποσότητα και ένταση και συνεχίστηκαν και αφού είχαν κατέβει οι περισσότεροι πρωταγωνιστές.
Υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις που ένα ή δύο άτομα,με καλή διάθεση,με χαμόγελο και ευγένεια έχουν αλλάξει την ψυχολογία ολόκληρου του συνόλου των επιβατών.Θα τις μεταφέρω κι αυτές εν καιρώ...
ΥΓ1. Είχα σκοπό να το γράψω Κυριακή βράδυ αλλά μετά τα γεγονότα στην Τούμπα,σκέφτηκα να ανεβάσω ένα σχετικό κείμενο.Μετά όμως σκέφτηκα ότι αρκετά ΜΜΕ επενδύουν στη διάχυση της υπεραρκετής μιζέριας αυτής της κοινωνίας.Δε χρειάζεται να βάλω κι εγώ το (έστω μικρούλι) λιθαράκι μου.
ΥΓ2. Η μιζέρια είναι το χειρότερο δηλητήριο για μια κοινωνία,χειρότερο και από τη φτώχεια.Ξέρω τι σας λέω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου