Χριστός και τέχνη ή για μια αμφιλεγόμενη παράσταση

xristianiki

Έχει γραφτεί από Ελένη Λιντζαροπούλου
Σάββατο, 17 Μάρτιος 2018

Πολύς λόγος γίνεται αυτές τις ημέρες, με αφορμή την παράσταση «Jesus Christ Superstar», για την στάση κάποιων ιεραρχών και μαζί τους και κάποιων Χριστιανών, οι οποίοι διαμαρτύρονται πιστεύοντας, είτε ότι δικαιούνται πιεστικά να επιβάλλουν τις απόψεις τους, είτε ότι αποστολή τους είναι να «σώσουν» τον Χριστό. Μάλιστα δεν δίστασαν να ασκήσουν βία και να εξαπολύσουν μύριες απειλές, στην απαίτησή τους να «κατέβει» η παράσταση. Αναρωτιέμαι, αλήθεια, γιατί;

Γιατί είναι βλάσφημη; 
Γιατί παραποιεί την ιστορία και την αλήθεια;
Γιατί παραμορφώνει το πρόσωπο του Ιησού; 
Γιατί Τον προσβάλλει και τον θίγει;
Και μήπως όλα αυτά δεν έχουν συμβεί και δεν συμβαίνουν καθημερινά προς το πρόσωπό Του και από εμάς τους Χριστιανούς και από την Ιεραρχία μας; Δεν είδα καμία εκδήλωση διαμαρτυρίας και καμία αντίδραση τότε. 
Δεν θα αναφερθώ αναλυτικά, όλοι ξέρετε τι εννοώ. Ξέρετε πολύ καλά πόσα εγκλήματα και ασέλγειες έχουν γίνει στο όνομά Του και δεν ακούστηκε «κιχ». Άλλοι «διάβαζαν», άλλοι έκαναν πως δεν έβλεπαν, άλλοι συναινούσαν. Μερικοί μόνον όρθωσαν ανάστημα και κόντεψε να «τους φάει» ή και «τους έφαγε» το σκοτάδι.


Ωστόσο, επειδή κάποιοι από όσους διαμαρτύρονται είναι πραγματικά ειλικρινείς, ας απευθύνω ένα ερώτημα και μία απάντησή του, ως «υπόθεση εργασίας»: Γιατί άραγε ένας καλλιτέχνης, ανάμεσα σε όλα τα ανθρώπινα και θεϊκά πρότυπα, εμπνέεται από τον Χριστό και τους μαθητές Του; Γιατί διαλέγει αυτά τα πρόσωπα να αναστήσει στο χαρτί, στην σκηνή ή στον καμβά του; 
Όσοι είστε οι ίδιοι δημιουργοί, το καταλαβαίνετε. Ο Χριστός, τα χρόνια που έζησε ανάμεσά μας, η διδασκαλία Του, το περιβάλλον και η ιστορία Του, αποτελούν την ισχυρότερη αλλά και γοητευτικότερη «ιστορία αγάπης», που έζησε η ανθρωπότητα. 
Μας αγάπησε πολύ και, όπως φαίνεται, Τον αγαπήσαμε. Έχει χαράξει στα πρόσωπα και τις καρδιές μας την παρουσία Του. Είναι δικός μας και γι αυτό τον οικειοποιούμαστε με όλους τους τρόπους. Κι ας Του θυμώνουμε, κι ας Τον «βρίζουμε». Δεν κάνουμε με το πρόσωπό Του Θεολογία στην Τέχνη, παρότι μπορεί να συμβαίνει και αυτό.
Δημιουργούμε γύρω από το Άγιο πρόσωπό Του τον δικό μας μύθο, την δική μας παρηγορητική ιστορία, ακόμη και όταν αυτή κάποτε γίνεται «βλάσφημη», όταν Τον θέλει περισσότερο άνθρωπο παρά Θεό, όταν Τον φέρνουμε στα μέτρα μας αντιστεκόμενοι σε έναν Θεό εξουσιαστή, κάποτε ψευδή ή αθεολόγητο, απόκοσμο και ξένο, «ατσαλάκωτο». Είναι η «άκρα ταπείνωσή Του», που μας το επιτρέπει, είναι ο Σταυρός Του και είναι κι εκείνο το: «ποιήσωμεν άνθρωπον κατ' εικόνα ημετέραν και καθ' ομοίωσιν», της Χάριτος, που μας δίνει την ελευθερία ακόμη και της λάθος επιλογής. Και αυτή η ελευθερία είναι από τον Θεό, ο οποίος μας «έδιωξε» μία φορά από τον Παράδεισο και πεθαίνει καθημερινά αμέτρητες φορές για να τον ξανακερδίσουμε. Ποιος λοιπόν θα μας τον αρνηθεί Αυτόν τον Χριστό;