RRR και Sisu: Διαφορετικές μα αριστουργηματικές ταινίες

 

 

Μέσα στο χάλι των σύγχρονων χολιγουντιανών ταινιών, οι οποίες δίνουν μεγαλύτερη βάση στην πολυπολιτισμικότητα, την αντιπροσώπευση, τις διάφορες παλαβές μειονότητες, τη διάδοση του "μηνύματος", τη χρήση πράσινης και μπλε οθόνης των εύκολων σεναριακών λύσεων κλπ αντί στο καλογραμμένο σενάριο, τη πλοκή, τη σκηνοθεσία, το ταλέντο και σε άλλες τέτοιες "παρωχημένες" ιδέες, ήρθαν δύο ταινίες από άλλες χώρες, εκτός ΗΠΑ να δώσουν μια ανάσα φρεσκάδας και διασκέδασης στο κοινό, χωρίς να θέλουν να κάνουν προσηλυτισμό στις νέες ιδέες που ακολουθεί με θρησκευτικό φανατισμό η άρχουσα τάξη της Δύσης. Πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικές, με μια πρώτη ματιά ταινίες όπως καταλαβαίνει κανείς και από τις χώρες από τις οποίες προέρχονται. Το ινδικό επικό αριστούργημα RRR και τη φιλανδική βίαιη ωδή Sisu.

RRR(Rise, Roar, Revolt): Πρόκειται για μια 3ωρη ταινία στην οποία συναντιούνται δύο ήρωες του ινδικού αντιαποικιοκρατικού αγώνα που στη πραγματικότητα δε συναντήθηκαν ποτέ. Ο δημιουργός της ταινίας τους βάζει να συναντηθούν -με αφορμή την απαγωγή ενός μικρού κοριτσιού από τη φυλή της από τους απίστευτα σαδιστές και αχρείους αποικιοκράτες Βρετανούς- και δημιουργεί ένα ιστορικό έπος φαντασίας στο οποίο ανθίζει η αδελφοσύνη, η φιλία, η αγάπη για τη πατρίδα, το πάθος για την ελευθερία, η πίστη στις υποσχέσεις. Ακολουθεί τη παραδοσιακή ανατολική μέθοδο αφηγήσεως όπου ο ήρωας μόνος του μπορεί να καταβάλλει χιλιάδες αντιπάλους/εχθρούς (θυμηθείτε λίγο τα βυζαντινά ακριτικά έπη) και φυσικά την απεριόριστη ινδική αγάπη για τα χρώματα(είναι ένας υπέροχος συνδυασμός χρωμάτων όλη η ταινία), τον (εντυπωσιακό) χορό και το τραγούδι. Μάλιστα ένα τραγούδι από τη ταινία, μαζί με το χορευτικό του, κέρδισε το όσκαρ. Το παραθέτω:

Αλλά και αυτό:

Οι δε σκηνές δράσεις οι οποίες  είναι τόσο εντυπωσιακές και τόσο καλογυρισμένες, με σκηνικά και ανθρώπους οι περισσότερες όχι με cgi(εκτός από τα άγρια ζώα) αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση και εξαιρετικό δείγμα του πως ξοδεύεις σωστά τα χρήματα του budget σου. Αλλά γιατί να περιγράφω αφού μπορώ να δείχνω;

Και ναι, η ταινία έχει και μια αισθηματική υποπλοκή...

Για την ταινία αυτή συνεργάστηκαν ο σπουδαιότερος σκηνοθέτης του Tollywood( και όχι Bollywood, αυτό είναι άλλο παρακλάδι του ινδικού κινηματογράφου)  S. S. Rajamouli και οι δύο σπουδαιότεροι πρωταγωνιστές ταινιών στη γλώσσα Telugu, N. T. Rama Rao Jr. και Ram Charan. Μπορεί να διαρκεί τρεις ώρες αλλά δε κουράζει στο ελάχιστο.

Sisu(του  Jalmari Helander με τους Jorma Tommila, Aksel Hennie, Jack Doolan και Mimosa Willamo): Εδώ πάμε στο άλλο άκρο. Από τη ζούγκλα της Ινδίας στη παγωμένη έρημο της Φινλανδίας, στη Λαπωνία συγκεκριμένα, όπου στο τέλος του Β ΠΠ οι Ναζί εγκαταλείπουν τη χώρα καταδιωκόμενοι από το Φινλανδικό στρατό μετά τη συμφωνία με τους Σοβιετικούς. Ένας μεσήλικας χρυσοθήρα, με το σκύλο του παρέα, αφού βρίσκει χρυσάφι και αδιαφορώντας πλήρως για τον πόλεμο, παίρνει τον μακρύ δρόμο για να καταθέσει το χρυσάφι του στη τράπεζα. Συναντάται με κτηνώδεις Ναζί(απίστευτοι οι δυο "αρχηγοί" των Γερμανών), οι οποίοι του κλέβουν το χρυσάφι. Για κακή τους τύχη ο τύπος είναι ένας πρώην στρατιώτης ο οποίος έχει χάσει την οικογένειά του από τους Ρώσους στρατιώτες, γεγονός που τον μετέτρεψε σε μια φονική ανεξέλεγκτη μηχανή που αρνείται να πεθάνει. Αυτό άλλωστε σημαίνει και το sisu στα φινλανδικά: αφύσικη αντοχή, επιμονή, θάρρος και ανδρεία στα όρια του απέθαντου. Ο τύπος λοιπόν εξολοθρεύει τους Ναζί με ένα σωρό εξαιρετικά ευρηματικούς τρόπους σε ένα λουτρό αίματος σε γκριζοκαφέ φόντο. Χωρίς χρώματα, χωρίς χορούς και τραγούδια. Θυμίζει λίγο το πρώτο Ράμπο και έχει επιρροές από το John Wick, το οποίο μαζί με το Top Gun: Maverick διέσωσαν κάπως τον αμερικάνικο κινηματογράφο από την κατρακύλα του. Για να ολοκληρώσω τη παρουσίαση ο Ταραντίνο θα ήταν περήφανος για τούτη τη ταινία. Και αν δεν πειστήκατε ακόμα, ένα δείγμα θα σας πείσει:

Αυτά τα ολίγα από εμένα και τον ταινιοκριτικό που ξύπνησε μέσα μου...