aina.org
Καθώς μελετώ την πρώιμη ιστορία του χριστιανισμού, όλο και περισσότερο ενδιαφέρομαι για μια κρίσιμη εποχή, ήτοι τη δεκαετία πριν και μετά το 200 μ.Χ. Αυτή είναι μια περίοδος τεράστιας επέκτασης, αλλά πιο συγκεκριμένα, υποστήριξα ότι αυτό σηματοδοτεί το σημείο στο οποίο μια θρησκεία γίνεται εκκλησία, ή πιο συγκεκριμένα, όταν η Κίνηση του Ιησού γίνεται χριστιανική εκκλησία. Αυτή η μετάβαση είχε ισχυρές συνέπειες για τη γλώσσα και τις γλώσσες.
Αυτή η επέκταση είχε ζωτικές επιπτώσεις στις γλώσσες με τις οποίες η πίστη μεταδόθηκε και συζητήθηκε. Αν και υπάρχουν κάποιες αμφιλεγόμενες ενδείξεις πρώιμης χριστιανικής γραφής στην Αραμαϊκή, σχεδόν κάθε ίχνος επιβίωσης της πίστης που έχουμε πριν από το τέλος του δεύτερου αιώνα είναι στα ελληνικά. Ακόμη και ο Ειρηναίος, γράφοντας στη Λυών, στη Γαλατία, περίπου το 180 , έγραψε φυσικά στα ελληνικά. Φυσικά, τα ελληνικά συνέχισαν να αποτελούν το κύριο μέσο της χριστιανικής γραφής και πολύ αργότερα, αλλά οι Έλληνες βρέθηκαν ξαφνικά σε έναν πολυγλωσσικό κόσμο. Η ελληνική έγινε μια από τις Μεγάλες Τέσσερις γλώσσες, παράλληλα με τη Λατινική, την Κοπτική και τη Συριακή - και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά σπουδαιότητας.
Γνωρίζουμε τα περισσότερα σχετικά με τη λατινική συνιστώσα, διότι αυτά τα κείμενα ήταν πιο πιθανό να επιβιώσουν σε μεσαιωνικούς και σύγχρονους χρόνους και να μελετηθούν εκτενώς σε σύγχρονα ακαδημαϊκά και εκκλησιαστικά περιβάλλοντα. Στη δεκαετία του 190, ο Τερτυλλιανός έγινε ο πρώτος χριστιανός συγγραφέας στα Λατινικά, και μάλιστα ο ιδρυτής της χριστιανικής σκέψης στη γλώσσα αυτή. Μέσα από άμεση παραπομπή και επιρροή, με έμμεσες αναφορές και μπερδεμένες μνήμες, ο Τερτυλλιανός είναι η πηγή ενός τεράστιου όγκου ύστερης λατινικής πατερικής (και μεσαιωνικής) γραφής. Δείχνει κάποια γνώση μιας μετάφρασης της Λατινικής Βίβλου, αλλά πιθανότατα δεν έγινε πολύ πριν την εποχή του.
Υπήρχαν πολλά ορόσημα για αυτή την εποχή , κατά τη διάρκεια μιας πολιτιστικής και γλωσσικής επανάστασης. Ενώ ο Τερυλλιανός χάραξε νέους δρόμους στα Λατινικά, ο σύγχρονός του Ιππόλυτος (170-235) ήταν ο τελευταίος δυτικός θεολόγος του οποίου τα έργα γνωρίζουμε στα ελληνικά. Το 189, εν τω μεταξύ, ο Βίκτωρ έγινε ο πρώτος Πάπας που μιλούσε λατινικά.
Άλλες γλώσσες έγιναν ανεκτίμητα οχήματα για τη Χριστιανική σκέψη και για αιώνες ξεπέρασαν σημαντικά τη σημασία των Λατινικών. Στην Κοπτική, οι πρώτες μεταφράσεις στις δύο κύριες διαλέκτους εμφανίστηκαν ακριβώς στο τέλος του δεύτερου και την αρχή του τρίτου αιώνα.
Αλλά στη Συριακή αυτή η περίοδος σηματοδοτεί μια μοναδική επανάσταση. Αν και η ακριβής ημερομηνία είναι αβέβαιη, η συριακή μετάφραση των Γραφών (Peshitta) ήταν πιθανώς διαθέσιμη από το 200, τόσο την Παλαιά όσο και την Καινή Διαθήκη.
Κατά τη διάρκεια της πρώτης χιλιετίας, οι Συριακοί Χριστιανοί ήταν εξαιρετικά ενεργητικοί και παραγωγικοί, αλλά αντιμετώπιζαν συχνά το δίλημμα του τρόπου αντιμετώπισης του ιδρυτή της παράδοσης αυτής. Αυτός ήταν ο Bardaisan (154-222), μεγάλου εύρους ιδιοφυής και πολυμαθής που ασκούσε τεράστια επιρροή σε πολλά είδη, όπως η φιλοσοφία, η αστρολογία, η θεολογία και η ιστορία και ήταν πρωτοπόρος σε αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε συγκριτική θρησκεία.
Το Bardaisan έχει ισχυρούς λόγους να κατατάσσεται ως ιδρυτής της χριστιανικής υμνωδίας και της εκκλησιαστικής μουσικής. Από γεωγραφική άποψη, εργάστηκε στη Συρία και τη Μεσοποταμία, τη Βαβυλωνία και την Αρμενία και η καταγραφή του για την πνευματική ζωή της Ινδίας διαβάστηκε ευρέως. Αν ο Τερτυλλιανός ήταν ο πρώτος Χριστιανός στοχαστής που γνωρίζουμε στα Λατινικά, τότε ο σχεδόν ακριβώς σύγχρονός του Bardaisan ήταν ο πρώτος τέτοιας σπουδαιότητας που είχε γράψει στα Συριακά.
Ο Bardaisan ανατράφηκε στα ανάκτορα του συριακού βασιλείου του Osrhoene, και γύρω στα 200, ο βασιλιάς αυτής της χώρας Abgar έγινε ο πρώτος κυβερνήτης του κόσμου που αποδέχθηκε τον Χριστιανισμό. Αναμφισβήτητα, το πιο δυναμικό χριστιανικό πνευματικό κέντρο το 200 δεν ήταν ούτε η Ρώμη ούτε η Αλεξάνδρεια, αλλά η Έδεσσα.
Το πρόβλημα με τον Bardaisan ήταν ότι οι απόψεις του χαρακτηρίστηκαν ως Γνωστικές, παρόλο που αναμφισβήτητα θεωρούσε πως βρίσκεται εξίσου σταθερά στη χριστιανική τάση, όπως και ο Τερτυλλιανός ή οποιοσδήποτε επίσκοπος της εποχής. Οι μεταγενέστερες γενιές, όμως, δεν συγχωρούσαν και μόνο ένα μικρό μέρος των έργων του επιβίωσε άθικτο, έτσι ώστε να απομακρυνθεί σε μεγάλο βαθμό από το προσκήνιο της ιστορίας. Με κάθε λογικό υπολογισμό, πρέπει να μετράται μεταξύ αυτής της σπουδαίας ομάδας καινοτόμων γύρω στα 200.
Η εκκλησία άρχισε να μιλάει σε πολλές γλώσσες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου