Στην πραγματικότητα ένα όνειρο είχα στη ζωή μου, να γίνω κλόουν σε τσίρκο. Καμία άλλη επαγγελματική προοπτική δεν μου τράβηξε ποτέ το ενδιαφέρον(ναι ήμουν ένα τέρας φιλοδοξιών). Λάτρυα την τέχνη του κλόουν. Πως διακωμωδούσε τα πάντα γύρω του αλλά πρωτίστως τον εαυτό του. Πως ο κάθε κλόουν άφηνε μια μικρή χαραμάδα στο εντελώς παλαβό σύμπαν που δημιουργούσε κατά τη διάρκεια της παράστασης για να μπει μια τόση δα αλλά ισχυρή δόση τραγικότητας. Αλλά περισσότερο μου άρεσε το στοιχείο αυτό που ξεχώριζε τον κλόουν από άλλους σατιρικούς και κωμικούς καλλιτέχνες. Σε αντίθεση με τους τελευταίους που σατιρίζουν/διακωμωδούν θεσμούς και καταστάσεις, ο κλόουν ρίχνει μια διεισδυτική, καυστική ματιά στην ίδια την ψυχή του ανθρώπου. Όπως παλαιότερα οι γελωτοποιοί στις αυλές των φεουδαρχών βασιλιάδων της Δυτικής Ευρώπης έτσι και οι κλόουν κάνουν δηκτικά σχόλια στην ανθρώπινη φύση και τη τάση για αυτοπροβολή, επιβολή, ανθρωπαρέσκεια, υπερηφάνεια και άλλα πολλά. Δυστυχώς για εμένα, στην Ελλάδα δεν υπήρχε μια παράδοση τσίρκου κι έτσι δεν ασχολήθηκα με την τέχνη αυτή(θα είχε πολλή πλάκα να δω αντιδράσεις των δικών μου που με ονειρευόντουσαν με γραφεία, καλά ρούχα , ακριβά αμάξια κι άλλες τέτοιες αηδίες...αλλά αυτά τα αφήνω για τους ψυχολόγους)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου