πίνακας του John Reilly
Την έγερση του Λαζάρου γιορτάζουμε σήμερα.Μια ημέρα που αποτελεί τον συνδετικό κρίκο,μαζί με την αυριανή Κυριακή των Βαΐων,ανάμεσα στη Μ.Τεσσαρακοστή και τη Μ.Εβδομάδα.
Ο Χριστός,ανασταίνοντας τον Λάζαρο,μας δίνει μια πρόγευση της Ανάστασης των Νεκρών που θα επακολουθήσει.Ο Χριστός θα κατέβει στον Άδη και θα διαλύσει το βασίλειο του θανάτου.
Όταν πληροφορήθηκε τον θάνατο του φίλου του,του Λαζάρου,ο Χριστός δάκρυσε.Δεν δάκρυσε από στενοχώρια για το φίλο Του.Αφού ήξερε πως θα τον αναστήσει.Δάκρυσε για ολόκληρη την ανθρωπότητα.Δάκρυσε για την ανθρώπινη φύση-την οποία ο Θεός έπλασε τόσο όμορφη-που μπλέχτηκε στα θανάσιμα δίχτυα της αμαρτίας και παλεύει και πληγώνεται καθημερινά.Ας ρίξουμε μια ματιά γύρω μας και θα δούμε τον πόνο,την απώλεια και τον θάνατο που βασανίζουν τους ανθρώπους.Και όχι αναγκαστικά σε μακρινές ή και όχι και τόσο μακρινές, εμπόλεμες ζώνες αλλά εδώ στη χώρα μας,στη πόλη μας,στη γειτονιά μας.Πόσες θλίψεις,πόση στενοχώρια και πόσος πόνος υπάρχουν.
Ο Χριστός πήρε πάνω Του τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων και με τη Σταύρωση και την Ανάστασή Του μας ελευθέρωσε από τα δεσμά του πόνου και του θανάτου.Συνεχίζουν να υπάρχουν αλλά δεν έχουν πια την απόλυτη εξουσία πάνω μας όπως πριν.Οι κεκοιμημένοι ζουν με τον Χριστό.Όταν Τον συναντάμε,συναντάμε και αυτούς μαζί Του.
Λίγο πριν ξεκινήσει η Εβδομάδα των Παθών,ο Χριστός μας εμψυχώνει,μας δίνει θάρρος και μας θυμίζει ότι Αυτός ήρθε στη γη,περπάτησε και μίλησε μαζί μας,για να σηκώσει τις αμαρτίες μας και να μας ελευθερώσει από αυτές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου