Η ιστορία της πολιτικής

 

Κάποτε, στο μακρινό, υποθέτω, παρελθόν, ένας άνθρωπος στεκόταν σε έναν από τους πρώτους ανθρώπινους οικισμούς και παρατηρούσε τους υπόλοιπους ανθρώπους. Βλέποντάς τους να κοπιάζουν για να κερδίσουν τα προς το ζην, άλλος κυνηγώντας μαμούθ ή αγριόκοτες, άλλος αρμέγοντας αγελάδες ή κουρεύοντας ημιπροϊστορικά πρόβατα, άλλος προσπαθώντας να ψαρέψει γουλιανούς και κονσέρβες στο διπλανό ποτάμι, άλλος μαζεύοντας μπιζέλια και διάφορα λαχανικά και φρούτα - ένας Θεός ξέρει για ποιο λόγο τα τρώνε αυτά τα πράγματα οι άνθρωποι σε όλη τους την ιστορία- έφτασε στο συμπέρασμα πως οι άνθρωποι είναι κουτοί. Και αφού είναι τόσο κουτοί ώστε να κάνουν όλες αυτές τις κοπιαστικές δουλειές για να φάνε ένα πιάτο φαγητό το μεσημέρι, στο οποίο ούτε η πίτσα περιλαμβανόταν ούτε καν το μπέργκερ, σκέφτηκε πως αυτός θα μπορούσε να ζήσει εις βάρος τους σαν εκείνο το προϊστορικό τσιμπούρι που είχε δει(τότε δεν ήξερε ότι ήταν προϊστορικό αφού δεν ήξερε ότι ζούσε στην προϊστορία) κολλημένο πάνω σε πρωτο-κατσίκι (όταν τα ζώα δεν είναι ακριβώς προϊστορικά τα ονομάζουμε πρωτο- κάτι) και του έπινε το αίμα. Αλλά το να γαντζωθείς σε ανθρώπους και να τους ρουφάς το αίμα ήταν κομμάτι δύσκολο ακόμα και τότε ακόμα κι αν αφορούσε ηλίθιους ανθρώπους. Συν ότι το ανθρώπινο αίμα αρέσει μόνο στους βρικόλακες και αυτός δεν ήταν. όχι ακόμα τουλάχιστον. Οπότε έπρεπε να τους πείσει να του δίνουν αυτά που έβγαζαν για να ζήσουν. Ένα μεγάλο μέρος τους τέλος πάντων. Για να το πετύχει αυτό εφηύρε ένα καταπληκτικό κόλπο το οποίο είναι το ψέμα με άλλο όνομα. Το ονόμασε υποσχέσεις.

Έτσι λοιπόν υποσχέθηκε σε όλους αυτούς τους ανόητους ότι αν του έδιναν μέρος από αυτά που έβγαζαν αυτός θα τους οργάνωνε όλο τον οικισμό τόσο καλά που θα κέρδιζαν πολλά περισσότερα. Οι ανόητοι, λόγω της ιδιότητάς τους τον πίστεψαν και το σχέδιο μπήκε σε εφαρμογή. Σύντομα όμως άρχισε να φαίνεται ότι ενώ αυτός έτρωγε καλά οι άλλοι μάλλον έχαναν χωρίς λόγο κομμάτι μεγάλο από αυτά που έβγαζαν. Για να βγει από αυτή τη δύσκολη θέση άρχισε να υπόσχεται πιο τρελά πράγματα από πριν. Ανάπτυξη, ισότητα, ασφάλεια, δικαιοσύνη κλπ. Κάπως έτσι γεννήθηκε η πολιτική. Αρχικά ο έξυπνος λεγόταν βασιλιάς, μετά πρόεδρος, πρωθυπουργός, γενικός γραμματέας(για τους πιο επαναστατικούς βλάκες αυτός) και πάει λέγοντας. Από τότε μέχρι σήμερα, και αφού δημιουργήθηκαν θέσεις για υπουργούς, βουλευτές, δημάρχους, μέλη κόμματος κλπ, συχνά πυκνά οι συμφωνίες μεταξύ ηλιθίων και πονηρών ανανεώνονται και η ιστορία της ανθρωπότητας συνεχίζει να κυλά προς τον καταρράκτη που θα πέσει και θα ησυχάσουμε.

ΥΓ. Μερικοί πονηροί επειδή δεν είχαν και τόσο μυαλό ώστε να κοροϊδεύουν τους ηλίθιους τους κατσικώθηαν παίρνοντας τον έλεγχο του στρατού. Αυτό ονομάστηκε χούντα, το οποίο είναι ένα πολύ γελοίο όνομα κατά τη γνώμη μου, και διαβάζοντας τα  παραπάνω και κατανοώντας την ανοησία των ανθρώπων δε μας κάνει καμία εντύπωση ότι και αυτό το κόλπο έχει υποστηρικτές.