Δεν καταλαβαίνω την ευφορία(γιατί την εφορία μια χαρά την καταλαβαίνουμε όλοι) που επικρατεί στη κυβέρνηση μετά τον πρώτο γύρο των εκλογών. Επειδή καταρρέει ο ΣΥΡΙΖΑ και δε θα έχουν αντιπολίτευση; Γιατί, είχαν αυτά τα χρόνια χωρίς να έχει καταρρεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ; Κάτι ανοησίες, κάτι γεροντοεφηβισμούς και τον...Πολάκη είχαν. Αλλά εδώ μιλάμε για τη κυβέρνηση. Που θέλει να κυβερνήσει και επομένως θέλει να είναι αυτοδύναμη. Και επομένως θέλει πάνω από 150 έδρες. Οι οποίες, αν δύο από τα τρία κόμματα που έμειναν για λίγο έξω από τη Βουλή καταφέρουν να φτάσουν το 3% στις 25/6, καθόλου δεδομένες δε θα πρέπει να θεωρούνται. Και είναι εύκολο για την Πλεύση και τη ΝΙΚΗ να βρουν αυτές τις ψήφους που θέλουν για να πιάσουν το όριο και να κάνουν ροντέο το όλο πράγμα. Οπότε γιατί πανηγυρίζουν τόσο στο κυβερνητικό στρατόπεδο, δεν έχω καταλάβει. Και κάτι ακόμα. Εγώ δε θ αχαιρόμουν, αν ήμουν Νεοδημοκράτης, με τη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ και την άνοδο του ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δε κατάφερε να ξεκολλήσει ποτέ από τη νοοτροπία του 3% του και δεν είχε πραγματικό έρεισμα και ρίζες στη κοινωνία, που τον ψήφισε ευκαιριακά, ενώ το ΠΑΣΟΚ σαν αντίπαλος, θα είναι μια πολύ διαφορετική περίπτωση. Και σε επίπεδο κόσμου αλλά και σε επίπεδο ΜΜΕ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου