Οι άνθρωποι συνεχώς κάτι κυνηγάμε. Άλλοι χρήμα, άλλη εξουσία, άλλοι δόξα, άλλοι απολαύσεις και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο κυνηγά ο καθένας.. Δε ξέρω πότε είμαστε σε χειρότερη θέση. Όταν κυνηγάμε ή όταν καταφέρουμε να πιάσουμε τα "θηράματά" μας. Ώρες ώρες θαρρώ πως μοιάζουμε με τον Καπετάν Έιχαμπ από το "Μόμπι Ντικ", αυτό το αριστούργημα του γοτθικού ρομαντισμού που έγραψε ο Χέρμαν Μέλβιλ. Όπως ο Έιχαμπ αφιέρωσε όλη τη ζωή του κυνηγώντας τη μεγάλη λευκή φάλαινα που του έκοψε το πόδι, έτσι κι εμείς κυνηγάμε ο καθένας τη δική του λευκή φάλαινα, ουσιαστικά σπαταλώντας τη ζωή μας σε ένα σκοπό, που κανείς δε ξέρει αν έχει πραγματικά σημασία ή αν σκοπός και σημασία έχουν γίνει ένα. Καλό θα είναι όμως όταν κυνηγάμε συνεχώς και με εμμονή κάτι μπορεί τελικά να βρεθούμε στη θέση να το αγκιστρώσουμε. Και τότε αυτό, όπως και η φάλαινα τον Έιχαμπ, μπορεί να μας πάρει μαζί του στον βυθό της αβύσσου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου