H Σαμαρείτιδα, ζούσε μια άστατη μάλλον ζωή όπως φαίνεται από τη συνομιλία της με τον Ιησού(«Σωστά είπες, δεν έχω άντρα· γιατί πέντε άντρες πήρες κι αυτός που μαζί του τώρα ζεις δεν είναι άντρας σου· αυτό που είπες είναι αλήθεια»). Επίσης ήταν για τους Εβραίους οι Σαμαρείτες ήταν πολύ μισητοί καθώς τους θεωρούσαν άπιστους, ειδωλολάτρες και ξένους. Τέλος ήταν γυναίκα, και είναι γνωστό ότι η θέση της γυναίκας δεν ήταν τέτοια που να της επιτρέπει συμμετοχή σε δημόσιο διάλογο ειδικά για θέματα πίστης. Σε αυτή λοιπόν, ο Ιησούς αποκαλύπτει πως είναι ο Χριστός, ο Μεσσίας. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, από την ώρα που της ζητά νερό, της απευθύνει δηλαδή το λόγο και ξεκινά διάλογο μαζί της, ξεπερνά εθνικισμούς, ηθικισμούς και άλλους κοινωνικούς αποκλεισμούς. Η σύνδεση της Εκκλησίας με πάσης φύσεως εθνικισμούς, ρατσισμούς, ηθικισμούς και άλλους αποκλεισμούς (χωρίς βέβαια να παραβλέπουμε την αμαρτία ή το κακό, ο Χριστός της τονίζει την άστατη ζωή της) είναι εντελώς αφύσικη και στα όρια-αν δεν τα ξεπερνάει κιόλας- της αίρεσης. Τώρα, θα μου πει κάποιος πως στα δικά μας, η Εκκλησία της Ελλάδος πολλές φορές έχει συμπορευτεί με διάφορους -ισμους. Και οι Απόστολοι στην αρχή δεν ήθελαν να μεταδώσουν το Ευαγγέλιο σε άλλους πέραν των Ιουδαίων. Λάθη γίνονται, είναι φυσικό αλλά μπορούν και να διορθώνονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου